Koszty ludzkiej ślepoty

Świat zaszo­ko­wa­ło ostat­nio tem­po upad­ku Afga­ni­sta­nu i cha­os nie­przy­go­to­wa­nej zawcza­su ewa­ku­acji. Ponie­waż nie­któ­rzy pamię­ta­li jesz­cze obra­zy uciecz­ki Ame­ry­ka­nów z Saj­go­nu, to wie­lu – zwłasz­cza w USA – ude­rza­ły podo­bień­stwa mię­dzy tymi poraż­ka­mi. Nie będę tu jed­nak wni­kał w poli­ty­kę, czy w kwe­stie czy­sto woj­sko­we. Chcę zwró­cić uwa­gę na coś inne­go, bar­dziej fundamentalnego.

Jak moż­na dwa­dzie­ścia lat poświę­cać na woj­nę nie­ma­ją­cą czy­tel­nie wyty­czo­ne­go celu? Co mia­ła ona dać? Siłą rze­czy sta­no­wi to infor­ma­cję o ludziach, w tym przy­pad­ku Ame­ry­ka­nach, któ­rych udział w demo­kra­cji pole­gał na sty­mu­lo­wa­niu ich emo­cjo­nal­ny­mi bodź­ca­mi w celu… nie wia­do­mo jakim. Nie pierw­szy to taki przypadek.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Wcześniej Amerykanie popisali się atakiem na Irak pod pretekstem związku z zamachami z 11 września i prac Irakijczyków nad bronią jądrową.

I jed­no i dru­gie oka­za­ło się kom­plet­nie wyssa­ne z pal­ca, a zaowo­co­wa­ło – Ame­ry­ce i świa­tu – powsta­niem pań­stwa islam­skie­go (i wzro­stem roli Ira­nu). To samo ujaw­ni­ło znisz­cze­nie Libii. Co jest w tym obraz­ku nie tak? Co te fak­ty mówią o ludziach?