Kashi – Miasto ze snów

Eklektyczne, piętrzące się gmachy, złote kopuły pnące się jedna nad drugą. Czy to Niebiańska Jerozolima, mityczny Syjon albo coś podobnego? Śnię sen, lecz wiem, że tu już byłam, znam skądś te jasne ulice. To, co kultura europejska postanowiła odrzucić, ukryć, odsunąć – w Indiach widać na pierwszym planie, w Kashi jest to śmierć

Gdy tyl­ko uda­ło mi się opu­ścić zabyt­ko­wą tak­sów­kę (bry­tyj­ski spa­dek) uno­wo­cze­śnio­ną wmon­to­wa­nym w dach elek­trycz­nym wia­tra­kiem, ubez­pie­czo­ną wpię­tą w zde­rzak demo­nicz­ną maską Nazar Bat­tu, zdob­ną zło­ty­mi frędz­la­mi przy bocz­nych luster­kach, wrzu­cić pręd­ko manat­ki do poko­ju gościn­ne­go i pobiec wraz z przy­ja­ciół­mi nad naj­słyn­niej­szą rze­kę świa­ta Gan­gę – oka­za­ło się, że Vara­na­si (Kashi) to mia­sto ze snów. Liczy 3000 lat, choć same budyn­ki w więk­szo­ści nie mają ich wię­cej niż 200 – 300. Trwa tu bowiem od 3 tysiąc­le­ci nie­prze­rwa­ny rytu­ał. Gdy budyn­ki roz­sy­pu­ją się ze sta­ro­ści, na ich gru­zach powsta­ją kolej­ne. Mia­sto wspi­na się więc po swo­im tru­pie, umie­ra i odra­dza, wciąż wyżej i wyżej.

Wolę uży­wać nazwy Kashi, bo: – Dzie­ci – powie­dzia­ła przed laty hin­du­ska przy­wód­czy­ni ducho­wa Sri Amma Karu­na­mayi – musi­cie koniecz­nie odwie­dzić Kashi! To mia­sto shi­va­lin­ga­mów, zamiesz­ka­łe przez nie­wi­dzial­nych mędr­ców zwa­nych Rishi.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Trze­ba więc jechać jak naj­prę­dzej. Zosta­wić wszyst­ko i ruszyć w pielgrzymkę.

Na całym świe­cie świę­te, nie­za­nie­czysz­czo­ne tech­no­lo­gią miej­sca zni­ka­ją jed­no po dru­gim. W Indiach jest ich jesz­cze wie­le, gdyż miesz­kań­cy tego sub­kon­ty­nen­tu nie zmie­ni­li się w stu­pro­cen­to­wych mate­ria­li­stów. Przed pożą­da­niem rze­czy nie­trwa­łych, ilu­zo­rycz­nych, docze­snych chro­ni ich oży­wia­na kul­tem tra­dy­cja, z któ­rej czer­pią zapał do życia i poczu­cie speł­nie­nia. Kashi leży na zakrę­cie dostoj­nie pły­ną­cej Gan­gi, któ­ra wije się jak gigan­tycz­ny wąż. Wzbie­ra w porze mon­su­no­wej, a w suchej – chud­nąc przez osiem mie­się­cy – uka­zu­je stro­me wybrze­że, zawa­lo­ne mułem, któ­ry zmy­wa­ny szlau­fa­mi odsła­nia gha­ty (scho­dy) usta­wio­ne pod róż­ny­mi kąta­mi i o dzi­wacz­nych roz­mia­rach czy to dla olbrzy­mów, czy też dla dzie­ci. Gha­ty (scho­dy) spi­na­ją miej­skie i świą­tyn­ne bra­my w górze z rze­ką na dole. Gdy stan wody jest niski, scho­dy zda­ją się piąć bez koń­ca, mia­sto rośnie i sta­je się jesz­cze bar­dziej maje­sta­tycz­nie, zwie­dza­nie go to ist­na wspi­nacz­ka. Oczy­wi­ście, wszyst­ko w peł­nej kra­sie oglą­dać też moż­na z łodzi o wscho­dzie lub zacho­dzie słoń­ca, co jest obo­wiąz­ko­wym punk­tem tury­stycz­ne­go pro­gra­mu, przy oka­zji obser­wu­jąc pięk­ny para­te­atral­ny spek­takl ārti (jest to hymn dzięk­czyn­ny śpie­wa­ny o wscho­dzie i zacho­dzie słoń­ca na cześć bóstwa, guru lub same­go Słoń­ca) wyko­ny­wa­ny pod scho­da­mi Vara­na­si i Dash­wa­medh.