Jesteśmy dziećmi gwiazd

Wie­lu Czy­tel­ni­ków widzia­ło zapew­ne Kró­la Lwa – film ani­mo­wa­ny wytwór­ni Disneya z 1994 r. Kie­dyś, po śmier­ci, wyro­śnie na nas tra­wa, któ­rą jedzą anty­lo­py. Wszy­scy jeste­śmy złą­cze­ni w wiel­kim krę­gu życia – tymi sło­wa­mi król senior wyja­śniał syno­wi, Sim­bie, zasa­dę har­mo­nii panu­ją­cej w Przy­ro­dzie i koniecz­ność sza­no­wa­nia każ­dej for­my życia. Cytat wska­zu­je też, że wszyst­ko, z cze­go jeste­śmy zbu­do­wa­ni i czym się żywi­my, bie­rze się z pro­chów Zie­mi. W wiel­kim krę­gu życia każ­de stwo­rze­nie pocho­dzi z niej: każ­dy zie­lo­ny krzew i zwie­rzę zja­da­ją­ce go jako pokarm, któ­re potem sta­je się ofia­rą mię­so­żer­ne­go drapieżnika.

Podob­nie jest oczy­wi­ście z ludź­mi. Od poczę­cia nasze cia­ła zbu­do­wa­ne są z ziem­skich pier­wiast­ków, jakich wraz z pokar­mem dostar­cza nam rodzi­ciel­ka, żywiąc się warzy­wa­mi czy owo­ca­mi lub pokar­mem mię­snym. Gdy umie­ra żywe stwo­rze­nie, nie­ja­ko ponow­nie łączy się z rodzi­mą pla­ne­tą. Jako gatu­nek odra­dza­my się z niej niczym feniks z popio­łów. Ale nie tyl­ko orga­ni­zmy na Zie­mi są dzieć­mi gwiazd, lecz nawet ona sama.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Rozbłyśnięcie światła w duszy

Nieziemska pogoda

Gwiezdny żywot

Wyobraź­my sobie, że przed miliar­da­mi lat gdzieś w głę­bo­kim Kosmo­sie, na prze­strze­ni setek lat świetl­nych (rok świetl­ny to odle­głość, jaką prze­by­wa świa­tło w ziem­ski rok) roz­cią­ga­ła się wiel­ka chmu­ra pyłu i gazu (podob­na do Fila­rów Stwo­rze­nia ze zdję­cia obok). Pod wpły­wem gra­wi­ta­cji twór ten miej­sca­mi zaczął się kur­czyć i ufor­mo­wa­ły się w nim pro­to­gwiaz­dy. Z jed­nej zro­dzi­ła się mło­da gwiaz­da, któ­rej przy­szły los był uza­leż­nio­ny od tego, jaką masą zosta­ła obda­rzo­na roz­po­czy­na­jąc swe życie, inny­mi sło­wy: z jak masyw­nej mat­ki się wyłoniła.

I oto jest. Wiel­ka, o wie­le więk­sza od Słoń­ca, któ­re dopie­ro zapa­li się gdzieś względ­nie nie­da­le­ko, w tej samej galak­ty­ce. Nowa gwiaz­da ma tak wiel­kie roz­mia­ry, że… dłu­go nie poży­je, moż­na rzec – wsku­tek swej nad­wa­gi. Po kil­ku­set milio­nach lat nasta­nie jej kres w wido­wi­sko­wym akcie eks­plo­zji super­no­wej. Ludz­cy astro­no­mo­wie powie­dzą w przy­szło­ści, że szyb­ko wyko­rzy­sta­ła ona swo­je pali­wo.

Pod własnym ciężarem olbrzymie słońce zaczyna ściskać swoje wodorowe wnętrze.

Zapa­da się tak inten­syw­nie, że ato­my tego naj­lżej­sze­go we Wszech­świe­cie pier­wiast­ka łączą się ze sobą w reak­cji nukle­osyn­te­zy. Powsta­je hel – inny, cięż­szy pier­wia­stek (gwiaz­dy są, jak­by nie było, gigan­tycz­ny­mi, kosmicz­ny­mi reak­to­ra­mi jądrowymi).