Horoskop świata

Na szczycie hierarchii wszystkich możliwych horoskopów króluje thema mundi. To horoskop świata. Od niego wszystko się zaczęło. Obrazuje narodziny Kosmosu i zarazem całego boskiego stworzenia

Nie tyl­ko czło­wiek ma swój oso­bi­sty, nie­po­wta­rzal­ny horo­skop, ową kosmicz­ną pie­częć two­rzą­cą w momen­cie naro­dzin wzór prze­zna­cze­nia. Horo­skop moż­na sta­wiać tak­że na waż­ne wyda­rze­nia jak: ślub, roz­po­czę­cie pra­cy, począ­tek dzia­łal­no­ści zawo­do­wej, zało­że­nie fir­my itp. Kosmo­gram obli­cza się rów­nież na tak abs­trak­cyj­ną rzecz, jak pyta­nie. Z dru­giej stro­ny astro­lo­gicz­ne wykre­sy mają byty ponadin­dy­wi­du­al­ne: insty­tu­cje, mia­sta, pań­stwa czy waż­ne wyda­rze­nia z nimi zwią­za­ne. Moż­na nawet zary­zy­ko­wać twier­dze­nie, że nasze indy­wi­du­al­ne horo­sko­py w pew­nych szcze­gól­nych sytu­acjach są zależ­ne od horo­sko­pów sto­ją­cych wyżej, tak jak­by na jed­nost­kę oddzia­ły­wa­ła cała hie­rar­chicz­nie skon­stru­owa­na siat­ka wza­jem­nie prze­ni­ka­ją­cych się połą­czeń i zależności. 

Z pew­ne­go punk­tu widze­nia moż­na by uznać, że rzą­dzi tym nie żad­na kosmicz­na pra­wi­dło­wość, lecz cha­os i kako­fo­nia wpły­wów. Tym­cza­sem horo­sko­py, two­rząc swo­isty rodzaj bytu astral­ne­go, ukła­da­ją się w pewien spe­cy­ficz­ny łań­cuch od naj­waż­niej­sze­go albo glo­bal­ne­go po horo­skop jakiejś dro­bin­ki, któ­rą może być na przy­kład pyta­nie o to, czy sen był praw­dzi­wy. Tak czy owak rzą­dzi tym wszyst­kim arche­typ powszech­ne­go porząd­ku, a nie zasa­da cha­osu czy przypadkowości.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Astrologia przesilenia

Mistycyzm w astrologii

W peł­ni zda­wa­li sobie z tego spra­wę już astro­lo­go­wie antycz­ni, któ­rzy na szczy­cie tej hie­rar­chii umie­ści­li struk­tu­rę, okre­śla­ną się mia­nem horo­sko­pu świa­ta, po łaci­nie: the­ma mun­di (motyw wszech­świa­ta), co moż­na rozu­mieć rów­nież jako horo­skop Stwo­rze­nia, względ­nie Powsta­nia Kosmo­su (gr. kosmou gene­sis). Sko­ro bowiem czło­wiek ma swój horo­skop, to dla­cze­go nie może go mieć świat, któ­ry tak­że został stwo­rzo­ny w okre­ślo­nym cza­sie, albo przy­naj­mniej wraz z począt­kiem cza­su i prze­strze­ni, jak pod­cho­dzi do tego współ­cze­sna kosmologia.

Rozdzielenie prajedni

Czym jest począ­tek świa­ta? W poda­niach grec­kich mowa jest o tym, że na począt­ku była próż­nia, Cha­os, z któ­re­go wyło­ni­ła się Gaja, pra­ma­cierz bogów i życio­daj­na zie­mia oraz otchłań (Tar­tar, Hades), a tak­że Eros – wszech­ogar­nia­ją­ca miłość. Gaja z kolei dała życie Ura­no­so­wi, czy­li gwiaź­dzi­ste­mu Nie­bu. Kosmo­go­nia Rzy­mian jest podob­na. W Meta­mor­fo­zach Owi­diu­sza czy­ta­my o stwo­rze­niu świa­ta ex nihi­lo (z nicze­go) albo z cha­osu, bez­kształ­tu, w któ­rym wszyst­ko ze wszyst­kim wal­czy­ło. W pew­nym momen­cie jakaś siła, bóg, oddzie­li­ła nie­bo od zie­mi, prze­kształ­ca­jąc cha­os w har­mo­nię, czy­li Kosmos. Zresz­tą owo roz­dzie­le­nie albo podział pra­jed­ni sta­no­wi zasad­ni­czy motyw wie­lu mitów stworzenia.