Heretyczki – kobiety niepokorne

7 listopada 2008 r. w Łomży, po długiej chorobie nowotworowej, zmarła Jadwiga Ligocka, była przełożona Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej w Kazimierzu Dolnym. Kilka miesięcy później, Prokuratura Okręgowa w Lublinie umorzyła postępowanie w sprawie domniemanych przestępstw, które miały być popełnione w klasztorze betanek, w czasie gdy przeoryszą była s. Ligocka. W uzasadnieniu, jako powód wskazano śmierć sprawcy. Tak oto zakończyła się głośna historia konfliktu zbuntowanych mniszek pod przewodnictwem charyzmatycznej siostry Jadwigi, z lubelską kurią metropolitalną. Historia najsłynniejszej współczesnej polskiej heretyczki

Cza­sy pier­wot­ne były okre­sem matriar­cha­tu. Kobie­ty odgry­wa­ły klu­czo­wą rolę w wal­ce o prze­trwa­nie nasze­go gatun­ku, a tak­że kształ­to­wa­ły wia­rę uosa­bia­jąc dają­cą życie wiel­ką bogi­nię-mat­kę. Były kapłan­ka­mi, sza­man­ka­mi, pro­ro­ki­nia­mi, westal­ka­mi. Dopie­ro reli­gie mono­te­istycz­ne strą­ci­ły je z pie­de­sta­łu, coraz bar­dziej mar­gi­na­li­zu­jąc oraz obar­cza­jąc odpo­wie­dzial­no­ścią za całe zło świa­ta. Rze­ko­me cza­row­ni­ce i nie­po­kor­ne medycz­ki, uci­ska­ne oraz prze­śla­do­wa­ne, nie­kie­dy bun­to­wa­ły się. Wte­dy ogła­sza­no je here­tycz­ka­mi i bez­li­to­śnie eks­ter­mi­no­wa­no. A były to nie­wia­sty mądre, odważ­ne, cza­sa­mi sza­lo­ne. Nie­tu­zin­ko­we i ponad­prze­cięt­ne, zada­ją­ce kłam głu­pim ste­reo­ty­pom, nie­ro­zu­mia­ne przez współczesnych. 

Reli­gie Dale­kie­go Wscho­du, mimo iż ofi­cjal­nie gło­si­ły rów­ność płci, uzna­wa­ły kobie­tę za słab­szą moral­nie i nie­czy­stą. Księ­ga Rodza­ju uczy­ni­ła z biblij­nej Ewy, na któ­rą zrzu­co­no odpo­wie­dzial­ność za popeł­nie­nie przez ludz­kość grze­chu pier­wo­rod­ne­go, kozła ofiar­ne­go, sym­bol wszel­kie­go zła. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Umysł na wolności. Spotkanie z Krzysztofem Jackowskim

Słowiański czas przypuszczający – czyli opowieści tkane ze skrawków

We wspól­no­tach pierw­szych chrze­ści­jan spra­wo­wa­ły one wie­le waż­nych funk­cji, dzię­ki spe­cy­ficz­nie poj­mo­wa­nej rów­no­ści kobiet i męż­czyzn, któ­rych chrzest czy­nił rów­ny­mi sobie człon­ka­mi Mistycz­ne­go Cia­ła Chry­stu­sa, a Ojco­wie Kościo­ła naucza­li, iż płeć nie deter­mi­nu­je moż­li­wo­ści bycia zba­wio­nym. Wśród ewan­ge­li­za­to­rów znaj­do­wa­ły się tak­że nie­wia­sty, np. Maria Mag­da­le­na, albo Junia – zna­na z Dzie­jów Apo­stol­skich. War­to zazna­czyć, że w świe­tle apo­kry­fów oraz pism sta­ro­chrze­ści­jań­skich, auto­ry­tet nauczy­ciel­ski Marii Mag­da­le­ny uzna­wa­ny był za rów­ny, a nawet wyż­szy od tego, któ­ry mie­li apo­sto­ło­wie. Z kolei gno­sty­cy przy­pi­sy­wa­li jej rolę naj­waż­niej­szej uczen­ni­cy, a nawet towa­rzysz­ki życia Mistrza z Naza­re­tu. Kobie­ty w gmi­nach chrze­ści­jań­skich odgry­wa­ły cza­sa­mi nawet pierw­szo­pla­no­we role i uczest­ni­czy­ły w zakła­da­niu nowych wspól­not, jak cho­ciaż­by zamoż­na Lidia z Tia­ty­ry, któ­rej dom był waż­nym ośrod­kiem spo­tkań pro­ze­li­tów żydow­skich w Mace­do­nii. Z kolei w Liście do Rzy­mian Paweł z Tar­su wymie­nia swo­ją współ­pra­cow­nicz­kę – Pry­scyl­lę, żonę Akwi­lii, co może zdu­mie­wać w kon­tek­ście sta­ro­żyt­nych zwy­cza­jów. W innym liście wspo­mi­na o Febe, nazy­wa­jąc ją sio­strą i diakonisą.