Ponad zwyczajnym myśleniem

– Tema­ty­ką „Ponad zwy­czaj­nym myśle­niem” zaj­mu­ję się od oko­ło 30. lat – mówi o swo­jej dro­dze Anna Dąbrow­ska. – Skło­nił mnie do tego CZŁOWIEK: jego reak­cje, emo­cje, zacho­wa­nia, cechy cha­rak­te­ru. Będąc absol­went­ką Wydzia­łu Filo­lo­gii Sło­wiań­skiej UW, kil­ka­na­ście lat speł­nia­łam się jako dzien­ni­kar­ka. Pozna­łam wów­czas wie­lu wyjąt­ko­wych ludzi. Ich wie­dza i doświad­cze­nie uła­twi­ły mi wycią­gnię­cie wnio­sku, że KAŻDY CZŁOWIEK jest odręb­nym, boga­tym, war­tym uwa­gi wszech­świa­tem.

Od lat śle­dzi inte­re­su­ją­ce odkry­cia. Współ­pra­cu­je z oso­ba­mi, dla któ­rych naj­więk­szą war­to­ścią tak­że jest pozna­wa­nie czło­wie­ka. Bra­ła udział w wie­lu kra­jo­wych i zagra­nicz­nych warsz­ta­tach roz­wo­ju intu­icji jako uczest­nik, jak rów­nież wykła­dow­ca. Pozna­ła róż­no­rod­ne tech­ni­ki, umoż­li­wia­ją­ce speł­nia­nie się bez zma­gań i wal­ki, pozwa­la­ją­ce na wypra­co­wa­nie w sobie ładu i zgo­dy z dru­gim człowiekiem.

Sądząc, że uzy­ska­na wie­dza i doświad­cze­nie war­te jest prze­ka­za­nia innym, prze­nio­sła się z War­sza­wy do leśne­go sie­dli­ska na War­mii, gdzie przez 10 lat pro­wa­dzi­ła Ośro­dek Natu­ro­te­ra­pii „Ist­nie­nie”. W tym cza­sie współ­pra­co­wa­ła z wie­lo­ma inte­re­su­ją­cy­mi tera­peu­ta­mi i spe­cja­li­sta­mi, któ­rzy dzie­li­li się swo­imi doświad­cze­nia­mi z jej klien­ta­mi. Jed­no­cze­śnie wła­sne doświad­cze­nia oraz wie­dzę prze­ka­zy­wa­ła w trak­cie sesji indy­wi­du­al­nych, a tak­że na warsz­ta­tach. Zapra­sza­no ją rów­nież do innych ośrod­ków, m.in. w Lubli­nie, Pozna­niu, Warszawie.

Wyspe­cja­li­zo­wa­ła się w szyb­kich a sku­tecz­nych meto­dach wyci­sza­nia emo­cji oraz reak­cji, w usu­wa­niu napięć reak­tyw­nych z gło­wy i twa­rzy. W sesjach indy­wi­du­al­nych posłu­gu­je się m.in. kon­ste­la­cja­mi rodzin­ny­mi wg B. Hel­lin­ge­ra, meto­dą Total­nej Bio­lo­gii, regresem.

Pro­wa­dzi warsztaty:

INTUICYJNE PISANIE – posłu­gu­je się nim ok. 30 lat. Inspi­ra­cje, jakie uzy­ska­ła tym kana­łem spra­wi­ły, że spi­sa­ła 2 sce­no­pi­sy: Pieśń o Zie­mi Nowa (wier­szo­wa­na histo­ria poja­wie­nia się ludzi na naszym glo­bie) oraz Psot­ny ide­ali­sta (rzecz o rosyj­skim geniu­szu mate­ma­tycz­nym Gri­go­ri­ju Perel­ma­nie, któ­ry nie przy­jął ame­ry­kań­skiej nagro­dy za swo­je odkry­cia). Kolej­na pozy­cja, jaką spi­sa­ła, histo­ria barw i ich twór­czych drgań w ist­nie­niu czło­wie­ka oraz pla­ne­ty, nosi tytuł Tęczo­wa tera­pia. Ostat­ni powstał Uśmiech nie­śmier­tel­no­ści – mówi o aktu­al­nych prze­ło­mach w rze­czy­wi­sto­ści, a tak­że nowych, zwią­za­nych z tym moż­li­wo­ściach czło­wie­ka myślącego.

Na warsz­ta­tach Intu­icyj­ne pisa­nie dzie­li się doświad­cze­niem, jak uzy­ski­wać połą­cze­nie ze swo­im polem ener­ge­tycz­no-infor­ma­cyj­nym, a tak­że czer­pać inspi­ra­cje z szer­sze­go planu.

TĘCZOWA TERAPIA – zaję­cia uzmy­sła­wia­ją­ce funk­cje i role barw­nych drgań oraz prak­tycz­na nauka, jak moż­na je wyko­rzy­sty­wać, by utrzy­my­wać wewnętrz­ną oraz zewnętrz­ną har­mo­nię w sobie – nawet w trud­nej rzeczywistości.

Do tej pory swo­imi doświad­cze­nia­mi, zdo­by­wa­ny­mi w tak nie­kon­wen­cjo­nal­ny spo­sób, dzie­li­ła się na warsz­ta­tach, w cza­sie odczy­tów i kon­sul­ta­cji indy­wi­du­al­nych. Ponie­waż, jak się wyda­je, czas jest dla ludz­ko­ści szcze­gól­ny, skła­nia­ją­cy do wybo­ru dal­szej dro­gi – w wymia­rze indy­wi­du­al­nym oraz zbio­ro­wym, pra­gnie, za pośred­nic­twem łamów NŚ, uzy­ska­ne pod­po­wie­dzi udo­stęp­nić szer­sze­mu gro­nu. Nie jest to łatwa lek­tu­ra. Wyma­ga wglą­du w sie­bie i otwar­cia się na trud­ne do zwer­ba­li­zo­wa­nia kwestie.

Anna Dąbrow­ska jest prze­ko­na­na, iż może­my stwo­rzyć łącze z naszym polem ener­ge­tycz­no-infor­ma­cyj­nym, by czer­pać z nie­go wie­dzę oraz inspi­ra­cję pocho­dzą­cą z szer­sze­go pla­nu, niż ten wyzna­cza­ny przez nasz regio­nal­nie wyedu­ko­wa­ny rozum. W epo­ce mate­rial­nej nasze­mu roz­wo­jo­wi prze­wo­dził umysł i two­rzo­ne przez nie­go inten­cje. Teraz pora na prze­łom, któ­ry odda prze­wod­nic­two ser­cu. To wzbo­ga­ci­ło­by nasze czło­wie­czeń­stwo, uwal­nia­jąc ukry­ty potencjał.

Gło­si prze­sła­nie, że czas jed­nost­ko­we­go dosko­na­le­nia, indy­wi­du­ali­zmu dobie­ga koń­ca. Teraz pora, by te indy­wi­du­al­ne dosko­na­ło­ści zło­żyć w zespo­ło­wą całość. To ozna­cza koniec kon­ku­ren­cji, rywa­li­za­cji, wal­ki, wywyż­sza­nia się nad innych, na rzecz współ­dzia­ła­nia, łącze­nia poszcze­gól­nych spe­cja­li­za­cji dla wspól­ne­go pożyt­ku. Połą­cze­nie dosko­na­ło­ści wła­snej, jed­nost­ko­wej, z dosko­na­ło­ścią innych było­by w tej sytu­acji warun­kiem postę­pu w roz­wo­ju ludz­ko­ści. – Ile sie­bie dosko­na­łe­go jeste­śmy w sta­nie oddać do wspól­nej puli, tyle w nowym zaist­nie­je­my – uczy Anna Dąbrow­ska. A więc cho­dzi o szcze­gól­ny, nowy układ syner­gi­stycz­ny w aspek­cie ducho­wo-inte­lek­tu­al­nym, zaś w rezul­ta­cie pew­nie i bio­lo­gicz­nym, co dopie­ro poka­że przyszłość.

Uzy­ska­nie przy­spie­sze­nia w tym pro­ce­sie wyma­ga dostę­pu do wie­dzy wykra­cza­ją­cej – jak to ujmu­je Dąbrow­ska – ponad logi­kę umy­słu, a zatem tej, zwe­ry­fi­ko­wa­nej przez nauki aka­de­mic­kie. Cho­dzi nie tyl­ko o jed­ność róż­no­rod­nych spe­cja­li­za­cji wyni­ka­ją­cych z nauki oraz prak­ty­ki, ale też dopusz­cze­nie wie­dzy alter­na­tyw­nej, jak też połą­cze­nie tego w cało­ścio­wą, har­mo­nij­ną mądrość…

Był­by to rów­nież koniec nie­ustan­ne­go zma­ga­nia się pier­wiast­ków męskie­go i żeń­skie­go we wszel­kich indy­wi­du­al­nych i zbio­ro­wych aspek­tach. Nie cho­dzi bynaj­mniej o matriar­chat, lecz wła­śnie ide­al­ne zba­lan­so­wa­nie yin i yang w każ­dym z nas, ale też w całej ludz­ko­ści oraz prze­ja­wach wszel­kiej aktywności.

Przed nami rysu­je się wiel­ka przy­go­da. Czy będzie­my w niej peł­nić rolę pod­mio­tu, czy przed­mio­tu, to już kwe­stia nasze­go wybo­ru, wol­nej woli. Od nas zale­ży, co zosta­wi­my następ­nym poko­le­niom. Udrę­kę codzien­ne­go, sza­re­go bytu, czy życie kre­atyw­ne, z roz­ma­chem, fan­ta­zją, w har­mo­nii z inny­mi i sym­bio­zie z Naturą.