Godzina 12 – sygnał ostatniej szansy

Ponad 2,5 roku mój zmarły mąż, Marek Rymuszko, kontaktował się ze mną w śnieniach, w zmienionym stanie świadomości, a także w wizjach na jawie – nakładających się jakby film na rzeczywistość.

Ktoś powie, że to obra­zy wyobraź­ni. Jeśli przy­jąć ten punkt widze­nia, trze­ba zauwa­żyć, że musia­ła­by budo­wać je pod­świa­do­mość pene­tru­ją­ca inne wymia­ry i cza­so­prze­strze­nie. A więc też mie­li­by­śmy do czy­nie­nia ze zja­wi­skiem ano­mal­nym.

W prze­sła­niach tych otrzy­my­wa­łam bowiem wie­le istot­nych infor­ma­cji, doty­czą­cych róż­no­rod­nych kwe­stii, nie­rzad­ko z wie­lo­ścią szcze­gó­łów, któ­re znaj­dy­wa­ły potem potwier­dze­nia w rzeczywistości.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Szczepionka spadła z piedestału

Meandry hipnozy i podświadomości

Na począt­ku paź­dzier­ni­ka we śnie zoba­czy­łam Mar­ka jak wcho­dzi do labi­ryn­tu, któ­re­go kory­ta­rze – dla zmy­le­nia – całe wyło­żo­ne były kwa­dra­to­wy­mi lustrza­ny­mi tafla­mi (ścia­ny bocz­ne, pod­ło­ga i sufit). W dodat­ku nie­któ­re tafle zasła­nia­ły zapad­ki pod noga­mi, a inne w ścia­nach bocz­nych otwie­ra­ły wej­ścia do kolej­nych, praw­do­po­dob­nie błęd­nych korytarzy.

To wszystko było jakimś eksperymentem, wielkim wyzwaniem, dość ryzykownym, którego się podjął.

Cho­dzi­ło o jakieś doświad­cze­nie z cza­so­prze­strze­nią, czy poru­sza­niem się w cza­sie jed­no­cze­śnie będąc w TERAZ, a może pró­bą zro­zu­mie­nia, jak nawią­zy­wać kon­takt poprzez gra­ni­cę światów…

Nie mogłam dokład­nie zro­zu­mieć, a jed­no­cze­śnie czu­łam, że pod­ję­ty przez nie­go eks­pe­ry­ment wią­że się z ryzy­kiem. Chcia­łam Mar­ka zatrzy­mać i zro­bi­łam pierw­szy krok w kie­run­ku lustrza­nych kory­ta­rzy. Jed­nak sto­ją­cy za mną Opie­kun pochwy­cił mnie za lewe ramię, mówiąc: Stój, nie możesz iść. Jeśli wej­dziesz, prze­pad­niesz. To nie uda się oso­bie żyją­cej. On ma szan­sę. Możesz mu jed­nak pomóc, wspie­rać go miło­ścią. Idź swo­ją ścież­ką tu w ziem­skim wymia­rze. Ona nadal jest rów­no­le­gła do Jego ścież­ki. I miej ufność, nadzie­ję. Masz w sobie moc.

Obu­dzi­łam się bar­dzo stra­pio­na, zanie­po­ko­jo­na. Stan ten utrzy­my­wał się dłu­żej. Nie mając od Mar­ka nadal żad­nych sygna­łów, w wie­czor­nej medy­ta­cji prze­sła­łam mu myśli, któ­rych treść zacho­wam dla siebie.

Tu muszę wtrą­cić pew­ne wyja­śnie­nie. Otóż w sypial­ni stoi małe, sta­re, zepsu­te radio, któ­re ma duży wyświe­tlacz zega­ra, czy­tel­ny tak­że po ciem­ku i tyl­ko dla­te­go nie zosta­ło wyrzu­co­ne. I po wspo­mnia­nym myślo­wym komu­ni­ka­cie nie­spraw­ne od lat radio samo włą­czy­ło się, wyda­jąc trud­ne do zde­fi­nio­wa­nia dźwię­ki, któ­re trwa­ły kil­ka minut. A docho­dzi­ła godz. 24.

W odstę­pach kil­ku dni sytu­acja powta­rza­ła się wie­lo­krot­nie, dźwię­ki z radia doby­wa­ły się za każ­dym razem przez kil­ka minut ok. godz. 24, budząc mnie i kot­kę. Co cie­ka­we krót­ko po tym tele­fo­nicz­nie na nogi sta­wia­ło mnie Secu­ri­ty, infor­mu­jąc o włą­cze­niu się alar­mu antyw­ła­ma­nio­we­go w domecz­ku na dział­ce. Patrol dojeż­dża­jąc na miej­sce na szczę­ście nie stwier­dzał jed­nak śla­dów wła­ma­nia. Sytu­acja ta powtó­rzy­ła się kil­ka­krot­nie. A w poło­wie listo­pa­da br. po ostat­nim takim pakie­cie alar­mo­wym, gdy weszłam rano do kuch­ni, zoba­czy­łam, iż ścien­ny zegar na bate­rię sta­nął w nocy na godz. 12:04 .

Ciekawy zbieg okoliczności. Może nie są one jednak przypadkowe?

A nóż Marek chce mnie, i za moim pośred­nic­twem innym oso­bom, zwró­cić uwa­gę, iż wła­śnie zbli­ża się przy­sło­wio­wa dwu­na­sta i war­to oddać się reflek­sji nad swo­im miej­scem w świe­cie, może nawet sze­rzej, we Wszech­świe­cie. Jeśli bowiem przyj­mie­my, że jeste­śmy pla­ne­tą na pewien spo­sób szcze­gól­ną i są inne cywi­li­za­cje, któ­rym na nas zale­ży, to ma to szer­szy aspekt.

Może to ostatni dla nas dzwonek, aby wziąć los we własne ręce?

Na to, że przed nami klu­czo­we momen­ty na dro­dze roz­wo­ju ziem­skiej cywi­li­za­cji, zwra­ca­ją uwa­gę w swo­ich publi­ka­cjach: dr Piotr Pio­trow­ski, Igor Wit­kow­ski i dr Danu­ta Adam­ska-Rut­kow­ska.

A dr Wła­dy­sław Rybic­ki – total­nie nie­kon­wen­cjo­nal­ny lekarz, w wykła­dzie 24 listo­pa­da 2022 r., zwró­cił m.in. uwa­gę, iż odno­sząc się do licz­nych prze­po­wied­ni Apo­ka­lip­sy, doświad­cza­my już poja­wie­nia się jej pierw­szych z „czte­rech jeźdź­ców”. Posta­cie te z Apo­ka­lip­sy św. Jana, któ­re mają wyru­szyć na koniach przed Sądem Osta­tecz­nym, to WOJNA, ZARAZA, GŁÓD i ŚMIERĆ.

Zali­czy­li­śmy już zara­zę w posta­ci epi­de­mii COVID-19, teraz mamy woj­nę w Ukra­inie, a pro­gno­zy gospo­dar­cze sygna­li­zu­ją moż­li­wość poja­wie­nie się gło­du w nie­któ­rych kra­jach, a tak­że pro­ble­mów finan­so­wych utrud­nia­ją­cych zapew­nie­nie potrzeb życio­wych w innych. Zda­niem dok­to­ra śmierć – ma bar­dziej sygna­li­zo­wać koniec sys­te­mu, w jakim funk­cjo­nu­je­my obec­nie (W tej kon­wen­cji szcze­gól­nie paso­wa­ła­by jed­na z inter­pre­ta­cji, według któ­rej jeź­dziec na pierw­szym koniu, uzbro­jo­ny w łuk, odpo­wia­da jeźdź­com Par­tów, któ­rzy u Rzy­mian budzi­li lęk, nato­miast u ludów pod­bi­tych – nadzie­ję na upa­dek Rzymu).

A zatem może fak­tycz­nie na linii nasze­go, ziem­skie­go cza­su znaj­du­je­my się przy­sło­wio­wo za pięć dwu­na­sta i to naj­wyż­sza pora, by zro­bić porząd­ki we wła­snym wnę­trzu, a tak­że, nie­co choć, ogar­nąć cha­os wokół nas. Czyż przed nami fak­tycz­nie wybór, na któ­rej (jakiej?) Zie­mi będzie­my chcie­li dalej ist­nieć – Sta­rej, czy Nowej. Jak moż­li­wy będzie ten dualizm?

Co Pań­stwo o tym sądzą?

Cze­kam na Pań­stwa wypo­wie­dzi na e‑mail: naczelna@​nieznany.​pl