Głos wołającego na pustyni

Kie­dy roz­nio­sła się wieść, że Vil­le­neu­ve przy­mie­rza się do nakrę­ce­nia kolej­nej wer­sji Diu­ny, opar­tej na kul­to­wej w pew­nych krę­gach powie­ści Fran­ka Her­ber­ta, wie­lu spo­dzie­wa­ło się epic­kiej klęski.

Fan­ta­stycz­no­nau­ko­wa epo­pe­ja mia­ła opi­nię brzyd­szej sio­stry Gwiezd­nych wojen, a to za spra­wą wcze­śniej­szej peł­no­me­tra­żo­wej ekra­ni­za­cji, zre­ali­zo­wa­nej przez (rów­nie kul­to­we­go) Davi­da Lyn­cha. Jego film oka­zał się finan­so­wą poraż­ką i choć dziś ma wie­lu fanów, uzna­wa­ny jest za dzie­ło nie­do­chwa­lo­ne, nie­speł­nio­ne – za swe­go rodza­ju eksperyment.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Chrystus z Czarnobyla

Wszystko, wszędzie, naraz

Diu­na Villeneuve’a to jed­nak kla­sa sama w sobie i jeden z naj­lep­szych fil­mów w swo­im gatun­ku, jaki powstał w XXI w. Na jego tle wszyst­kie nowe epi­zo­dy serii Star Wars wyda­ją się infan­tyl­ne i kiczowate.

Porównania Diuny do Gwiezdnych wojen trudno uznać za przypadkowe, ponieważ wykreowane w nich uniwersa są podobne.

W obu akcja roz­gry­wa się w odle­głej przy­szło­ści, kie­dy ludzie roz­pro­szy­li się po Kosmo­sie, w obu mamy też do czy­nie­nia z eli­tar­ny­mi sto­wa­rzy­sze­nia­mi, któ­re posia­dły wie­dzę o opa­no­wa­niu nad­ludz­kich energii.