Geomantyczne sekrety Kolonii, Akwizgranu i Münster

Na prestiżowej liście światowego dziedzictwa UNESCO umieszczono aż 51 obiektów znajdujących się w Niemczech (większą ilością szczycą się tylko Włochy). A skoro, jak podają statystyki, kraj ten stanowi jeden z najpopularniejszych kierunków wyjazdów zagranicznych Polaków, warto więc wybierając się w podróż do naszych sąsiadów, odwiedzić tamtejsze niezwykłe miejsca mocy 

Energie Kolonii

Mia­sto sta­no­wi­ło już przed dwo­ma tysią­ca­mi lat, w cza­sach cel­tyc­kich, a póź­niej rzym­skich, waż­ny ośro­dek kul­tu, do któ­re­go cią­gnę­ły piel­grzym­ki. Poło­żo­ne w zako­lu Renu miej­sce wybra­ły do swo­ich rytu­ałów ger­mań­sko-cel­tyc­kie ple­mio­na Ebu­ro­nów i Cani­ne­fa­tów. Na tere­nie Sta­rów­ki znaj­do­wał się praw­do­po­dob­nie świę­ty gaj. W latach 38–50 n.e. pano­wa­ło w Kolo­nii ger­mań­skie ple­mię Ubie­rów, któ­re czci­ło na małej wysep­ce na Renie boga rze­ki. Oko­ło 50 r. n.e. napły­nę­li na te tere­ny Rzy­mia­nie, two­rząc w tym miej­scu swo­ją waż­ną kolo­nię. Stąd zresz­tą wywo­dzi się dzi­siej­sza nazwa mia­sta. Przez Kolo­nię podzie­lo­ną przez rze­kę na dwie czę­ści prze­bie­ga tzw. gra­ni­ca mete­oro­lo­gicz­na, co spra­wia że na lewym brze­gu Renu może padać deszcz, a na pra­wym świe­ci słoń­ce. Ale krzy­żu­ją się tu rów­nież sil­ne, pozy­tyw­ne prą­dy Zie­mi i Kosmo­su, któ­rych ist­nie­nie poka­zu­ją bada­nia radie­ste­zyj­ne.

Kulty rzymskie

Przed­sta­wi­cie­li Impe­rium Roma­num zafa­scy­no­wa­ły nie­zwy­kłe ener­gie geo­man­tycz­ne Kolo­nii, dla­te­go też zało­ży­li tu świą­ty­nię bogi­ni Kybe­le, a mia­sto uczy­ni­li świę­tym miej­scem piel­grzy­mek. Kybe­le była bogi­nią płod­no­ści i uro­dza­ju, uosa­bia­jąc Wiel­ką Mat­kę odra­dza­ją­cą się z przy­ro­dy. Głów­ne uro­czy­sto­ści jej poświę­co­ne roz­po­czy­na­ły się 15 mar­ca i trwa­ły 12 dni. Do sank­tu­arium ścią­ga­li czci­cie­le nawet z odle­głych stron. Skła­da­no ofia­ry z byka. Kąpiel w jego krwi trak­to­wa­no jako rodzaj ini­cja­cji. Cere­mo­nie łączo­no z odda­wa­niem czci Atti­so­wi – jej mło­de­mu mał­żon­ko­wi, uro­dzi­we­mu paste­rzo­wi i bóstwu wege­ta­cji. Świę­to koń­czy­ła pro­ce­sja, w któ­rej pro­wa­dzo­no posąg bogi­ni Kybe­le nad brzeg Renu, gdzie doko­ny­wa­no rytu­al­nych ablu­cji, po czym odno­szo­no go z powro­tem do świą­ty­ni. Roz­po­wszech­nio­ny był rów­nież kult Izy­dy. Jej świą­ty­nia znaj­do­wa­ła się w miej­scu dzi­siej­sze­go kościo­ła św. Gere­ona. Uwa­ża się, że słyn­ny kar­na­wał koloń­ski zwią­za­ny jest z tra­dy­cją daw­nych uro­czy­stych pocho­dów ku czci tej bogi­ni – Isi­dis Navi­gium (5 mar­ca). Wów­czas to prze­wo­żo­no posąg bóstwa do por­tu nad Renem, aby Izy­da pobło­go­sła­wi­ła stat­ki. Nazwa kar­na­wał ma pocho­dzić od nazwy wóz­ka – car­rus nava­lis – któ­rym trans­por­to­wa­no figurę.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Tajemnice snów (cz. 1)

Kolej­ne świę­te miej­sce znaj­do­wa­ło się na wzgó­rzu, w któ­rym stoi obec­nie Kościół Naj­święt­szej Marii Pan­ny na Kapi­to­lu. Odda­wa­no tu cześć przede wszyst­kim głów­nej tria­dzie bóstw rzym­skich: Jowi­szo­wi (bóg zja­wisk przy­ro­dy, patron pań­stwa i woj­ska), Miner­wie (bogi­ni rze­miosł, sztu­ki i lite­ra­tu­ry) i Juno­nie (opie­kun­ce kobiet). W Kolo­nii w cza­sach rzym­skich sze­rzył się rów­nież kult Mitry, czczo­ne­go jako boga-Słońce.

Katedra – perła architektury

Na miej­sce jej wznie­sie­nia wybra­no naj­bar­dziej ener­ge­tycz­ny punkt mia­sta, miej­sce mocy, któ­re­go ener­gie wzmac­nia­ją for­my archi­tek­to­nicz­ne budow­li i wspa­nia­le oddzia­łu­ją na czło­wie­ka. Tutaj czczo­no nie­gdyś jed­ną z cel­tyc­kich bogiń-matek. Póź­niej zbu­do­wa­no świą­ty­nię bóstw rzym­skich oraz świę­tą stud­nię, jak też sank­tu­arium Mitry.

Kate­dra w Kolo­nii jest zna­nym miej­scem piel­grzym­ko­wym. Spro­wa­dze­nie w 1164 r. reli­kwii trzech kró­li: Kac­pra, Mel­chio­ra i Bal­ta­za­ra oraz zło­że­nie ich we wspa­nia­łym zło­tym reli­kwia­rzu, sta­ło się bodź­cem do wznie­sie­nia potęż­nej gotyc­kiej świą­ty­ni, któ­ra mia­ła przy­ćmić swo­ją wiel­ko­ścią każ­dą inną. Budo­wa trwa­ła bar­dzo dłu­go. Naj­pierw w VI wie­ku powstał tu wcze­sno­chrze­ści­jań­ski kościół bisku­pi. Następ­nie, w 870 r. wznie­sio­no więk­szą świą­ty­nię, w któ­rej wnę­trzu prze­cho­wy­wa­no m.in. pocho­dzą­cy z IX w. kru­cy­fiks Gere­ona, jak rów­nież reli­kwie laski i łań­cu­chów św. Pio­tra. W 1248 r. poło­żo­no kamień węgiel­ny pod obec­ną gotyc­ką budow­lę z podwój­ny­mi nawa­mi po obu stro­nach oraz wień­cem sied­miu kaplic. Pra­ce nad jej wzno­sze­niem pro­wa­dzo­no z wie­lo­let­ni­mi prze­rwa­mi, a cał­ko­wi­cie zakoń­czo­no je w 1880 r. Roz­mia­ry naw są impo­nu­ją­ce: wyso­kość 45 m, a dłu­gość 150 m. Wie­że zaś, liczą­ce pier­wot­nie po 157 metrów, były aż do wznie­sie­nia Wie­ży Eif­fla naj­wyż­szy­mi obiek­ta­mi na świe­cie. Rekor­do­wy jest rów­nież kate­dral­ny dzwon św. Pio­tra o wadze 24 ton. We wnę­trzu świą­ty­ni znaj­du­je się słyn­ne arcy­dzie­ło sztu­ki śre­dnio­wiecz­nej – tryp­tyk Ste­fa­na Loch­ne­ra Ołtarz Trzech Kró­li. Reli­kwiarz z pro­cha­mi legen­dar­nych Mędr­ców Wscho­du usta­wio­no w jej naj­bar­dziej eks­po­no­wa­nym punk­cie za ołta­rzem głównym.