Geomantyczna Australia

Od ponad 40 lat fascynuje mnie zagadnienie miejsc mocy. Opisuję je i badam nie tylko w Polsce czy Europie, przemierzam także inne kontynenty, a relacje na ten temat chętnie zamieszczam na łamach NŚ. Nie miałem jednak do tej pory możliwości poznania punktów koncentracji pozytywnych energii Ziemi i kosmosu na obszarze Australii. Okazja nadarzyła się pod koniec 2023 r.

Tajemnice Aborygenów

W histo­rii świa­ta, poza Abo­ry­ge­na­mi, nie ist­nie­je ducho­wa tra­dy­cja, trwa­ją­ca nie­prze­rwa­nie przez podob­nie dłu­gi czas. Euro­pej­czy­ko­wi trud­no ją zro­zu­mieć, czy choć­by przy­swo­ić w prak­ty­ce jej frag­men­ty. War­to jed­nak doce­nić przy­wią­za­nie rdzen­nych miesz­kań­ców Austra­lii do śro­do­wi­ska, w któ­rym żyją i ich poczu­cie jed­no­ści z Natu­rą. Od tysiąc­le­ci tam­tej­sze ple­mio­na zda­wa­ły sobie spra­wę, że sta­no­wią jej nie­od­łącz­ną cząst­kę, a nisz­cze­nie przy­ro­dy jest dro­gą do samozagłady. 

Nazwa Abo­ry­ge­ni pocho­dzi od łaciń­skich słów ab ori­gi­ne – od począt­ku. Do Austra­lii przy­by­li praw­do­po­dob­nie dro­gą mor­ską z wysp Azji Połu­dnio­wo-Wschod­niej ok. 50 tys. lat temu, acz­kol­wiek nie­któ­rzy bada­cze są zda­nia, że mogło to nastą­pić nawet przed 125 tys. laty. W mito­lo­gii abo­ry­geń­skiej opi­sy­wa­ne są osią­ga­ją­ce potęż­ne roz­mia­ry zwie­rzę­ta, przy­po­mi­na­ją­ce te, któ­re wystę­po­wa­ły w tam­tym cza­sie na kon­ty­nen­cie australijskim. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Tajemnice snów (cz. 1)

Rdzen­ni miesz­kań­cy zali­cza­ni są do rasy czar­nej, choć wie­lu antro­po­lo­gów twier­dzi, iż mamy do czy­nie­nia z osob­ną odmia­ną austra­lo­idal­ną, wyróż­nia­ją­cą się bar­wą skó­ry od cze­ko­la­do­wej do czar­nej, krę­co­ny­mi bądź fali­sty­mi wło­sa­mi, cha­rak­te­ry­stycz­nym sze­ro­kim nosem, masyw­ny­mi zęba­mi, wysu­nię­tą szczę­ką oraz wydłu­żo­ną głową. 

Abo­ry­ge­ni żyli w izo­la­cji i mie­li nie­wiel­ki kon­takt z inny­mi luda­mi, nawet z tam­te­go rejo­nu świa­ta. Po raz pierw­szy ujrze­li bia­łych ludzi w 1770 r., gdy sta­tek pod dowódz­twem Jame­sa Cooka dotarł do Zato­ki Bota­nicz­nej. Sza­cu­je się, że ich popu­la­cja wyno­si­ła wte­dy 300 – 400 tysię­cy. Są jed­nak źró­dła, któ­re poda­ją licz­bę 750 –780 tysię­cy osób. Ist­nia­ło wów­czas ok. 600 ple­mion, z któ­rych każ­de posia­da­ło wła­sny język lub dia­lekt oraz wła­da­ło oddziel­nym tery­to­rium. Pro­wa­dzi­li koczow­ni­czy tryb życia, zakła­da­jąc tym­cza­so­we obo­zy w pobli­żu zbior­ni­ków wod­nych. Gdy koń­czy­ły się zapa­sy poży­wie­nia, prze­no­si­li się na inne tere­ny. Był to spo­sób na prze­trwa­nie w trud­nych warun­kach. Za pomo­cą włócz­ni z kamien­ny­mi ostrza­mi, oszcze­pów, a tak­że drew­nia­nych bume­ran­gów, Abo­ry­ge­ni polo­wa­li na zwie­rzę­ta, przede wszyst­kim na kan­gu­ry. Ple­mio­na, żyją­ce nad rze­ka­mi i nad morzem, trud­ni­ły się rów­nież rybo­łów­stwem. Die­tę mię­sną uzu­peł­nia­li dzi­ki­mi rośli­na­mi, orze­cha­mi, jagodami. 

Popu­la­cja tubyl­ców szyb­ko się zmniej­sza­ła. Przy­czy­ni­ły się do tego kon­flik­ty z bia­ły­mi osad­ni­ka­mi, przy­wle­czo­ne z Euro­py cho­ro­by i brak poży­wie­nia spo­wo­do­wa­ny wypie­ra­niem rdzen­nych miesz­kań­ców z żyznych tere­nów w głąb kon­ty­nen­tu. Na począt­ku lat 30. XX w. ich licz­bę oce­nia­no tyl­ko na 67 tys. Dziś mówi się o pół milio­nie Abo­ry­ge­nów, z któ­rych zale­d­wie jed­na trze­cia żyje według daw­nych wzor­ców. Jed­ni miesz­ka­ją na pust­ko­wiach, głów­nie Tery­to­rium Pół­noc­ne­go w tzw. IPA (Indi­ge­no­us Pro­tec­ted Are­as), inni pró­bu­ją pod pre­sją wie­lo­let­niej poli­ty­ki asy­mi­la­cyj­nej dosto­so­wać się do współ­cze­sne­go mode­lu cywi­li­za­cji. Wie­lu utrzy­mu­je się dzię­ki roz­bu­do­wa­nej pomo­cy socjal­nej, bory­ka­jąc się z pro­ble­mem alko­ho­li­zmu i bezrobocia.