Fermion Weyla: zmierzch elektroniki jaką znamy?

Od niepamiętnych czasów ludzkość próbuje ustalić, z czego składa się materia. Najdawniejsze teorie przewidywały istnienie atomów. Wiele stuleci później, przy użyciu akceleratorów, naukowcy zajrzeli w głąb struktury Wszechświata, donosząc o odkryciach nowych cząstek elementarnych. Jednak to dokonane w 2015 r. miało całkiem inny charakter. Cząstka bowiem ukryła się… w krysztale. A że nie jest ona tuzinkowa, niech świadczy fakt, iż stanowi zwiastun nowej ery – świata weyltroniki!

Pierw­sze teo­rie opi­su­ją­ce struk­tu­rę budul­ca wszyst­kie­go, co nas ota­cza, powsta­wa­ły nie­mal rów­no­le­gle w Indiach oraz antycz­nej Gre­cji. Żyją­cy ok. VI w. p.n.e. indyj­ski filo­zof Kana­da, noszą­cy przy­do­mek Ulu­ka (sowa) pró­bo­wał umy­słem prze­nik­nąć budo­wę mate­rii. Uznał, że ta nie jest cią­gła, jak by mogło się wyda­wać, a skła­da się z nie­po­dziel­nych dro­bin, któ­re nazwał para­ma­nu.

W Euro­pie pre­kur­so­rem tej myśli był Leu­cyp (V w. p.n.e.). Jego uczeń – Demo­kryt z Abde­ry kon­ty­nu­ował te roz­wa­ża­nia i ukształ­to­wał postu­la­ty teo­rii ato­mi­stycz­nej. Zgod­nie z nią arche – pra­za­sa­dą wszyst­kie­go, mia­ły być ato­my. Nazwa ta wywo­dzi się od grec­kie­go ato­mos, będą­ce­go zaprze­cze­niem sło­wa ciąć, co w wol­nym tłu­ma­cze­niu moż­na rozu­mieć jako nie­po­dziel­ne. Tym samym filo­zo­fo­wie chcie­li zaak­cen­to­wać jed­ną z naj­waż­niej­szych cech sub­stan­cji. Dru­gą mia­ła być ich wieczność.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Rozbłyśnięcie światła w duszy

Nieziemska pogoda