Ewangeliczne przesłanie Małego Jana (cz. I)

Wśród utworów, które pozostawiła włoska mistyczka Maria Valtorta (1897−1961), Poemat Boga-Człowieka zajmuje wyjątkowe miejsce. Na dziesięciu tysiącach (!) stron zapisała wizje z życia Chrystusa oraz tzw. dyktanda, tj. słowa przekazane przez Nauczyciela z Nazaretu. W odróżnieniu od większości autorów Valtorta, nazwana przez Jezusa Małym Janem, ukazuje Jego podwójną, boską i ludzką naturę. Trzeba zwrócić uwagę na niektóre zdarzenia pominięte w ewangeliach oraz pokusić się o próbę odpowiedzi, dlaczego nauka Chrystusa była niezrozumiała dla Jego rodaków, uczniów, członków rodziny. I czemu do dziś taka pozostała?

Ponie­waż nie­zli­czo­ne utwo­ry o życiu i pra­cy Jezu­sa, któ­re uka­za­ły się wcze­śniej, nie odda­wa­ły Praw­dy, On sam mówił do Marii, jak wyglą­da­ła ówcze­sna rze­czy­wi­stość, nie pomi­ja­jąc nawet bole­snych kon­flik­tów w swo­jej rodzi­nie. Nie­jed­no­krot­nie upo­mi­nał powier­nicz­kę, aby była skru­pu­lat­na w zapi­sy­wa­niu, nie pomi­ja­ła żad­ne­go szcze­gó­łu, bo każ­da drob­nost­ka ma znaczenie.

Maria osią­gnę­ła bie­głość w dyk­tan­dach, co oka­za­ło się koniecz­ne, gdyż sło­wa Jezu­sa momen­tal­nie się roz­pra­sza­ły, wizje trwa­ły dłu­żej, ale bywa­ły tak fascy­nu­ją­ce, że mistycz­ka, kon­tem­plu­jąc maje­stat Mistrza, potra­fi­ła zapo­mnieć o noto­wa­niu. Wte­dy Jezus powta­rzał swo­ją wypo­wiedź. W prze­ka­zie uczest­ni­czył też głos wewnętrz­ny Marii – to intu­icja infor­mo­wa­ła ją o imio­nach uczest­ni­ków spo­tkań w świą­ty­ni: kapła­nów, fary­ze­uszy czy sadu­ce­uszy. Oprócz wizji oraz dyk­tand prze­zna­czo­nych do publi­ka­cji mistycz­ka otrzy­my­wa­ła też inne, skie­ro­wa­ne tyl­ko do niej.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Szpital martwych dusz

Nawiedzone szpitale na świecie

Wyboista droga życia

Maria uro­dzi­ła się 14 mar­ca 1897 r. w miej­sco­wo­ści Caser­ta. Jej ojciec Giu­sep­pe Val­tor­ta był ofi­ce­rem, mat­ka – Izy­da (z domu Fio­va­ran­zi) – nauczy­ciel­ką fran­cu­skie­go. Dzie­ciń­stwo przy­szłej mistycz­ki upły­nę­ło na czę­stych prze­pro­wadz­kach, gdyż rodzi­na podą­ża­ła za puł­kiem, w któ­rym słu­żył ojciec. W odróż­nie­niu od żony, Giu­sep­pe był czło­wie­kiem łagod­nym, nato­miast despo­tycz­na mat­ka Marii narzu­ci­ła jej nawet kie­ru­nek kształ­ce­nia w naukach ści­słych, choć dziew­czy­na nie była dobrą mate­ma­tycz­ką, przez co stra­ci­ła rok. Lata mło­do­ści spę­dzo­ne w Col­le­gio Bian­co­ni w Mon­zie autor­ka Poema­tu Boga-Czło­wie­ka uwa­ża­ła za naj­szczę­śliw­sze. Rodzi­ciel­ka zabra­ła ją jed­nak z pen­sji pro­wa­dzo­nej przez Sio­stry Miło­sier­dzia Naj­święt­szej Panien­ki. Uda­rem­ni­ła też pla­ny mał­żeń­skie cór­ki. Naj­pierw sprze­ci­wi­ła się ser­decz­nej przy­jaź­ni z Rober­tem, potem dopro­wa­dzi­ła do zerwa­nia narze­czeń­stwa z Mar­kiem Otta­vim.