Ekran w Zaświaty

Większości Czytelników termin transkomunikacja kojarzy się z nagrywaniem tzw. głosów elektronicznych, rzekomo należących do zmarłych. W rzeczywistości ma ona wiele odmian. Jedna z nich obejmuje rejestrowanie tzw. transobrazów na ekranie telewizora albo komputera. Eksperymentując z tą techniką na początku ub. dekady, udało mi się uzyskać kilka intrygujących wizerunków. Skąd napływają? I co chcą nam przekazać?

Pocho­dzę z Czę­sto­cho­wy. Na łamach NŚ jestem debiu­tan­tem. Nie­któ­rym Czy­tel­ni­kom moje nazwi­sko może jed­nak wydać się zna­jo­me, ponie­waż od ponad 15 lat udzie­lam się w śro­do­wi­sku bada­czy sze­ro­ko poję­te­go Nie­zna­ne­go. W tym roku mija 20 lat od moje­go bli­skie­go spo­tka­nia z tajem­ni­czym obiek­tem, któ­re pchnę­ło mnie na pole badań nad zja­wi­ska­mi z pogra­ni­cza. To, co wte­dy wyda­rzy­ło się u stóp czę­sto­chow­skiej Góry Osso­na, mia­ło typo­wo ufo­lo­gicz­ny cha­rak­ter, acz kole­je losu poto­czy­ły się tak, że zaczą­łem szu­kać kon­tak­tu z tzw. tam­tą stro­ną za pośred­nic­twem trans­ko­mu­ni­ka­cji instru­men­tal­nej (ITC –od ang. instru­men­tal trans­com­mu­ni­ca­tion). Jakie uzy­ska­łem rezul­ta­ty? Czy było war­to? I cze­go dowie­dzia­łem się o natu­rze życia po życiu dzię­ki tym dociekaniom?

Początki pogoni za nieznanym

Oso­bom nie­zna­ją­cym histo­rii opo­wia­da­ją­cej o moim spo­tka­niu pod Górą Osso­na, stresz­czę w kil­ku zda­niach, co się wte­dy sta­ło. Był sier­pień 2002 r. Mój brat, pra­cu­ją­cy u pod­nó­ża wspo­mnia­ne­go wznie­sie­nia, zadzwo­nił póź­nym wie­czo­rem, że widzi nad pola­mi dziw­ne obiek­ty. Szyb­ko uda­li­śmy się tam z ojcem i zaczę­li­śmy obser­wo­wać tań­czą­ce wokół sie­bie świa­tła, wyglą­da­ją­ce tak, jak­by były inte­li­gent­nie sterowane.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Szpital martwych dusz

Nawiedzone szpitale na świecie

Kie­dy posta­no­wi­li­śmy wró­cić do domu, coś mnie tknę­ło, żeby – niczym w fil­mach – spró­bo­wać poro­zu­mieć się z kula­mi. Zje­cha­łem w polną dro­gę (jest to teren nie­za­miesz­ka­ny, zaj­mo­wa­ny przez zakła­dy prze­my­sło­we) i mru­gną­łem świa­tła­mi w przy­pad­ko­wej sekwen­cji. Obiekt odpo­wie­dział podob­ny­mi mru­gnię­cia­mi i… zaczął się zbli­żać. W pani­ce ucie­kli­śmy, pró­bu­jąc zgło­sić zaj­ście na poli­cji. Dziś pew­nie postą­pił­bym ina­czej, ale emo­cje wzię­ły górę.