Dwóch mistrzów, dwunastu Przewodników

Leonardo da Vinci był niezrównanym mistrzem wyobraźni. Okrzyknięto go najbardziej ciekawskim człowiekiem, jaki chodził po Ziemi. Nieobce były mu arkana astrologii, numerologii oraz kabały, czemu dawał wyraz w swoich dziełach, zwłaszcza w słynnej Ostatniej Wieczerzy. Ten wspaniały fresk można potraktować jako wybitne studium z psychologii wykonane pędzlem geniusza. Współczesnym inżynierem ludzkich dusz jest za to Joseph Murphy, który orężem słownym co rusz uczy nas, jak wykorzystać nieskończoną potęgę podświadomości

Mur­phy jako wni­kli­wy obser­wa­tor prze­ko­nu­je, że wszel­kie ogra­ni­cze­nia utknę­ły w naszym umy­śle za spra­wą znie­kształ­co­nych myśli, któ­ry­mi sami sie­bie okre­śla­my, a któ­re sta­no­wią tamę blo­ku­ją­cą nasz praw­dzi­wy poten­cjał. Zapo­rę, któ­rą na szczę­ście moż­na usu­nąć poprzez nowy spo­sób myśle­nia i trans­for­ma­cji tego, jak myśli­my o sobie i świe­cie. W jed­nej z jego publi­ka­cji Two­je wła­sne super­mo­ce czy­ta­my: Zapo­mnie­li­śmy, kim jeste­śmy, i pró­bu­je­my to sobie przy­po­mnieć. Trud­no się z tym nie zgo­dzić. Wspo­mnia­na książ­ka opo­wia­da o dwu­na­stu mocach, któ­re drze­mią w każ­dym z nas. Nie­któ­rzy utoż­sa­mia­ją je z dwu­na­sto­ma zna­ka­mi zodia­ku, inni z apo­sto­ła­mi, co nie zmie­nia fak­tu, że moce te to nic inne­go jak ele­men­ty naszej świa­do­mo­ści. Dwu­na­stu apo­sto­łów każ­dy z nas nosi w sobie.

Cen­tral­ną posta­cią Ostat­niej Wie­cze­rzy mistrza Leonar­da jest osa­mot­nio­ny, zadu­ma­ny Syn Boży. Został umiesz­czo­ny mię­dzy zna­kiem Wagi i Pan­ny, czy­li dokład­nie tam, gdzie Słoń­ce zaczy­na tra­cić swój blask. Być może arty­sta uwzględ­nił tutaj hebraj­ski począ­tek roku, któ­ry ma miej­sce wła­śnie w oko­li­cy prze­si­le­nia jesien­ne­go – Chry­stus, tra­cąc ziem­skie życie zysku­je nowe w innym wymia­rze ducha. Na fre­sku widzi­my go osa­dzo­ne­go gdzieś poza cza­sem i prze­strze­nią bez­na­mięt­nie odno­szą­ce­go się do roz­gry­wa­ją­cej się burzy mózgów: 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Kim jest zdrajca?

– wyda­je się zewsząd docho­dzić zło­wróżb­ne pyta­nie zada­wa­ne przez dwu­na­stu apo­sto­łów. Zato­pi­ło ich morze emo­cji – nie­do­wie­rza­nie, zdzi­wie­nie, a nawet szok, jaki wywo­ła­ły sło­wa Zba­wi­cie­la. Krzy­czą, gesty­ku­lu­ją, usi­łu­ją domnie­wy­wać, zdra­dza­jąc przy tym cechy cha­rak­te­ry­stycz­ne dla każ­de­go z 12 zna­ków zodia­ku. Licz­ba ta nie jest oczy­wi­ście przy­pad­ko­wa: było bowiem tyleż pro­ro­ków i synów Jaku­ba, w wizjach św. Jana poja­wi­ło się 12 bram nie­biań­skie­go Jeru­za­lem, czy­ta­my tak­że o 12 źró­dłach, z któ­rych czer­pał wodę Moj­żesz wędru­ją­cy ze swo­im ludem mię­dzy Syna­jem a Morzem Mar­twym. Ale magia liczb i zna­jo­mość nume­ro­lo­gii prze­ja­wia się tak­że w innych aspek­tach tego dzie­ła. Po obu stro­nach sto­łu znaj­du­je się czwo­ro drzwi, któ­re infor­mu­ją nas, że ucznio­wie wyru­szy­li trój­ka­mi w czte­ry stro­ny świa­ta, by gło­sić ideę zba­wie­nia. Spójrz­my tak­że w jaki spo­sób da Vin­ci ulo­ko­wał posta­ci – widzi­my je zgru­po­wa­ne w czte­rech tria­dach – jak trzy mie­sią­ce przy­pi­sy­wa­ne każ­dej porze roku. Wio­snę, otwie­ra­ją­cą koło zodia­ku zna­kiem Bara­na, per­so­na­li­zu­je Szy­mon Kana­nej­czyk. Jego ogni­sta postać zosta­ła umiesz­czo­na z pra­wej stro­ny, a więc z tej, od któ­rej czy­ta się pismo hebraj­skie. Nie potra­fi powścią­gnąć tem­pe­ra­men­tu i cię­te­go języ­ka. Praw­do­po­dob­nie nie sły­szy kolej­nych słów Jezu­sa, mimo to całym sobą kumu­lu­je ener­gię do obro­ny Mesja­sza, choć nie wie jesz­cze przed kim. Jego ręce są wycią­gnię­te do przo­du. Patrząc na nie­go da się wyczuć w tej posta­ci pew­ną wybu­cho­wość, napię­cie, ale i lojal­ność, z peł­ną świa­do­mo­ścią powa­gi całej sytu­acji. Pla­ne­tą przy­pi­sa­ną Bara­no­wi jest Mars, co znaj­du­je swo­je odbi­cie w czer­wo­nej sza­cie apo­sto­ła. Szy­mon to ten, któ­ry potra­fi słu­chać, wspie­rać i doda­wać otu­chy. Wewnętrz­ny głos mądro­ści, praw­dy i pięk­na pro­wa­dzi wprost do Kana­an – zie­mi obie­ca­nej, peł­nej życia, speł­nie­nia i harmonii. 

Tuż obok widzi­my Judę Tade­usza, odzwier­cie­dle­nie zodia­kal­ne­go Byka. Jest dostoj­ny, sta­tycz­ny, gesty ma wywa­żo­ne, twarz spo­koj­ną, poważ­ną i opa­no­wa­ną, jak na Byka przy­sta­ło. Mocą tego apo­sto­ła jest ser­ce, ser­decz­ność oraz chwa­ła, co prze­ja­wia się m.in. w rado­ści, pozy­tyw­nym myśle­niu i pogo­dzie ducha. Mur­phy prze­ko­nu­je, że gdy codzien­nie wyra­ża­my wdzięcz­ność za każ­de dobro, któ­rym zosta­li­śmy obda­rze­ni, nie zli­czy­my bło­go­sła­wieństw. Tria­dę tę zamy­ka postać apo­sto­ła Mate­usza, repre­zen­tu­ją­ce­go powietrz­ny znak Bliź­niąt, któ­re­mu patro­nu­je Mer­ku­ry. Mistrz Leonar­do przy­odział go w błę­kit­ną sza­tę, któ­ra zda­je się nie­co krę­po­wać cia­ło. Na pierw­szy rzut oka widzi­my w tej posta­ci ruch, żywot­ność. Z jego twarz czy­ta­my, że zdą­żył sobie już wyro­bić zda­nie na ten temat, coś kal­ku­lu­je i pod­da­je ana­li­zie, jak na byłe­go pobor­cę podat­ków przy­sta­ło. Mate­usz ozna­cza dar Jah­we – nasze pra­gnie­nie, gdyż Stwór­ca prze­ma­wia do czło­wie­ka za pośred­nic­twem pra­gnień. By roz­wi­nąć w życiu ten apo­stol­ski poten­cjał uchwyć­my owo pra­gnie­nie i tchnij­my w nie­go życie, roz­wiń­my go za pomo­cą wyobraź­ni. Dalej Mur­phy pod­po­wia­da – zanurz się w ciszy i kreuj moż­li­wo­ści jego speł­nie­nia w peł­nej świa­do­mo­ści, że masz nie­ustan­ne wspar­cie Naj­wyż­sze­go. Pra­gnie­nie zasia­ne w pod­świa­do­mo­ści, pod­le­wa­ne wia­rą wzro­śnie, by wresz­cie zama­ni­fe­sto­wać się w naszym życiu.