Dlaczego pewne rzeczy nie mogą jeszcze zostać powiedziane?

Myśląc nad artykułem, zamierzałem początkowo zatytułować go zupełnie inaczej, odnieść się do roli miłości w rozpoczynających się przemianach na Ziemi, tzn. wskazać na przebudowę schematów miłości jako zasadniczego (wbrew pozorom) celu owej transformacji. Sprawa zaczęła się jednak komplikować, gdy zacząłem się zastanawiać, jak przekazać tę prawdę Czytelnikom. W jaki niby sposób mogłaby ona zostać przyjęta?

Pro­blem pole­ga na tym, że czło­wiek cofa się w roz­wo­ju, a narzu­ca­ne wzor­ce są na tyle destruk­cyj­ne, że wywo­łu­ją przy­kła­do­wo lawi­no­we nara­sta­nie samo­bójstw dzie­ci i mło­dzie­ży. Mimo to jaka­kol­wiek pró­ba pod­wa­że­nia tych tkwią­cych w ludziach wzor­ców jest z góry ska­za­na na nie­po­wo­dze­nie. Kwe­stia ewo­lu­cji psy­chicz­nej, na jakiej opie­ra się cały plan prze­bu­do­wy ludz­ko­ści, pozo­sta­je poza rama­mi per­cep­cji i, jak sądzę, jest wręcz odrzu­ca­na – coś burzy, coś rela­ty­wi­zu­je. Nie moż­na więc wypro­wa­dzić świa­ta z błęd­nej dro­gi poprzez tłu­ma­cze­nie ludziom, że na nią zeszli. Zamie­rza­łem zacząć ten arty­kuł od przy­po­mnie­nia, że wzor­ce miło­ści i rela­cji mię­dzy­ludz­kich w ogó­le, zmie­nia­ły się w róż­nych epo­kach i kul­tu­rach, cza­sem nawet dia­me­tral­nie. To jed­nak więk­szość z nas chy­ba wie. Impul­sem pobu­dza­ją­cym mnie do myśle­nia o tym była też książ­ka, z jaką nie­daw­no się zetkną­łem, a któ­ra zro­bi­ła na mnie duże wrażenie.

W 1980 r. uka­za­ła się pra­ca Eli­sa­beth Badin­ter, fran­cu­skiej badacz­ki, dok­to­ra filo­zo­fii i wykła­dow­cy, zatytułowana

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego