Dlaczego jesteśmy na Ziemi? – O refleksjach Bernarda Jakoby’ego

Czy zastanawiałeś się kiedyś, drogi Czytelniku, dlaczego właściwie jesteśmy ludźmi, istotami ziemskimi? Czy mógłbyś być odmiennym stworzeniem lub zajmować inne miejsce w Kosmosie? A czy taka możliwość nie zakładałaby, że jesteśmy czymś więcej niż tylko ziemskim ciałem?

Posta­wio­ne w tytu­le pyta­nie w swej isto­cie mogło­by się wyda­wać ode­rwa­ne od rze­czy­wi­sto­ści w jakiej żyje­my, ba, w ogó­le nie­po­trzeb­ne, szcze­gól­nie ludziom twar­do stą­pa­ją­cym po zie­mi, któ­rzy na co dzień zma­ga­ją się z tru­da­mi życia i wal­czą o prze­trwa­nie. Któż więc i po co miał­by zaprzą­tać sobie gło­wę taki­mi pyta­nia­mi? Czy nie nale­ży po pro­stu żyć tak, jak pozwa­la na to samo życie?

A jed­nak to pro­ste pyta­nie odno­si się do fun­da­men­tal­nej zasa­dy ludz­kiej egzy­sten­cji i jej jako­ści, inny­mi sło­wy do zro­zu­mie­nia wła­snej toż­sa­mo­ści: kim napraw­dę jestem? Jeśli tra­ci­my ten fakt z oczu, nie uświa­da­mia­jąc sobie nasze­go pier­wot­ne­go prze­zna­cze­nia, zba­cza­my z dro­gi wła­sne­go czło­wie­czeń­stwa. W ska­li cywi­li­za­cji brnie­my w śle­pą ulicz­kę mate­ria­li­stycz­nej mentalności.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zjawiska duchowe to kłamstwo!

Nowy Człowiek. Nowe Ja

Posta­wio­ne tu pyta­nie w jakiejś mie­rze i w róż­nej posta­ci towa­rzy­szy czło­wie­ko­wi w histo­rii jego myśli. Nad­to impli­ku­je inne fun­da­men­tal­ne pyta­nia – o isto­tę i nad­rzęd­ny sens same­go Stwo­rze­nia, co tłu­ma­czy nasze ist­nie­nie, wyja­śnia celo­wość codzien­nych zma­gań, uspra­wie­dli­wia prze­mi­jal­ność oraz to, co czy­ni nas na Zie­mi szczę­śli­wy­mi i cier­pią­cy­mi zara­zem. Ludzie też na róż­ne spo­so­by i zawsze sta­ra­li się odczy­ty­wać czy też nada­wać sens wła­snej egzy­sten­cji, dając temu wyraz w mito­lo­giach, reli­giach, filo­zo­fii, lite­ra­tu­rze czy sztuce.

Ber­nard Jako­by (ur. 1957) pod­jął trud odpo­wie­dzi na owo pyta­nie w książ­ce tak wła­śnie zatytułowanej

Dlaczego jesteśmy na Ziemi?

Ma ona war­tość nie tyl­ko inte­lek­tu­al­ną, poznaw­czą, ale nade wszyst­ko prak­tycz­ną – w sen­sie egzy­sten­cjal­nym – gdyż zdej­mu­je z nas lęk przed śmier­cią, dowo­dząc jego irra­cjo­nal­no­ści. Jeże­li uświa­do­mi­my sobie wła­sną nie­śmier­tel­ność (pod­le­ga­ją­cą jed­nak­że uni­wer­sal­ne­mu pra­wu kar­my, natu­ral­ne­mu pra­wu przy­czy­ny i skut­ku), rady­kal­nej zmia­nie ule­gnie nasza życio­wa posta­wa – zbli­ży­my się do Źró­dła same­go życia i wła­sne­go prze­zna­cze­nia, któ­rym jest Miłość. Uzy­ska­my w ten spo­sób więk­szą świa­do­mość, kim napraw­dę jeste­śmy, a tym samym jak powin­ni­śmy żyć.

Na czym jed­nak zasa­dza się wyjąt­ko­wa war­tość odpo­wie­dzi Jakoby’ego? Przede wszyst­kim nie są to czy­ste spe­ku­la­cje natu­ry filo­zo­ficz­no-etycz­nej, ani docie­ka­nia wypro­wa­dza­ne z wia­ry. Spoj­rze­nie Jakoby’ego na feno­men czło­wie­czeń­stwa, celo­wość ziem­skiej egzy­sten­cji i na to, co dzie­je się z czło­wie­kiem po fizycz­nej śmier­ci ziem­skie­go wcie­le­nia, ugrun­to­wa­ne jest w bada­niach doświad­czeń z pogra­ni­cza życia i śmier­ci, jak rów­nież w zabie­gach sto­su­ją­cych regre­sję hip­no­tycz­ną, cofa­ją­cych świa­do­mość czło­wie­ka do poprzed­nich wcie­leń i życia mię­dzy wcie­le­nia­mi. Przed­miot tych badań już dziś z całą pew­no­ścią może­my uznać za abso­lut­nie real­ny. Mamy więc do czy­nie­nia z wie­dzą o cha­rak­te­rze nauko­wym, któ­ra w nie­ma­łym stop­niu pod­le­ga wery­fi­ka­cji (por. np. bada­nia Pima van Lom­me­la).