Czy istnieje przeznaczenie?

Życie to nie szereg przypadkowych zdarzeń i decyzji. Wolna wola jest iluzją, a losy jednostki mogą być z góry określone. Tylko przez kogo lub co ? Szukanie odpowiedzi na to pytanie zmusza do wyjścia poza strefę bezpieczeństwa umysłu Jestem wolnym duchem: krępują mnie ograniczenia. Prawa i zasady traktuję jak porady, nie zakazy. Ze słowem WOLNOŚĆ utożsamiam się od dziecka, choć wtedy nie zdawałam sobie sprawy, czym ona jest. Zawsze też interesowała mnie filozofia. Wyrosłam na podstawach filozofii platońskiej, choć nie zaniedbuję strony empirycznej. Epistemologia – filozofia wiedzy, uświadamia mi, że nasza historia biegnie naprzód i jest zaplanowana, a nie chaotyczna. Zawsze chciałam być wędrowcem, przesiadywać w kawiarniach wśród szumu splątanych głosów i… pisać. Nigdy nie pragnęłam być zależna od innych, planowałam pochłaniać książki i sama je tworzyć: krok po kroku budować własny system myślowy oparty na słowie PRZEZNACZENIE . Na świat przyszłam bowiem po swoje przeznaczenie . Dotychczas tego nie wiedziałam, może nie zauważałam. Od dziecka postrzegam świat inaczej. Wpływ na to miała DRUGA STRONA , po której się znalazłam jako 4-latka. Topiłam się z rzece, na szczęście szybko przywrócono mi funkcje życiowe. W wieku dziewięciu lat uaktywniła się u mnie synestezja, choć zrozumiałam to zjawisko dopiero jako osoba dorosła. Od dziecka widziałam też przyszłość, tyle że we fragmentach – jak w rozbitym lustrze, i zawsze w snach. Stąd wzięła się moja teoria, że przyszłość jest już ustalona, a my stanowimy symulację obcych cywilizacji lub istot z innych wymiarów. Nie możemy niczego zmienić, a to, czego nie możemy zmienić, zmienia nas. Myślimy o zmianie przyszłości, wierzymy, że mamy wolną wolę, ale jesteśmy jedynie świadkami wydarzeń. Tylko uparci i wytrwali podejmują walkę i zaglądają tam . Później dzielą się z nami informacjami zdobytymi w niefizycznym świecie, ostrzegają i próbują nauczyć prawidłowo myśleć, by i inni mogli zajrzeć w domenę istniejącą tuż obok. Po pięćdziesiątym roku życia, zastanawiając się nad minionymi latami, zaczęłam stawiać sobie pytania i odbierać odpowiedzi, które powoli nadchodziły. [caption id="attachment_13976" align="alignright" width="261"] Okładka powieści "Przeznaczenie". Więcej o paranormalnych doświadczeniach autorki, których doznawała podczas pracy w zachodnioeuropejskich domach opieki, przeczytacie w NŚ 11/2021. Fot. materiały prasowe.[/caption] Jak to się stało, że życie samo zweryfikowało moje cele i zadania, a wolna wola okazała się szczątkowa? Spróbuję przeanalizować własne doświadczenia, by samej sobie udowodnić, że nasze losy są z góry zaplanowane i w jakiś tajemniczy sposób kierowane. Tylko przez kogo? To pytanie leżące poza sferą bezpieczeństwa umysłu. Do szerokiej analizy włączyłam też sny, które uznaję za wiedzę podświadomości z innej, równie rzeczywistej przestrzeni. Interesując się w pewnym okresie życia mitami i bajkami z różnych stron świata, natrafiłam na indyjską opowieść o stworzeniu znaków zodiaku przez boga, która okazała się mieć dla mnie, po latach, ukryte znaczenie. Utwierdziła mnie ona – zodiakalną rybę – w tym, że życie, choć zaplanowane z góry, w ostatecznym rozrachunku musi mieć sens. Oto opowieść: bóg stanął przed swoimi 12 dziećmi, każdemu przekazał dar i słowa misji, z którymi miały one udać się na Ziemię. – Tobie, Rybo, daję najtrudniejsze zadanie. Masz zebrać zmartwienia wszystkich ludzi i oddać mi je. Twoje łzy będą ostatecznie moimi łzami. Cierpienie, jakie weźmiesz na siebie, jest następstwem ludzkiego niezrozumienia mojej idei, ale powinnaś im wybaczyć, aby mogli zacząć jeszcze raz. Za spełnienie tego najtrudniejszego zadania otrzymasz ode mnie największy prezent ze wszystkich. Będziesz jedynym moim dzieckiem, które mnie rozumie. Dar ten jednak stanie się twoją jedynie własnością. Jeśli spróbujesz się nim podzielić, nikt nie będzie cię słuchał, nigdy nie zostaniesz żadnym autorytetem. Bóg powiedział: posiadasz cząstkę mojej idei i nie możesz jej pomylić z całością, czy wymienić na inną. Jesteś, Rybo, pełnią, ale nie dowiesz się o tym, póki wszystkie znaki nie staną się jednością. Dopiero wówczas ujrzysz całość mojej idei. Od 1992 r., kiedy zmarła moja matka, jestem przekonana, że doczekam czasów w których zbierać będę ludzkie łzy i że dziać się będzie coś, czego na razie jeszcze nie rozumiem. Moje przypuszczenia, złowróżbne, powtarzające się sny, zaczynają mieć swoje apogeum w obecnej rzeczywistości. Na moich oczach realizuje się scenariusz, który nie ja pisałam. Od dzieciństwa podążałam drogą, którą wcale nie chciałam iść, jednak szłam, bo ktoś mną kierował. Na zakrętach realnego życia i w snach stawałam na rozstajnych drogach z torbą w ręku. Miałam kilkanaście podobnych do siebie snów o szosach, polnych dróżkach i ścieżkach w lesie. Mój etos ukształtował się, kiedy jako 14-latka zdałam sobie sprawę, że Bóg nie jest taki, jakim mi go ukazywano, a religia to narzędzie wychowania. Zaczęłam myśleć samodzielnie. Pamiętam, jak na lekcji historii zostałam ukarana (bito wówczas po dłoniach linijką i wyrzucano z klasy za nonkonformistyczne zachowania), a i tak pokazałam, że umiem bronić swoich przekonań. Zaczęto mnie nazywać filozofką . Co zapamiętałam z wydarzenia, kiedy topiłam się w jeziorze jako 4-latka? Otóż, podniósł mnie i uniósł wysoko tęczowy snop światła. Siedziałam na nim jak na grzbiecie kucyka. Byłam zespolona z kolorami, stałam się i czułam się tańczącą barwą, ktoś zamienił mnie w światło . Wszystko wirowało, pływało i było połączone z muzyką, a raczej z jej mglistym echem. Słyszałam pieśni wydobywające się znikąd lub zewsząd, czułam z czymś jedność. To, co napierało na mnie nie od strony uszu czy oczu, ale z jakiejś głębi, było bezkształtnym światłem. Dziś wiem, że tak objawiło się światło mojego ducha, dane w chwili poczęcia. Każdy ma podobne w sobie, tylko nie każdy je odkryje i zrozumie. To świetliste zjawisko kojarzę też z późniejszym doświadczaniem synestezji, w moim przypadku widzenia kolorów głosów. Jako mała dziewczynka uznawałam, że jest ono dostępne każdemu, ale ponieważ karano mnie za komentarze, jaki kolor przyjmuje czyjś głos, przestałam na nie zwracać uwagę. Potem nastąpiła cała seria powiązanych z sobą wydarzeń. W wieku 5 lat przewiduję śmierć koleżanki, Anuli , w pożarze. Mówię o swoich przeczuciach rodzicom, rodzeństwu, wspominam też o starej pani , która skacze z mostu. Taki fakt ma miejsce kilka tygodni później. Podczas agonii mojego ojca, nad jego głową widziałam lśniącą kolorami tęczy wirującą kulę światła. Dostrzegałam kształty ruchliwych postaci, jakieś ich świetlne emanacje. Dziś już nie dziwi mnie to, że często zachowywałam się irracjonalnie, bowiem wszystkie wydarzenia, również te skrajne i wysoce nieprawdopodobne, musiały w moim życiu zaistnieć. Od 5. roku życia uczęszczałam do przedszkola. Uwielbiałam opiekować się młodszymi, pomagać im. Zawsze wiedziałam więcej i rozumiałam inaczej . Dziś wiem, że zostanie opiekunką w wieku dojrzałym (a obecnie podeszłym) ktoś zaprojektował i pierwsze tego oznaki objawiał mi już w wieku przedszkolnym. To pierwszy przykład, że zostałam zaprojektowana do pracy, sprzedaży swojego wysiłku. Stworzono mnie jako osobę mało leniwą, odważną, prącą do przodu i obdarzoną większym niż u innych zapasem energii, którą czerpię z niewidzialnego źródła. Jednak ten ktoś, kto stworzył scenariusz mojego życia, wyposażył go w problemy. Dostałam do rąk atrybuty radzenia sobie z nimi, ale długo o tym nie wiedziałam, chociaż pamiętam słowa mojego ojca, wypowiedziane tuż przed jego śmiercią: Jak sobie poradzisz z wyzwaniami, taką nagrodę kiedyś otrzymasz. Co miał na myśli? Miałam wtedy 7 lat. Mam lat 40. Czasy transformacji w Polsce. Zostaję bez pracy, usilnie jej poszukuję. Intuicja podpowiada, bym pojechała do Niemiec, gdzie mieszka moja przyjaciółka. Z wielką odwagą, w którą wyposażył mnie los, przemierzam autostrady autostopem, ponad 1200 km od polskiej granicy. Jak w moich snach, widzę rozstajne drogi i tunele. Niestety na miejscu nie otrzymuję żadnego wsparcia – roboty nie ma. Wracam również autostopem. Nieznajomość języka powoduje komplikacje. Niemka, która na stacji benzynowej oferowała podwózkę, zawozi mnie do najbliższego miasta, w którym znajduje się tymczasowy ośrodek dla uchodźców. Próby porozumienia się w języku angielskim zdały się na nic. W ten sposób płaciłam cenę transformacji ustrojowej w Polsce, ale też rozumiałam konieczność dziejową. I tu zaczyna się jedna z bajek , które miały zmienić moje życie i spełnić marzenie o zagranicznych studiach mojej starszej, 19-letniej wówczas córki. W owym ośrodku poznałam mężczyznę z Danii. Efektem rozmowy było zaproszenie mnie do pracy w jego gospodarstwie ze stadniną koni. Podałam adres i domowy numer telefonu, zawierzając zupełnie obcemu mężczyźnie. Szczęśliwie wróciłam do Polski, by po dwóch tygodniach wyjechać do pracy w Danii. W spełnieniu celu pomogła znajomość angielskiego: przed laty, pchana intuicyjną siłą, skończyłam kurs. Byłam pilną uczennicą. [caption id="attachment_13977" align="aligncenter" width="1520"] Łucja Fice (fot. za facebook.com/lucyfice)[/caption] Dziś wiem, że nakłaniała mnie do tego podświadomość. Wszystkim nam zdarza się podejmować działania, które w danym momencie nie wydają się przydatne, spotykamy się wtedy z drwinami, uśmieszkami. Mnie własny mąż zarzucał trwonienie pieniędzy. Kiedy po kilku miesiącach wróciłam z Danii i odbiłam się od egzystencjalnego dna, moje rodzinne życie nabrało tempa. Córka zaraz po maturze opuściła kraj, dostała się na studia w Danii, za które odpowiedzialność finansową wzięła pewna zaprzyjaźniona rodzina. Po dwóch latach pobytu wyszła za mąż. Szczęście małżeńskie trwa do dziś, a córka nie wyobraża sobie do życia innego kraju. Dziś wiem, że intuicyjna umiejętność kondensacji odpowiednich duchowych sił, niewiadomych idei, na daleki dystans, była warunkiem koniecznym do spełniania się przeznaczenia córki. Nauka języka, podróż do Niemiec, to było jakieś nieznane mi natężenie intelektualne , z którego nie zdawałam sobie wówczas sprawy. Mam 52 lata. 30 lat dorosłego, problemowego życia przeleciało jak woda. Ponownie staję na rozdrożu, ponownie bez pracy, z pytaniem: dokąd teraz? Życie samo weryfikuje i podejmuje za mnie decyzje: konieczność emigracji. Ta konieczność zamienia się w życiową szansę, otwiera nowe przestrzenie losu. Wówczas wydawało mi się, że wszystko dzieje się zgodnie z moją wolą , nie przeznaczeniem. Tysiące kilometrów od rodziny, w domu opieki, w którym podjęłam pracę, działy się rzeczy, o których nigdy wcześniej nie myślałam. Były to zmiany we mnie samej; dotykałam istoty choroby, cierpienia, starości oraz śmierci (przygotowanie otrzymałam w dzieciństwie). Z tego stanu ducha budowała się i powoli krzepła moja nowa świadomość, wiara w przeznaczenie. Po kilku latach pracy z ludźmi w ich dniach ostatnich , wróciłam do kraju i ukończyłam powieści Przeznaczenie oraz Wyspa Starców , wydane kolejno w 2012 i 2013 r. Książki te zostały oparte na faktach. Nie trzeba było długo czekać: w Niemczech, dokąd zaczęłam wyjeżdżać po stałej emigracji na Wyspach Brytyjskich, rodziły się następne książki i tomiki prozy poetyckiej. Zobaczyłam wówczas, jak zmienia się moje życie, zaczęłam być inną osobą i nie miał na to wpływu odniesiony mały sukces . Wracałam do zapisanych snów, do przeszłości i układałam puzzle. Kilkuletni pobyt w Wielkiej Brytanii okazał się spełnieniem marzeń mojej młodszej córki o studiach w Anglii (choć nie był to Oxford, jak w jej marzeniach, ale inna renomowana uczelnia). Zdała egzaminy, została przyjęta, co wiązało się z przedłużeniem mojej umowy o kilka lat. Po studiach córka podjęła pracę, a ja dopiero wtedy wróciłam do Polski. Los mojej córki splótł się z marzeniem o lataniu i pilotowaniu samolotów pasażerskich, jednak zaniechała tego – priorytet otrzymało ułożenie sobie życia z partnerem (marzenie, o jakim mowa, zaczęła spełniać dopiero, gdy partner niespodziewanie ją zostawił). Ja w tamtym czasie zainspirowana znaczeniami objawień, pisałam filozoficzne rozważania, zgłębiałam tworzenie się, a raczej wzrastanie ducha, o którego jądrze do tej pory nie miałam pojęcia. Wiem jednak, że nie przeanalizuję tego ani w twórczości, ani w przeżywaniu, bo źródło tajemnic, zagadek, odpowiedzi na pytania, leży w innej sferze. Świat nam pomaga – nigdy odwrotnie, choć może się wydawać inaczej. Życiowa droga prowadzi w stronę powszechnej szczęśliwości poprzez różne meandry. Wykonujemy plan, który sami wybraliśmy, będąc jeszcze w sferze czysto duchowej. Wskakujemy w materię i musimy się domyślać, w którą stronę podążać. Dostajemy jednak pomoc – to intuicja, sny czy inne dziwne przypadki . Pełna wiedza o przyszłości byłaby wszak nieznośna. Stąd właśnie wynika tyle życiowych problemów. Moim przeznaczeniem było duchowo dorosnąć, zrozumieć paradygmaty rządzące życiem i przekazywać je słowem w książkach. Wszystkie przypadki z życia, sny i intuicja, łączą się w dziwne sploty. Tak powstała całość, która wymyka się ogólnej analizie i zrozumieniu. Czekam teraz na spełnienie ostatniego marzenia, ale jestem chyba jeszcze dosyć młoda, zatem powinnam wykazać się cierpliwością, bo intuicja mnie do tej pory nie zawodziła. Wspomnę jeszcze słowa ze snu, w którym pojawiła się moja zmarła matka (miał on miejsce w kwietniu 1993 r.): - Tylko osuszenie łez tym, co tego potrzebują, da ci radość . Obie nie znałyśmy wówczas cytowanej indyjskiej przypowieści, ponadto żadna z nas nie wiedziała, że kiedyś zostanę opiekunką osób starszych, a przeżycia z tym związane zawrę w książkach. Koniec końców wyszło na to, że ja, zodiakalna Ryba przyszłam na świat zbierać ludzkie łzy… Październik 2022

Czy istnieje przeznaczenie?

NŚ 08/2023

WOLNOŚĆ – Wielka Medytacja NŚ 2024

Zapytałam Stwórcę: – Dlaczego zapominamy?

Łucja Fice

W numerze

Nieznany Świat 12/2024 (408)

Nieznany Świat 11/2024 (407)

Naturalna Generacja

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka

Czy istnieje przeznaczenie?

NŚ 08/2023

Życie to nie szereg przypadkowych zdarzeń i decyzji. Wolna wola jest iluzją, a losy jednostki mogą być z góry określone. Tylko przez kogo lub co? Szukanie odpowiedzi na to pytanie zmusza do wyjścia poza strefę bezpieczeństwa umysłu

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOLNOŚĆ – Wielka Medytacja NŚ 2024

Zapytałam Stwórcę: – Dlaczego zapominamy?

Dalsza treść jest płatna

Czytaj bez ograniczeń

Łucja Fice

W numerze

Nieznany Świat 12/2024 (408)

Nieznany Świat 11/2024 (407)

Naturalna Generacja

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka