Człowiek nowego paradygmatu. Wspomnienie o Jerzym Prokopiuku (1931- 2021)

O Jerzym po raz pierwszy przeczytałem w internecie, w młodym wieku, na samym początku moich zainteresowań duchowością. Zrobił na mnie wrażenie kogoś, kto w opozycji do mainstreamu, zdaje się wyznawać idee starożytnej gnozy oraz popularyzować myśl Carla G. Junga (szczególnie w zakresie koncepcji nieświadomości zbiorowej, która mnie wówczas bardzo interesowała). Nie wiedziałem wtedy, że przyjdzie mi nie tylko poznać go osobiście, ale także zostać jego (czy na pewno ostatnim?) uczniem

Pozna­łem Jerze­go kil­ka lat póź­niej, w Lec­to­rium Rosi­cru­cia­num (Mię­dzy­na­ro­do­wa Szko­ła Zło­te­go Różo­krzy­ża). Został tam zapro­szo­ny, by opo­wie­dzieć o auto­bio­gra­fii oraz świa­to­po­glą­dzie. Pamię­tam, co wów­czas powie­dział: Naj­wyż­sze Bóstwo jest połą­cze­niem bytu i nie­by­tu, jed­no­ścią prze­ci­wieństw (unio oppo­si­to­rum). I jesz­cze jed­no zda­nie, któ­re utknę­ło w mojej gło­wie na zawsze: Czy w naj­wyż­szym Bogu, któ­ry miał być peł­nią dosko­na­ło­ści, może być zło?

Po wykła­dzie, wraz z moim bra­tem Adria­nem zdo­by­li­śmy się na odwa­gę, by podejść do Jerze­go i popro­sić go o indy­wi­du­al­ną roz­mo­wę. Byli­śmy tro­chę zde­ner­wo­wa­ni, ale Jerzy potrak­to­wał nas i nasze pyta­nia z otwar­to­ścią oraz sza­cun­kiem. Przy­zna­łem mu się wów­czas do zain­te­re­so­wań sta­ro­żyt­ną filo­zo­fią. Wspól­nie doszli­śmy do łączą­ce­go nas wnio­sku, że filo­zo­fia była kie­dyś nie tyle jało­wą spe­ku­la­cją inte­lek­tu­al­ną, co przede wszyst­kim ćwi­cze­niem i doświad­cze­niem ducho­wym. Tak otrzy­ma­łem zapro­sze­nie do Klu­bu Gno­sis, któ­re­go Jerzy był pre­ze­sem-zało­ży­cie­lem, a wkrót­ce tak­że do jego miesz­ka­nia. Nie wie­dzia­łem wów­czas, że sta­nie się ono dla mnie dru­gim domem.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Jerzy Pro­ko­piuk wzbra­niał się przed nazy­wa­niem go mistrzem ducho­wym. Nie chciał tak­że, by jego poglą­dy sta­ły się przed­mio­tem bez­kry­tycz­nej wia­ry. Były one jego, wła­sne, sam na nie zapra­co­wał. Zwykł mawiać, że nie jest ani guru w sty­lu filo­zo­fii wschod­niej, ani prze­wod­ni­kiem sumie­nia w sen­sie chrze­ści­jań­skim, lecz star­szym przy­ja­cie­lem, któ­ry dzie­li się swo­ją wie­dzą i doświad­cze­niem, mając talent do pro­wa­dze­nia i ucze­nia młodych.

Klu­czem jego podej­ścia do ludzi było trak­to­wa­nie innych z życz­li­wo­ścią i sza­cun­kiem. Mimo to, w 1953 r. został wyrzu­co­ny z ZMP za ary­sto­kra­tycz­ny sto­su­nek do mas. W każ­dej, pozor­nie bła­hej i głu­piej myśli, potra­fił widzieć mądrość, a w każ­dym czło­wie­ku raczej dobro, niż zło. Spra­wia­ło to, że roz­mów­ca mógł czuć swo­ją war­tość, pomi­mo dystan­su wyni­ka­ją­ce­go np. z wie­ku czy wie­dzy. Sam prze­ko­na­łem się przy tym, że moje nawet naj­głup­sze fan­ta­zje mogą mieć, a nawet mają, jakieś opar­cie i uza­sad­nie­nie w rze­czy­wi­sto­ści. Dwie te posta­wy i podej­ścia w sto­sun­ku do życia, świa­ta i innych, zwykł nazy­wać kolej­no: afir­ma­tyw­ną i nega­tyw­ną, opo­wia­da­jąc się zara­zem przy tej pierw­szej. I fak­tem jest, że uda­ło mu się wycho­wać i zain­spi­ro­wać przy­naj­mniej kil­ka poko­leń myśli­cie­li, filo­zo­fów, marzy­cie­li, arty­stów i ezo­te­ry­ków, dla któ­rych był ponie­kąd ojcem ducho­wym.