Człowiek na Ziemi

Nasza pla­ne­ta ma poważ­ne kłopoty.
To bar­dzo trud­ny okres w histo­rii ludzkości.
Zbyt dłu­go bez­myśl­nie wyko­rzy­sty­wa­no Ziemię,
nie bacząc na poważ­ne kon­se­kwen­cje takie­go postępowania
Eli­sa­beth Kübler-Ross

Pla­ne­ta, na jakiej żyje­my, i jej eko­sys­tem to dar dla wszyst­kich istot. Natu­ra jest jak dobra mat­ka – wspie­ra, pod­trzy­mu­je, żywi i chro­ni czło­wie­ka, dając mu wodę, powie­trze, gle­bę czy zaso­by natu­ral­ne. Wszyst­ko to uwa­ża­my za oczy­wi­stość – coś, co nam się nale­ży. Przy­ro­da jest też naj­lep­szym nauczy­cie­lem miło­ści, wyro­zu­mia­ło­ści, poświę­ce­nia, cier­pli­wo­ści i siły cha­rak­te­ru, szcze­gól­nie, gdy czło­wiek pozna­je jej sro­gie obli­cze. Bacz­na obser­wa­cja ujaw­nia jej dosko­na­łość wyra­ża­ją­cą się w har­mo­nij­nym współ­ist­nie­niu kró­lestw fau­ny, flo­ry, grzy­bów i innych organizmów.

Naj­waż­niej­szym wśród żywio­łów jest zie­mia, w któ­rej drze­mią wszyst­kie moce Kosmo­su. Nie mówi­my tu tyl­ko o fizycz­nej posta­ci zie­mi, ale też o jej sub­tel­nych mocach i wła­ści­wo­ściach – stwier­dził Sathya Sai Baba.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czerwony akcent w mikroskopijnym świecie

O czarnych i białych krukach

Tak dosko­na­le zapro­jek­to­wa­nej Natu­rze, my – ludzie będą­cy jej czę­ścią, win­ni jeste­śmy sza­cu­nek i wdzięcz­ność. Nale­ży­my do jedy­nych rozum­nych istot wśród całe­go ziem­skie­go stwo­rze­nia, wyko­rzy­stu­ją­cych Przy­ro­dę z nie­po­ha­mo­wa­ną chci­wo­ścią i ego­izmem. Nie potra­fi­my, a może nie chce­my być jej wdzięcz­ni, a to bar­dzo przy­kre! Inne gatun­ki respek­tu­ją jej pra­wa, zaj­mu­jąc okre­ślo­ne nisze. Czło­wiek jed­nak­że wdzie­ra się wszędzie.