Czy rozwój duszy zastąpi dotychczasową religijność?

Nie cho­dzi tu zresz­tą tyl­ko o skan­da­le sek­su­al­ne, bo mam wra­że­nie, że one jedy­nie zadzia­ła­ły jako swe­go rodza­ju wyzwa­lacz – ujaw­ni­ły głę­bo­kie błę­dy w per­cep­cji, któ­re spra­wia­ją cho­ciaż­by, że Kościół nie jest w sta­nie sta­wić czo­ła jakim­kol­wiek poważ­nym wyzwaniom.

Jeśli w reak­cji na skan­da­le nie­któ­rzy hie­rar­cho­wie wska­zy­wa­li jako win­ny grzech pier­wo­rod­ny, albo same dzie­ci, to ludzie odbie­ra­li to, jako szo­ku­ją­ce obcią­że­nie men­tal­ne. Chy­ba poza tą insty­tu­cją trud­no było­by zna­leźć przy­kła­dy rów­nie dys­funk­cyj­ne­go myślenia.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Można więc odnieść wrażenie, że Kościół nie jest w ogóle zdolny rozwiązać swych problemów, z przyczyn psychologicznych.

Nie widać też, by był on w sta­nie zasta­no­wić się nad ich praw­dzi­wy­mi źró­dła­mi, bo nic nie wska­zu­je, żeby hie­rar­cho­wie zasta­na­wia­li się, dla­cze­go wokół nich sku­pi­ło się wię­cej posta­ci pato­lo­gicz­nych, niż suge­ro­wa­ła­by śred­nia społeczna.

W ostat­nim cza­sie w Koście­le (poza Pol­ską) nara­sta fak­tycz­na schi­zma, a gło­sy dobie­ga­ją­ce z obu stron bary­ka­dy repre­zen­tu­ją tak rażą­co prze­ciw­ne per­cep­cje, że w sytu­acji, gdy opie­ra­ją się one na myśle­niu dogma­tycz­nym, jakie­kol­wiek roz­wią­za­nia sta­ją się nie­moż­li­we. Nie­co pro­wo­ka­cyj­nie moż­na stwier­dzić, że w reak­cji na schi­zmę, hie­rar­cho­wie mogą ją tyl­ko powiększać.