Co dwa serca, to nie jedno

Dzie­li ich poko­le­nie, łączy empa­tia oraz bez­wa­run­ko­we odda­nie spra­wie zwie­rząt, dzia­ła­nia na rzecz obro­ny ich praw i inte­re­sów. To nie­zwy­kłe, jak dwo­je przed­sta­wi­cie­li róż­nych poko­leń może współ­brz­mieć przy reali­za­cji łączą­cych ich idei. Obo­je to zago­rza­li, zde­ter­mi­no­wa­ni obroń­cy bra­ci mniej­szych.

ONA ucho­dzi za iko­nę ruchów pro­zwie­rzę­cych w Pol­sce. W poło­wie lat 80. ub.w. stwo­rzy­ła kul­to­wy pro­gram tele­wi­zyj­ny Ani­mals. To ponad 800 odcin­ków wyemi­to­wa­nych przez ponad 15 lat na ante­nie Dwój­ki TVP, któ­re zmie­ni­ły sto­su­nek Pola­ków do zwie­rząt, co zda­niem wie­lu widocz­ne jest w corocz­nych bada­niach świa­to­wych ośrod­ków opi­nii publicz­nej. Jak pod­kre­śla­ją obo­je w roz­mo­wie ze mną, w tym roku Sta​ti​stic​.com ogło­si­ło, że Pol­ska jest w świa­to­wej czo­łów­ce, jeśli cho­dzi o licz­bę posia­da­nych zwie­rząt domo­wych, a wcze­śniej miej­sce to zaj­mo­wa­ła Anglia.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dieter Broers – wizjoner i naukowiec

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Ewa Banaszkiewicz była też współzałożycielką Fundacji Animals, pierwszej prywatnej organizacji prozwierzęcej tego typu w kraju.

Jej pro­gra­my swym dyna­mi­zmem, auten­tycz­no­ścią i bez­kom­pro­mi­so­wo­ścią pory­wa­ły doro­słych, a zwłasz­cza mło­dzież. W rezul­ta­cie powsta­ło ok. 400 klu­bów sku­pia­ją­cych mło­dych obroń­ców zwie­rząt oraz przy­ro­dy w ogó­le. I to też była rekor­do­wa w ska­li nasze­go glo­bu licz­ba mło­dzie­żo­wych orga­ni­za­cji ekologicznych.

Za cza­sów pro­gra­mu Ani­mals, pro­wa­dzo­ne­go przez Ewę, pod­ję­to wie­le odważ­nych dzia­łań oraz ini­cja­tyw. Uchwa­lo­no Usta­wę o Ochro­nie Zwie­rząt, któ­ra zosta­ła uzna­na wów­czas za naj­lep­szą na świe­cie. Na świa­to­wym zjeź­dzie orga­ni­za­cji dzia­ła­ją­cych na rzecz naszych bra­ci mniej­szych, któ­ry odby­wał się pod prze­wod­nic­twem RCPCA (Roy­al Socie­ty for the Pre­ven­tion of Cru­el­ty to Ani­mals – naj­waż­niej­sze­go ze sto­wa­rzy­szeń dzia­ła­ją­cych w tym obsza­rze), wystą­pie­nie Ewy Banasz­kie­wicz, doty­czą­ce nowej pol­skiej usta­wy o ochro­nie zwie­rząt, nagro­dzo­no grom­ką owacją.

Dzięki śmiałym działaniom tej upartej kobiety udało się przeforsować w Polsce prawny zakaz polowania na wilki, co niektórzy usilnie zwalczają.

Ochro­na tego dra­pież­ni­ka wią­że się z ochro­ną pol­skich eko­sys­te­mów (cze­go może­my uczyć się na przy­kła­dzie Yel­low­sto­ne), a w efek­cie tro­ską o całą ziem­ską cywi­li­za­cję. Rato­wa­nie wil­ków biesz­czadz­kich to w prak­ty­ce oca­le­nie Natu­ry Biesz­cza­dów! Usta­wę, któ­ra zaka­zu­je strze­la­nia do tych wspa­nia­łych czwo­ro­no­gów pod­pi­sał pod wpły­wem pro­gra­mów Ani­mals, pre­zy­dent Lech Kaczyń­ski.

Dzię­ki Ewie uda­ło się ura­to­wać nie tyl­ko wil­ki. Znaj­do­wa­ła nowe, kocha­ją­ce domy psom, kotom, a tak­że zwie­rzę­tom gospo­dar­skim – koniom, kro­wom, świ­niom. Wpro­wa­dzo­no zakaz prze­my­sło­we­go tuczu gęsi na stłusz­czo­ne wątrób­ki – jed­no z naj­więk­szych okru­cieństw wobec stwo­rzeń zależ­nych od czło­wie­ka. Kon­se­kwent­nie wal­czy­ła, aby ogra­ni­czyć do mini­mum bada­nia labo­ra­to­ryj­ne na zwie­rzę­tach, czę­sto bez­sen­sow­nie powie­la­ne. Ape­lo­wa­ła, by wymie­nia­no się w ska­li świa­ta ich wyni­ka­mi, zamiast je dublo­wać – nie­ste­ty bezskutecznie.

Organizowała akcje adopcyjne zwierząt schroniskowych z całego kraju. Szukała domów dla ofiar doświadczeń laboratoryjnych, poranionych, schorowanych, a także czworonogów wyrzuconych i bezdomnych.

Ani­mal­si pod kie­row­nic­twem tej walecz­nej Polki-ratow­nicz­ki poka­zy­wa­li cier­pie­nie zwie­rząt, okru­cień­stwo czło­wie­ka wobec nich, ale też wiel­ką empa­tię oraz tro­skę ze stro­ny innych, jak rów­nież wię­zi i uczu­cia (nie wstydź­my się tak wprost, tego nazwać) łączą­ce ludzi z brać­mi mniej­szy­mi. Przy­po­mi­na­ła dobro­czyn­ny wpływ futrza­ków na pen­sjo­na­riu­szy domów star­ców, podej­mo­wa­ła temat dokar­mia­nia wol­no­ży­ją­cych kotów.

W 2017 roku Marek Rymuszko napisał o niej:

Ty jesteś, Ewo, zja­wi­sko­wa. Gdy czy­tam to, co piszesz, nie mam żad­nych, naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że w sfe­rze obco­wa­nia ze zwie­rzę­ta­mi, budze­nia empa­tii do nich i pro­pa­go­wa­nia ele­men­tar­nych zasad etycz­nych reali­zu­jesz w tej rze­czy­wi­sto­ści fizycz­nej bar­dzo waż­ną, nie tyl­ko ducho­wą misję.
Musisz rów­nież cie­szyć się wzglę­da­mi Góry – kim­kol­wiek ona jest (bo że Góra ist­nie­je, to pew­ne, nie potra­fię nato­miast pozbyć się nie­uf­no­ści co do jej rze­czy­wi­ste­go cha­rak­te­ru i inten­cji, gdyż sam jestem agno­sty­kiem). Tak czy ina­czej za to, co robisz, piszesz i jaka jesteś, ode mnie wiel­kie „cha­pe­au bas”.

Sama Ewa sta­le ma w domu kil­ku przy­gar­nię­tych nie­szczę­śni­ków, nie­kie­dy takich, któ­rzy przy­by­li do niej na ostat­nie, wresz­cie rado­sne chwi­le swo­je­go życia. Teraz miesz­ka­ją z nią dwa koty, dwa psy, a dwóch sta­rusz­ków nie­daw­no ode­szło. Swe­go cza­su zawar­ła z mężem przed­ślub­ną umo­wę, iż gro­no jej pod­opiecz­nych nie prze­kro­czy 20 sztuk.

Taka wła­śnie jest nasza tego­rocz­na lau­re­at­ka Nagro­dy Hono­ro­wej NŚ im. M. Rymusz­ko, któ­re­go uwa­ża za swe­go nauczy­cie­la i opie­ku­na na ścież­ce wal­ki o rów­no­upraw­nie­nie zwie­rząt z Homo sapiens w zakre­sie byto­wa­nia na tej planecie.

ON – Tom Justy­niar­ski – przy­po­mnij­my (vide publi­ka­cje: NŚ 5/2021 Lek­cje Miło­ści… Anny Ostrzyc­kiej, NŚ 7/2021 Poczuć peł­nię ist­nie­nia – wywiad A. Ostrzyc­kiej) – to autor uwiel­bia­nych przez malu­chy ksią­żek o czwo­ro­no­gach, bazu­ją­cych na praw­dzi­wych histo­riach, obroń­ca zwie­rząt oraz świet­ny peda­gog, ini­cja­tor Lek­cji Miło­ści do Zwie­rząt i Przy­ro­dy w pol­skich szko­łach. Lek­cje te pro­wa­dzi w kra­ju i zagra­ni­cą. A ostat­nio zało­ży­ciel Fun­da­cji MIŁOŚĆ DLA ŚWIATA.

Uratował już ponad 1000 zwierząt, w tym dzikie, jak np. wąż boa; ponad 600 psów, ok. 200 kotów, 50 bocianów.

Sam ma w ogro­dzie zawsze mały zwie­rzy­niec, ostat­nio to kucyk, dwa psy (słyn­na chi­hu­ahua Lusia, któ­ra pro­wa­dzi z nim Lek­cje Miło­ści i owcza­rek nie­miec­ki), dwa koty.

– Zwie­rzę­ta, od dziec­ka, bar­dzo wie­le mnie uczą – przy­zna­je Tom – a ja opi­su­ję ich histo­rie. Roz­ma­wiam z nimi. Zaś mała sunia Lusia to wspa­nia­ła nauczy­ciel­ka, nie­mal żywe logo „Lek­cji Miło­ści”. Jeż­dżąc po szko­łach, licząc w kilo­me­trach, już jestem w poło­wie dro­gi na Księ­życ. A bywa­ło, że pro­wa­dzi­li­śmy z Lusią zaję­cia dla gru­py nawet 500. dzieci.

Lek­cje Miło­ści do Zwie­rząt zosta­ją wpro­wa­dzo­ne do ofi­cjal­ne­go pro­gra­mu naucza­nia. Dzię­ki edu­ka­cji naj­młod­szych i obu­dze­niu w nich miło­ści do Natu­ry może­my zmie­nić świat na lepszy.

Mówi się o nim: pro­pa­ga­tor peda­go­gi­ki ser­ca i dru­gi Kor­czak. Potra­fi roz­ma­wiać z dzieć­mi jak z rów­ny­mi sobie.

Psie tro­ski – jego opo­wieść napi­sa­na w hoł­dzie dla ber­nar­dyn­ki Bet­ti, któ­rej dał dom, a ona potem ura­to­wa­ła mu życie – weszły do kano­nu lek­tur szkol­nych i dotar­ły już do milio­na małych czy­tel­ni­ków. W ten spo­sób Tom Justy­niar­ski, jako autor, wylą­do­wał obok Hen­ry­ka Sien­kie­wi­cza – pol­skie­go noblisty.

Jest laureatem innej prestiżowej nagrody, jak niektórzy uważają, drugiego Nobla – Shining World Award (Doskonałość Światowego Współczucia).

– Dziś sta­je­my w obli­czu nowych wyzwań i moż­li­wo­ści, a wraz z nimi zmian w ser­cach Pola­ków, poczy­na­jąc od serc dzie­ci. Wpro­wa­dze­nie do ofi­cjal­ne­go pro­gra­mu naucza­nia „Lek­cji Miło­ści” to począ­tek nie­zwy­kłej prze­mia­ny, roz­po­czy­na­ją­cej się od zmia­ny men­tal­no­ści miesz­kań­ców nasze­go kra­ju, a tak­że ini­cju­ją­cej ten pro­ces w ska­li świa­ta – pod­kre­śla­ją z Ewą Banasz­kie­wicz. – Nauka dzie­ci miło­ści i empa­tii do Natu­ry to wiel­ka zmia­na w świadomości.

Za ich pośred­nic­twem ta zmia­na imple­men­tu­je się, zamie­nia w kon­kret, wśród dorosłych.

Tom Justy­niar­ski, któ­ry nie­daw­no objął sta­no­wi­sko peł­no­moc­ni­ka Mini­stra Edu­ka­cji ds. Lek­cji Miło­ści do Zwie­rząt w pol­skich szko­łach, cie­szy się, że będzie­my pierw­szym kra­jem, któ­ry wdro­żył to zagad­nie­nie do ofi­cjal­ne­go pro­gra­mu naucza­nia. – Wypa­da mieć nadzie­ję, że w nasze śla­dy pój­dzie cały świat – wyra­ża swe pragnienie.

– Nie wsty­dzę się wzru­szeń w związ­ku ze zwie­rzę­ta­mi, tak samo, jak więk­szość dzie­ci na moich lek­cjach – mówi.

– Chciał­bym, żeby te wra­że­nia doty­czy­ły praw­dzi­wych histo­rii, bo one otwie­ra­ją dzie­cię­ce ser­ce. Dzie­ci to czu­ją i łak­ną takich opowieści.

– Czę­stym gościem tele­wi­zyj­nych „Ani­mal­sów” był Woj­ciech Eichel­ber­ger – psy­cho­log, psy­cho­te­ra­peu­ta. Swo­ją wypo­wiedź do kame­ry zazwy­czaj zaczy­nał sło­wa­mi: „Zwie­rzę­ta są naszy­mi nauczy­cie­la­mi miło­ści” – wspo­mi­na­ją nasi lau­re­aci, któ­rzy wów­czas znaj­do­wa­li się po róż­nych stro­nach ekra­nu, a dziś kreu­ją wspól­ny PROJEKT MIŁOŚĆ DLA ŚWIATA.