Buszowanie w bezkresie ogrodu o rozwidlonych ścieżkach

O przygodzie, jaką niesie życie, z Romanem Warszewskim – podróżnikiem, dziennikarzem, pisarzem – rozmawia tropicielka Nieznanego, Anna Ostrzycka

Nasza znajomość i przyjaźń trwa niemal tyle, co liczy sobie „Nieznany Świat”. Przypomnij, co sprawiło, że zacząłeś u nas pisać?

– W latach 90. ub. w. byłem dzien­ni­ka­rzem i redak­to­rem Dzien­ni­ka Bał­tyc­kie­go. Pro­wa­dzi­łem piąt­ko­we wyda­nie maga­zy­no­we Rej­sy. Nakład gaze­ty tego dnia wyno­sił gru­bo ponad 100 tysię­cy egzem­pla­rzy i zale­ża­ło mi na tym, by znaj­do­wa­ły się w niej wyjąt­ko­wo inte­re­su­ją­ce arty­ku­ły. Ozdo­bą tego wyda­nia były zwy­kle wywia­dy – jed­na czy dwie szcze­gól­nie fra­pu­ją­ce roz­mo­wy. Pew­ne­go dnia dowie­dzia­łem się, że w Trój­mie­ście prze­jaz­dem gości red. Marek Rymusz­ko – zna­ny repor­ter, twór­ca i redak­tor naczel­ny mie­sięcz­ni­ka Nie­zna­ny Świat, uni­ka­to­we­go, i jak na owe cza­sy obra­zo­bur­cze­go cza­so­pi­sma. Wie­dzia­łem, że posłu­gu­jąc się meto­da­mi repor­ter­ski­mi potra­fi pisać o zja­wi­skach z dzie­dzi­ny parap­sy­cho­lo­gii i z pogra­ni­cza Nie­zna­ne­go. Jak on to robi? – zasta­na­wia­łem się i posta­no­wi­łem się z nim spo­tkać. Umó­wi­li­śmy się na roz­mo­wę i od razu oka­za­ło się, że nada­je­my na podob­nych falach. Wyczu­li­śmy w sobie brat­nie dusze i to… że nasze spo­tka­nie na pew­no nie było spra­wą przy­pad­ku, lecz po pro­stu musia­ło do nie­go dojść. Jego plo­nem był wywiad Obec­ność nie­uchwyt­nej siły, któ­ry uka­zał się w Dzien­ni­ku Bał­tyc­kim wio­sną 1995 r.

Na zakoń­cze­nie roz­mo­wy red. Rymusz­ko, któ­ry wkrót­ce stał się dla mnie Mar­kiem, zapro­po­no­wał, bym napi­sał coś do Nie­zna­ne­go Świa­ta. Nie trze­ba było mi tego dwa razy powta­rzać. Napi­sa­łem arty­kuł pt. Haw­king o UFO i innych nie­zna­nych zja­wi­skach (NŚ 3/1995). I tak to się zaczę­ło. Nie­zna­ny Świat szyb­ko stał się dla mnie waż­ną czę­ścią mojej dzien­ni­kar­skiej dzia­łal­no­ści. Dzię­ki tej współ­pra­cy bar­dzo dużo się nauczy­łem, wzbo­ga­ci­łem się i przy­go­to­wa­łem do wie­lu trans­gre­sji, któ­re w kolej­nych latach sta­ły się moim udzia­łem. Mogę powie­dzieć, że sta­łem się innym czło­wie­kiem. Bar­dziej wraż­li­wym i bar­dziej otwar­tym na to, co nie­zna­ne, nie­do­strze­gal­ne na pierw­szy rzut oka. I tak jest do dziś.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Karma, światy równoległe i timelines

Nowa Ziemia: Przebudzenie ma miejsce teraz!

W 1998 r. pod patronatem naszego miesięcznika zorganizowałeś wyprawę na płaskowyż Marcahuasi, którą opisałeś w książce „Marcahuasi – kuźnia Bogów”. 

– Był to nie­zwy­kle waż­ny etap na mojej dro­dze. Pamię­tam, że podróż wymy­śli­łem leżąc w wyso­kiej gorącz­ce, wręcz w mali­gnie, wal­cząc z cięż­ką gry­pą. Była to dru­ga moja wypra­wa po tej szla­kiem ter­ro­ry­stycz­nej orga­ni­za­cji Świe­tli­sty Szlak (Sen­de­ro Lumi­no­so) i to wła­śnie ona otwo­rzy­ła dro­gę do wszyst­kich następ­nych eska­pad do inte­rio­ru połu­dnio­wo­ame­ry­kań­skie­go. Jej pokło­sie oka­za­ło się też bar­dzo obfi­te – książ­ka tłu­ma­czo­na na kil­ka języ­ków, godzin­ny film doku­men­tal­ny, wie­le zna­jo­mo­ści, któ­re w kolej­nych latach oka­za­ły się wręcz brze­mien­ne dla tego, czym się potem zaj­mo­wa­łem. Wte­dy wła­śnie pozna­łem o. Edmun­da Sze­li­gę, któ­ry otwo­rzył przede mną sezam z ama­zoń­ski­mi rośli­na­mi leczniczymi.

Czy pamiętasz nasz eksperyment telepatyczny, bo łączność można było mieć tylko przez telefon satelitarny, na co redakcji nie było stać? W którejś sesji zobaczyłam Cię jak siedzisz na kamieniu, ściągasz but, krzywiąc się z bólu, a pięta to jedna rana. Mówisz, że nie wiesz, czy założysz go ponownie. Inna uczestniczka wyprawy kiwa z politowaniem głową i dogaduje: jak doświadczony podróżnik mógł zabrać na wędrówkę niesprawdzone buty? Jak to wspominasz?

– Nie­zwy­kłe doświad­cze­nie. Powiem tyl­ko, że gdy opo­wia­da­łem o tym w kra­kow­skim radiu, pro­wa­dzą­cy audy­cję stwier­dził, że trud­no tele­pa­tię trak­to­wać jako coś poważ­ne­go. Wsta­łem wte­dy z fote­la i bez sło­wa opu­ści­łem stu­dio. Byłem już wów­czas cał­kiem nie­zna­no­świa­to­wy. A nie­wy­cho­dzo­ne buty? Wstyd się przy­znać, ale przed wypra­wą tyle rze­czy trze­ba było zała­twić i spraw­dzić, że na nie po pro­stu nie wystar­czy­ło czasu….