Śladami Micińskiego (II) – Nietota – tajemnica duszy ukryta w Tatrach

Tatry są co roku odwiedzane przez rzesze turystów. Dlaczego te góry przyciągają Polaków niczym magnes?

Tade­usz Miciń­ski (1873−1918) – dra­ma­turg, powie­ścio­pi­sarz, poeta, teo­zof, twór­ca filo­zo­fii zwa­nej lucy­fe­ry­zmem, w powie­ści Nie­to­ta wyda­nej w 1910 r. wyja­śnia: Góry ojczy­ste, wiel­kie, uka­zu­ją duszy jej wła­sny maje­stat… Tatry mają duszę wewnętrz­ną, któ­ra wyglą­da ina­czej niż pej­zaż… Mają one w sobie histo­rię Pra­zie­mi, mają też klucz, któ­rym roz­two­rzy się Bra­ma Sądu Ostatecznego.

Poeta patrzy na Tatry oczy­ma jasno­wi­dza, a jego boha­ter odkry­wa w nich isto­tę swo­je­go czło­wie­czeń­stwa, znaj­du­je dro­gę na szczy­ty ducho­we­go rozwoju.

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOLNOŚĆ – Wielka Medytacja NŚ 2024

Zapytałam Stwórcę: – Dlaczego zapominamy?

Miciń­ski postrze­ga Tatry jak Hima­la­je, poszu­ku­jąc ukry­tych w nich tajem­nic. To tam ma doko­nać się odro­dze­nie Pol­ski indyj­skiej, czer­pią­cej z wie­dzy i tra­dy­cji sta­ro­żyt­nych Ariów. Szcze­gól­ną rolę odgry­wa Gie­wont. Zda­niem auto­ra Nie­to­ty, stoi on w samym ser­cu Pol­ski. Gie­wont utoż­sa­mia z Giwan­tem – świę­tą górą Meru sta­ro­żyt­nych Zen­dów (Ariów irań­skich). To na niej miesz­ka­li bogo­wie Indii, któ­rzy posie­dli tajem­ni­ce napo­ju nieśmiertelności.

W młod­szej mito­lo­gii grec­kiej odpo­wied­ni­kiem Meru jest Olimp, z boga­mi rów­nież raczą­cy­mi się napo­jem i pokar­mem dają­cy­mi życie wieczne.