Odróżnić jasność od ciemności

Sięgając po tomik poezji WYBIERAM MIŁOŚĆ Tomasza Agatona Czarnawskiego, który właśnie otrzymałam od autora, przypadkiem otwieram go na wierszu bez tytułu, co powoduje, iż pochylam się w zadumie, pytając: po co tu jesteśmy?

Czyż nie po to jesteśmy,
by śpie­wać i grać, i by pisać wiersze?
Czyż nie po to jesteśmy,
by kąpać się w słoń­cu miło­ści wzajemnej?
Czyż nie jeste­śmy po to,
by dosko­na­lić umysł ku radości
i cie­szyć tych, do któ­rych mówimy?
Czyż nie po to mówimy,
by razem odróż­niać jasność od ciemności,
praw­dę od fał­szu i dobro od zła
(ucho­waj nas przed nim Boże),
i by witać się uśmie­chem za dnia?
Czyż nie po to jesteśmy?

Czyż nie jeste­śmy po to,
by wznieść się ponad zwie­rzę­cy lęk o zwykłą
egzystencję,
lecz BYĆ,
i mając spra­co­wa­ne ręce
być, jakim Bóg nas stwo­rzył z miłości
rów­nież dla sie­bie samego…?
A kto Go czu­je – niech mówi,
niech o NIM śpiewa,
niech gło­śno chwa­li Jego Imię:
Panie, Twa wiel­kość nieskończona…,
Tyl­ko dla­cze­go tak czę­sto jesz­cze owe
„Czer­wo­ne maki na Mon­te Casino”,
co zamiast rosy wciąż piją krew…
Morza krwi i morza łez

Ano wła­śnie, czyż nie jeste­śmy po to, by dosko­na­lić umysł ku rado­ści, cie­szyć tych, do któ­rych mówi­my, razem odróż­niać „jasność” od „ciem­no­ści”, praw­dę od fał­szu i dobro od zła, by wznieść się ponad zwie­rzę­cy lęk o zwy­kłą egzy­sten­cję, by co dnia witać się uśmie­chem? Tyl­ko że Czer­wo­ne maki … zamiast rosy wciąż piją krew… morza krwi i morza łez… A ten stan w ostat­nim cza­sie nabrzmiewa.

Wie­lu wie­rzy, że Nowa Zie­mia rodzi się sama z sie­bie, by dać nam spo­kój (pokój), uko­je­nie, azyl pełen miło­ści oraz har­mo­nii. Tyl­ko cze­mu poród jest taki cięż­ki? Dla­cze­go towa­rzy­szy mu tak sil­na kumu­la­cja zła, agre­sji, głu­po­ty, mani­pu­la­cji, innych nisz­czy­ciel­skich zja­wisk i sił? Jed­no­cze­śnie rosną wibra­cje naszej Mat­ki Zie­mi, a tak­że nas, ludzi, jej dzieci.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Orga­ni­zmy wie­lu źle zno­szą ten roz­wój, z dru­giej stro­ny zaś nie­któ­rzy wszyst­kie nie­do­ma­ga­nia cia­ła tłu­ma­czą trans­for­ma­cją, co jest błęd­ne. Fak­tycz­nie, czę­sto cia­ło nie nadą­ża za duchem. A w sfe­rze ducha nie zawsze radzi­my sobie z pod­wyż­szo­ny­mi wibra­cja­mi. Jed­ni popa­da­ją w eufo­rię, ula­tu­jąc nie­mal w obło­ki i zapo­mi­na­jąc, iż wciąż doty­czy nas pra­wo grawitacji.