Zabawa w chowanego

Świat nigdy się nie zaczął, ponie­waż jest jak koło, a koło nie ma punk­tu, w któ­rym może­my zazna­czyć jego począ­tek. Spójrz na mój zega­rek poka­zu­ją­cy godzi­nę, cho­dzi on w kół­ko, tak jak świat, powta­rza się zno­wu i zno­wu. Tak samo jak wska­zów­ki zegar­ka poka­zu­ją raz godzi­nę dwu­na­stą, a raz szó­stą, tak na świe­cie jest dzień i noc, budzi­my się i zasy­pia­my, żyje­my i umie­ra­my, mamy lato i zimę. Jed­no bez dru­gie­go nie ist­nie­je, nie był­byś w sta­nie odróż­nić czar­ne­go bez porów­na­nia go wcze­śniej z bia­łym czy bia­łe­go bez porów­na­nia go z czarnym.

Tak samo jest czas, kie­dy świat ist­nie­je, i czas, kie­dy ist­nieć prze­sta­je, bowiem gdy­by świat ist­niał zawsze, bez odpo­czyn­ku, ogrom­nie by się zmę­czył samym sobą. Poja­wia się więc, a potem zni­ka. Raz jest, raz go nie ma. Wła­śnie dla­te­go, że nie męczy się on sam z sobą, zawsze ponow­nie się pojawia.

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOLNOŚĆ – Wielka Medytacja NŚ 2024

Zapytałam Stwórcę: – Dlaczego zapominamy?

To tak jak z two­im odde­chem: wdy­chasz powie­trze i wydy­chasz, wdy­chasz i wydy­chasz, a jeże­li spró­bu­jesz na dłu­żej powstrzy­mać oddech, poczu­jesz się bar­dzo źle. Podob­nie jest też z grą w cho­wa­ne­go. Lubi­my się w nią bawić, znaj­du­jąc wciąż nowe miej­sca, w któ­rych może­my się scho­wać, i lubi­my szu­kać kogoś, kto zawsze znaj­dzie sobie nową kryjówkę.