Człowiek ekonomiczny

Kie­ru­je się połą­czo­ną aktyw­no­ścią rozu­mu i intu­icji, któ­re prze­ni­ka­ją się i wza­jem­nie dopeł­nia­ją. Nie mio­ta się więc a postę­pu­je kon­se­kwent­nie, opty­mal­nie wyko­rzy­stu­jąc swój poten­cjał. Aby go wyzwo­lić jego dusza współ­brz­mi z ego.

Współ­brz­mi z Natu­rą, czer­piąc z jej zaso­bów roz­waż­nie, myśląc o dale­kiej per­spek­ty­wie cza­so­wej, a tak­że prze­strzen­nej. Prze­wi­du­je i pla­nu­je skut­ki, jakie jego dzia­ła­nia tu i teraz będą mia­ły w przy­szło­ści, w róż­nych zakąt­kach glo­bu. Rozu­mie bowiem, że Zie­mia jest jed­ną, zsyn­chro­ni­zo­wa­ną cało­ścią, a wszyst­ko, co zro­bi­my, wywo­łu­je reper­ku­sje, dobre i złe. Pamię­ta­jąc o tym, uwzględ­nia­jąc to, może­my je modu­lo­wać. Liczy się przy tym zarów­no roz­wa­ga, jak i odwaga.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Człowiek ekonomiczny nie trwoni energii na zwady, konflikty, spory i kłótnie. Szuka bowiem interesu wspólnego i go eksponuje. W nim też widzi korzyści dla siebie.

Do wspól­nej puli każ­dy wkła­da, co ma naj­lep­sze­go. Rywa­li­za­cja i kon­ku­ren­cja zamie­nio­ne zosta­ją na współ­dzia­ła­nie. Ludzie uczą się kole­gial­ne­go współ­two­rze­nia oraz współ­pra­cy. Nie wal­czą, a kreu­ją, mode­lu­ją rzeczywistość.

Nie wydat­ku­ją ener­gii na zbęd­ne, szko­dli­we, krzyw­dzą­ce dzia­ła­nia i emo­cje, a potem na roz­wią­zy­wa­nie wyni­ka­ją­cych z nich pro­ble­mów, napra­wia­nie błę­dów, krzywd – mają więc dużo wię­cej cza­su na reali­zo­wa­nie swych wizji, a tak­że wypo­czy­nek, relaks.