Hrabianka wyniesiona na ołtarze

12 wrze­śnia w Sank­tu­arium Opatrz­no­ści Bożej w War­sza­wie odby­ła się uro­czy­stość beaty­fi­ka­cji mat­ki Elż­bie­ty Róży Czac­kiej i kar­dy­na­ła Ste­fa­na Wyszyńskiego.

Obo­je wymie­nie­ni zna­li się i współ­pra­co­wa­li w kwe­stii opie­ki nad nie­wi­do­my­mi w okre­sie PRL. W cza­sie II woj­ny świa­to­wej nie­śli pomoc prze­śla­do­wa­nym Żydom, a po zakoń­cze­niu dzia­łań wojen­nych poma­ga­li oso­bom repre­sjo­no­wa­nym przez wła­dze komunistyczne.

W uro­czy­sto­ści beaty­fi­ka­cji papie­ża Fran­cisz­ka repre­zen­to­wał kar­dy­nał Mar­cel­lo Seme­ra­ro, pre­fekt Kon­gre­ga­cji Spraw Kano­ni­za­cyj­nych, któ­ry pro­mul­go­wał dekret beaty­fi­ka­cyj­ny. Cere­mo­nię trans­mi­to­wa­no na YouTu­be na kana­le Archi­die­ce­zji Warszawskiej.

Elż­bie­ta Róża Czac­ka była oso­bą nie­wi­dzą­cą, całe życie poma­ga­ło nie­wi­do­mym dzie­ciom. W pod­war­szaw­skich Laskach powo­ła­ła do życia Towa­rzy­stwo Opie­ki nad Ociem­nia­ły­mi, zało­ży­ła też Zgro­ma­dze­nie Sióstr Fran­cisz­ka­nek Słu­żeb­nic Krzyża.

Uro­dzi­ła się 22 paź­dzier­ni­ka 1876​r. w rodzi­nie ary­sto­kra­tycz­nej. Od dzie­ciń­stwa cier­pia­ła na dole­gli­wo­ści oczu i osta­tecz­nie sta­ła się oso­bą ociem­nia­łą w wie­ku zale­d­wie 22 lat. Szyb­ko posta­no­wi­ła poświę­cić się opie­ce nad ludź­mi nie­wi­dzą­cy­mi. W 1909 r. otwo­rzy­ła w War­sza­wie warsz­ta­ty rze­mieśl­ni­cze i zakład edu­ka­cyj­ny dla nie­wi­do­mych. Udo­sko­na­li­ła meto­dę skró­co­nych form w piśmie i dosto­so­wa­ła alfa­bet Bra­il­le­’a do pol­skiej fone­ty­ki; zre­or­ga­ni­zo­wał tak­że domy zakon­ne Zgro­ma­dze­nia. Z powo­du śle­po­ty w 1950 r. zre­zy­gno­wa­ła z funk­cji prze­ło­żo­nej gene­ral­nej zako­nu i po pogor­sze­niu się sta­nu zdro­wia, zmar­ła w Laskach 15 maja 1961 r .

W swo­ich zapi­skach odno­to­wa­ła m.in.: Bywa­ją w życiu nie­któ­rych ludzi wiel­kie kata­stro­fy, któ­re dru­zgo­czą, łamią, rwą i prze­wra­ca­ją wszyst­ko. Nic już nie pozo­sta­je z tego, co wią­za­ło z życiem. Ude­rze­nie jest tak moc­ne, że za jed­nym zama­chem ogo­ła­ca czło­wie­ka ze wszyst­kie­go. Prócz miaż­dżą­ce­go bólu, zda­je się, że już nic mu nie pozo­sta­je. Bóg jest wte­dy najbliżej. 

Sama, mimo wie­lu cięż­kich doświad­czeń i cier­pie­nia, nigdy się nie pod­da­ła. Wynie­sie­nie jej na ołta­rze wie­le śro­do­wisk przy­ję­ło, jako rzecz oczywistą.

Kościół kato­lic­ki obcho­dzi wspo­mnie­nie Mat­ki Elż­bie­ty w dniu 19 maja.

/woch/