Missing 411: najdziwniejsze zaginięcia w USA

Wyszedł z domu i nie wró­cił – takie zda­nie pada czę­sto w ogło­sze­niach o poszu­ki­wa­nych oso­bach. Sta­ty­sty­ki na temat zagi­nięć są zatrwa­ża­ją­ce. W Pol­sce co roku poli­cja odno­to­wu­je kil­ka­na­ście tysię­cy tego typu przy­pad­ków. W Wiel­kiej Bry­ta­nii (wg Home Offi­ce) jest ich już ok. 250 tysię­cy, a w USA, liczą­cych pra­wie 318 milio­nów miesz­kań­ców, każ­de­go roku zgła­sza się zagi­nię­cia ok. 0,75 milio­na osób (w rekor­do­wym 1997 było ich aż 0,98 miliona).

Więk­szość zagi­nio­nych prę­dzej czy póź­niej zosta­je zlo­ka­li­zo­wa­na, choć ich histo­rie mają bar­dzo róż­ny prze­bieg oraz finał: od samo­bójstw i ucie­czek od dotych­cza­so­we­go życia począw­szy, a na nie­szczę­śli­wych wypad­kach, porwa­niach i mor­der­stwach koń­cząc. Każ­dy zagi­nio­ny to odręb­na fabu­ła i nie­rzad­ko indy­wi­du­al­na tra­ge­dia, a naj­wię­cej kon­tro­wer­sji budzą przy­pad­ki ludzi, po któ­rych urwał się wszel­ki ślad i któ­rych, mimo sze­ro­ko zakro­jo­nych poszu­ki­wań, nigdy nie odna­le­zio­no. Z danych Fede­ral­ne­go Biu­ra Śled­cze­go (FBI) wyni­ka, że w latach 1975–2008 w USA znik­nę­ło w ten spo­sób ponad 100 tysię­cy osób.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czy odmienne stany świadomości są normalne?

Terapia z udziałem osoby zmarłej

Choć mogłoby się wydawać, że każde zaginięcie da się jakoś wyjaśnić, drobiazgowa analiza części spraw wprowadza nas w świat raczej niepokojący.

Jak mówi David Pau­li­des, praw­dzi­wy dia­beł ukry­ty jest w szcze­gó­łach, o któ­rych nie zawsze mówi się głośno.

Pau­li­des prze­słu­żył 16 lat w poli­cji miej­skiej San Fran­ci­sco, a następ­nie pra­co­wał w bran­ży tech­nicz­nej, by w koń­cu zająć się tro­pie­niem legen­dar­ne­go Big­fo­ota (Wiel­kiej Sto­py) – pół­noc­no­ame­ry­kań­skie­go mał­po­lu­da. Opie­ra­jąc się na rela­cjach świad­ków spo­tkań z tym stwo­rze­niem, napi­sał na jego temat dwie książ­ki. Pew­ne­go razu, pod­czas wizy­ty w jed­nym z par­ków naro­do­wych, gdzie stwór miał być widy­wa­ny, badacz tra­fił na ślad zagad­ki o wie­le więk­szej, niż ów wło­cha­ty homi­nid.

– Któ­rejś nocy zapu­ka­li do mnie dwaj straż­ni­cy. Byli po służ­bie. Powie­dzie­li, że mają infor­ma­cje, któ­re mogą mnie zain­te­re­so­wać. Wyja­śni­li, że wcze­śniej pra­co­wa­li w kil­ku par­kach i wie­lo­krot­nie bra­li udział w akcjach zwią­za­nych z poszu­ki­wa­niem zagi­nio­nych tury­stów. Ich zda­niem licz­ba osób, któ­re prze­pa­dły bez śla­du, była ogrom­na, a służ­by odpo­wie­dzial­ne za par­ki (…) nie pro­wa­dzi­ły odpo­wied­nich reje­strów i nie rozu­mia­ły, co tak napraw­dę kry­je się za tymi przypadkami.