Regresja do życia między wcieleniami LBL (2)

Stan hipnotyczny?

Regre­sja do życia… (1)
⇒ czy­taj część I

Wie­le osób boi się hip­no­zy opie­ra­jąc swo­je doświad­cze­nia na oglą­da­nych fil­mach. To jed­nak cudow­ny stan głę­bo­kiej relak­sa­cji, bo kie­dy umysł zosta­je wyłą­czo­ny, otwie­ra­ją się drzwi do wewnętrz­ne­go świa­ta, wewnętrz­nej wie­dzy. Wszyst­ko mamy w sobie, tyl­ko trze­ba nauczyć się z tego korzy­stać, zaufać intu­icji, pod­szep­tom duszy. Pójść za impul­sem, zanim umysł zacznie kry­ty­ko­wać, ana­li­zo­wać, pod­wa­żać, lekceważyć.

Tego doświad­cza się w trak­cie transu hip­no­tycz­ne­go. Wte­dy poja­wia­ją się wspo­mnie­nia, poka­zu­ją wizje. Odczy­ty­wa­nie ich poprzez dopusz­cze­nie obra­zów, myśli, odczuć to nauka i cel spo­tka­nia LBL. W cza­sie sesji hip­no­tycz­nej nie ana­li­zu­je­my skąd się coś wzię­ło, tyl­ko prze­ka­zu­je­my: w jakiej for­mie, w jakim kolo­rze, w jakiej sytu­acji się obja­wi­ło. Jest się nar­ra­to­rem i obser­wa­to­rem. Czę­ści tego puz­zla skła­da­my na koniec sesji i ana­li­zu­je­my w kon­tek­ście aktu­al­ne­go wcie­le­nia. Wte­dy nastę­pu­je olśnie­nie: już wiem, dla­cze­go tak mi się dzie­je. Docho­dzi to do umy­słu i jest prze­twa­rza­ne na aktu­al­ny stan. Uświa­do­mie­nie to zro­zu­mie­nie. Każ­dy prze­żył coś podob­ne­go w życiu, np. w szko­le, kie­dy zro­zu­miał jakąś mate­ma­tycz­ną for­mu­łę. To są cudow­ne, wzru­sza­ją­ce momen­ty. Eli­za­beth I. Röp­ke cytu­je je w swo­jej książ­ce, aby każ­dy mógł to prze­żyć, zoba­czyć i stwier­dzić, zmie­nić swo­je życie, jeże­li jest na to gotowy.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Świat subtelnych energii

Powrót po latach: 22 lat temu podjął walkę z AIDS. Ma się znakomicie!

Słowa od czytelników książki.

Cie­szę się jak dziec­ko, taką dzie­cin­ną rado­ścią. Pięk­na książ­ka. Leży na biur­ku obok mnie, głasz­czę ją. Nie wytrzy­ma­łem, zamiast pra­co­wać prze­kart­ko­wa­łem. Nie­sa­mo­wi­te, czu­ję te zapa­chy, te emo­cje. Jed­no­cze­śnie już w jakimś stop­niu jestem połą­czo­ny ze wszyst­ki­mi, któ­rzy są w książ­ce. Tak jak­bym był ich czę­ścią. Jak­bym był nimi. Nie muszę jej czy­tać, by się rado­wać, bio­rę do ręki i prze­pły­wa radość. Nie muszę czy­tać, bo ona, leżąc obok mnie, zawie­ra tak wiel­ki ładu­nek wie­dzy, że pra­wie nama­cal­nie mogę tę wie­dzę dotknąć. 

(Paweł D.)