Prowadź mnie, piękny ptaku

Wyda­wa­ło się, że o wypra­wach Mar­ka Kamiń­skie­go na Bie­gun Pół­noc­ny i Połu­dnio­wy wszyst­ko już wie­my. A jednak…
Pre­zen­to­wa­ny przez nas repor­taż opo­wia­da o spra­wach, któ­ry­mi zazwy­czaj nie inte­re­so­wa­li się dzien­ni­ka­rze, oble­ga­ją­cy wybit­ne­go pol­skie­go polar­ni­ka po jego trium­fal­nych powro­tach z Ark­ty­ki i Antark­ty­dy. W opo­wie­ści tej poja­wia się m.in. fascy­nu­ją­cy motyw pta­ka towa­rzy­szą­cy czło­wie­ko­wi zarów­no pod­czas wypra­wy na bie­gun pół­noc­ny, jak i wcze­śniej­szej – na Gren­lan­dię. Czy był on tyl­ko pomyśl­nym magicz­nym zna­kiem – jak zin­ter­pre­to­wał to Marek Kamiń­ski – czy może tak­że zwia­stu­nem nadziei dla umę­czo­nej zie­mi, któ­ra tam, w stre­fie bie­gu­nów, szcze­gól­nie wyra­zi­ście uka­zu­je swój trans­cen­dent­ny wymiar?
Redak­cja

Gdy Marek wio­sną zeszłe­go roku ruszał na Bie­gun Pół­noc­ny, przez pierw­sze kilo­me­try towa­rzy­szył mu pewien ptak – opo­wia­da mat­ka, Maria Kamiń­ska. – Potem, gdy w koń­cu maja wraz z Wojt­kiem Moska­lem dotar­li do celu, sta­ła się rzecz pra­wie nie­moż­li­wa: nad bie­gu­nem, w tym jed­nym z naj­sa­mot­niej­szych miejsc na kuli ziem­skiej, latał ten sam ptak.

Jak tam dole­ciał? Czym żywił się w dro­dze? Jak uda­ło mu się tak dłu­go prze­trwać na pust­ko­wiu? – na te pyta­nia nigdy nie uda­ło im się odpo­wie­dzieć. Marek potrak­to­wał to jako dobry znak. Kto wie, czy wła­śnie wte­dy nie posta­no­wił, że jesz­cze tego same­go roku ruszy na bie­gun południowy.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czuję połączenie i koneksje z Orionem

Rodzi się nowa, dziewicza Ziemia…

27 grudnia 1995 r., po 53 dniach marszu i pokonaniu 1400 kilometrów, 31-letni Marek Kamiński osiągnął cel swojej kolejnej wyprawy i stanął na biegunie południowym.

W ten spo­sób stał się pierw­szym czło­wie­kiem, któ­ry w cią­gu jed­ne­go roku, pie­szo i bez wspar­cia z zewnątrz, dotarł na oba bie­gu­ny. Jego nazwi­sko – obok Amund­se­na, Nan­se­na, Shac­kel­to­na, Peary’ego i Scot­ta – na trwa­łe weszło do anna­łów polarnictwa.

W maju tego same­go roku (przed wypra­wą na Bie­gun Połu­dnio­wy), wraz z innym polar­ni­kiem, Woj­cie­chem Moska­lem, Kamiń­ski po 73 dniach mar­szu sta­nął na Bie­gu­nie Pół­noc­nym. Łącz­nie, w minio­nym roku, przez bli­sko pół roku prze­by­wał na obsza­rach polarnych.

Gdy się cze­goś bar­dzo chce, gdy nam ogrom­nie na tym zale­ży, moż­na doko­nać prak­tycz­nie wszystkiego.

Spo­rą część tego cza­su spę­dził samot­nie, w eks­tre­mal­nie trud­nych warun­kach atmos­fe­rycz­nych. W Ark­ty­ce, cią­gnąc czu­ba­to wyła­do­wa­ne san­ki z ekwi­pun­kiem, zma­gał się z lodo­wy­mi toro­sa­mi i szcze­li­na­mi, któ­re teo­re­tycz­nie mogły otwo­rzyć się w nocy pod namio­tem, lub nawet pod jego śpi­wo­rem. Na Antark­ty­dzie – cią­gnąc jesz­cze cięż­sze „puł­ki” (nie moż­na było, jak na pół­no­cy, wspól­nej czę­ści ładun­ku roz­dzie­lić na dwie oso­by) – cały czas szedł pod hura­ga­no­wy wiatr, któ­ry o tej porze roku zawsze wie­je od bieguna.