Mikrokosmos księdza Canciani

Ten rzym­ski kościół, pod wezwa­niem Św. Jana Chrzci­cie­la Flo­rent­czy­ków, datu­ją­cy się z 1519 roku i poło­żo­ny przy uli­cy Accia­io­li 2, na pierw­szy rzut oka niczym się nie wyróż­nia wśród setek świą­tyń Wiecz­ne­go Mia­sta. Tym­cza­sem jest jedy­ny w swo­im rodza­ju w ska­li całe­go świa­ta. Od 1984 roku bowiem mają do nie­go wol­ny dostęp wszyst­kie zwie­rzę­ta, a tak­że obcho­dzą tam swo­je świę­to. Jest nim dzień 4 paź­dzier­ni­ka poświę­co­ny Św. Fran­cisz­ko­wi z Asyżu.

Właśnie wtedy odwieczni przyjaciele człowieka w świątyni przy Acciaioli 2 otrzymują specjalne błogosławieństwo.

Ksiądz Mario Can­cia­ni jest tam pro­bosz­czem od 1982 roku i jest tak nie­zwy­kły jak jego kościół. To on wła­śnie wpro­wa­dził ten zwy­czaj. Nie­zwy­kłość księ­dza Can­cia­ni, któ­re­mu nada­no przy­do­mek „świec­kie­go kapła­na”, pole­ga nie tyl­ko na jego wspa­nia­łej oso­bo­wo­ści i wyjąt­ko­wym przy­go­to­wa­niu reli­gij­nym i kul­tu­ro­wym (w swych kaza­niach cytu­je wiel­kich myśli­cie­li, rów­nież takich jak Kant czy Wol­ter). Cha­rak­te­ry­zu­je ją rów­nież obfi­ta dzia­łal­ność lite­rac­ka księ­dza Can­cia­ni, któ­ry jest auto­rem takich ksią­żek jak: Rozum wobec ist­nie­nia Boga, Dro­ga wia­ry, Notat­ki z podró­ży po zie­mi Jezu­sa, W Arce Noego, Reli­gie i zwie­rzę­ta, Będę miał następ­ne życie, Roz­mo­wy z tam­tym świa­tem, Trzy okre­sy wie­ku miło­ści, Czu­łość. Wkrót­ce ma się uka­zać naj­now­sza książ­ka księ­dza Can­cia­ni: Ostat­nia wie­cze­rza u Esseń­czy­ków.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Kiermasz dobroczynny na rzecz zwierząt

Łap dotację na organizacje!

Ksiądz Mario pisu­je prócz tego arty­ku­ły do gazet codzien­nych i pro­wa­dzi sta­łe rubry­ki w dwóch czasopismach.

Symbol całej Natury

– Jak narodził się pomysł zadedykowania święta Św. Franciszka najlepszym przyjaciołom człowieka i udzielania im błogosławieństwa? – zapytał włoski dziennikarz F. Selli.

– Sta­ło się to – opo­wia­da ksiądz Mario – kie­dy zauwa­ży­łem z jakim okru­cień­stwem były trak­to­wa­ne baran­ki na sta­cji kole­jo­wej w Sti­mi­glia­no, gdzie w okre­sie Wiel­kiej­no­cy były zabi­ja­ne, nie od razu, jak naka­zu­je pra­wo, ale umie­ra­ły powo­li, wykrwa­wia­jąc się w strasz­nych męczar­niach (mię­so jest wte­dy biel­sze). Zde­cy­do­wa­łem wów­czas, że nale­ży coś zro­bić i zwró­ci­łem uwa­gę na fakt, że w śro­do­wi­sku Kościo­ła nie przy­wią­zu­je się więk­szej uwa­gi do świa­ta zwie­rzę­ce­go. A prze­cież to część całe­go Wszech­świa­ta, któ­ry znaj­du­je­my rów­nież w naszych kościo­łach, w rzeź­bach, w malar­stwie, nawet w bożo­na­ro­dze­nio­wej szop­ce. Dla­te­go uwa­ża­łem za słusz­ne pomóc tym stwo­rze­niom w gło­sze­niu Chwa­ły Bożej i nie pozwa­lać na spra­wia­nie im cier­pień przez człowieka.

– Pozwala ksiądz również na ich wejście do Kościoła i na spokojne asystowanie w czasie mszy św. Jaka była reakcja Watykanu, parafian księdza, zwykłych ludzi i mas mediów na tego rodzaju bezprecedensowe innowacje?

– Kie­dyś, daw­no temu, zwie­rzę­ta przy­cho­dzi­ły do kościo­ła. Dopie­ro w póź­niej­szych cza­sach, po Karo­lu Wiel­kim, został wyda­ny edykt zabra­nia­ją­cy tego, być może z oba­wy przed cho­ro­ba­mi. W Bri­tish Museum w Lon­dy­nie moż­na oglą­dać obra­zy, na któ­rych wid­nie­ją nama­lo­wa­ne zwie­rzę­ta, znaj­du­ją­ce się w kate­drach i w kościo­łach. Dopie­ro Kar­te­zjusz odmó­wił zwie­rzę­tom duszy, porów­nu­jąc je do maszyn, twier­dził nawet, że nie są zdol­ne cier­pieć – pod­czas gdy Kant napi­sał dzie­ło zaty­tu­ło­wa­ne „Cier­pie­nie zwie­rząt”. Zwłasz­cza w Anglii żywo zare­ago­wa­no na to dzie­ło stwier­dza­ją­ce, że nie jest waż­ne czy zwie­rzę posia­da inte­li­gen­cję, nato­miast jest oczy­wi­stym, że cier­pi. Pozwo­li­łem więc zwie­rzę­tom na wej­ście do kościo­ła nie tyl­ko ze wzglę­du na miłość, jaką do nich żywię, lecz rów­nież i dla­te­go, aby pod­kre­ślić ich waż­ność i aby je poprzeć. Wete­ry­na­rze zapew­ni­li mnie, że baran­ki nie będą już ginąć w taki nie­ludz­ki spo­sób, jak to zaobserwowałem.

Oczywiście początkowo podrwiwano sobie trochę ze mnie za to zajmowanie się zwierzętami.

Ale ta moja posta­wa wią­że się rów­nież z oso­ba­mi moich para­fian. Wie­lu z nich jest star­szy­mi ludź­mi, któ­rzy przy­zwy­cza­ili się przy­cho­dzić do kościo­ła w celu odby­cia modlitw razem ze swo­imi ulu­bień­ca­mi. Nato­miast ze stro­ny władz zwierzch­nich kry­ty­ka nie była zbyt sil­na. Zro­zu­mia­no tam bowiem, że zna­cze­nie moje­go gestu ma o wie­le głęb­szy charakter.