Samaipata – wschodnia flanka

Na tym wła­śnie pole­ga nie­po­wta­rzal­ność tego miej­sca: Sama­ipa­ta jest naj­da­lej na wschód wysu­nię­tą flan­ką pań­stwa Inków. Tak jak petro­glif z Pusha­ro (NŚ 8/2020), poprzez swój roz­miar i skom­pli­ko­wa­nie miał być stra­sza­kiem dla pró­bu­ją­cych się dostać do Tawan­tin­suyu ple­mion Indian Antis, tak Sama­ipa­ta była wyso­ko poło­żo­nym for­tem, któ­re­go zada­nie pole­ga­ło na powstrzy­ma­niu napo­ru Indian Guara­ni z rejo­nu Gran Chaco.

Fort zlo­ka­li­zo­wa­no rze­czy­wi­ście dum­nie i wyso­ko. Moż­na go porów­nać do współ­cze­snej nad­gra­nicz­nej sta­cji nasłu­cho­wej, wypo­sa­żo­nej w zespół anten oraz rada­rów. Poło­żo­ny jest na wynio­słym wzgó­rzu, któ­re widać z dale­ka i któ­re nie spo­sób pomy­lić: na jego wierz­choł­ku wid­nie­je bowiem współ­cze­śnie wybu­do­wa­ny punkt wido­ko­wy, któ­ry łatwo dostrzec z dużej odle­gło­ści i dla chcą­cych dotrzeć do ruin Sama­ipa­ty sta­no­wi trud­ny do prze­ocze­nia dro­go­wskaz. Tak jak z dale­ka widać wzgó­rze i ów mira­dor((Miran­dor (hiszp.) – punkt.)), tak samo roz­le­gły widok roz­cią­ga się ze szczy­tu – i to we wszyst­kich kie­run­kach: na pół­noc, zachód, ale przede wszyst­kim na połu­dnie i wschód: tam skąd mogli nad­cią­gnąć Guarani.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zniewolone Pismo

Celtyckie bursztyny