Empatia kontra bestia w człowieku

Z jed­nej stro­ny przy­by­wa orga­ni­za­cji i osób pry­wat­nych wal­czą­cych o pra­wa zwie­rząt do bycia isto­tą czu­ją­cą, a z dru­giej – dzia­ła­nia te napo­ty­ka­ją na ogrom wro­giej zajadłości.

Usta­wa nazy­wa­na 5. DLA ZWIERZĄT, mają­ca na celu ogra­ni­cze­nie ubo­ju rytu­al­ne­go oraz wpro­wa­dze­nie zaka­zu hodow­li zwie­rząt futer­ko­wych – poprzez złe jej zaini­cjo­wa­nie i przy­go­to­wa­nie – wywo­ła­ła falę nie­zdro­wych, nie­hu­ma­ni­tar­nych emo­cji i wypo­wie­dzi. Pod­czas pro­te­stu hodow­ców (ofi­cjal­nie – rol­ni­ków) w począt­kach paź­dzier­ni­ka w War­sza­wie, padło skan­da­licz­ne hasło: DOŚĆ UCZŁOWIECZANIA ZWIERZĄT.

Coś takiego nie mieści się w głowie osoby empatycznej, myślącej, wykształconej.

Nauka udo­wod­ni­ła, że zwie­rzę­ta są isto­ta­mi czu­ją­cy­mi. Cie­szą się, boją, cier­pią, trosz­czą o sie­bie, nie­rzad­ko cele­bru­ją żal, wręcz żało­bę, po stra­cie człon­ka pary lub sta­da. Miło­ści do bra­ci mniej­szych nauczał też św. Fran­ci­szek z Asy­żu. Nie­ste­ty jed­nak, nie­któ­rzy z nauki, natu­ral­nej, wewnętrz­nej moral­no-ści, z jaką się rodzi­my, i wia­ry czer­pią tyl­ko to, co w danej chwi­li jest im na rękę, czę­sto tak­że prze­ina­cza­jąc tra­dy­cyj­ne mądro­ści. Cóż bowiem napraw­dę zna­czą sło­wa Boga skie­ro­wa­ne do ludzi: Czyń­cie sobie zie­mię pod­da­ną (Rdz 1, 26–28)? Czyż dobrym wład­cą będzie ten, któ­ry mal­tre­tu­je, gło­dzi, nisz­czy swo­ich pod­da­nych? Czy ten, kto mądrze zarzą­dza ich poten­cja­łem, dając poczu­cie spo­ko­ju i bezpieczeństwa?