Karma, światy równoległe i timelines

W kontynuacji wywiadu z okazji przyznania Nagrody Honorowej NŚ za 2024 r. Tomasz Kierzkowski rozmawia z Dieterem Broersem m.in. o zapisach, które emituje Słońce, oraz o tym, jak zsynchronizować ludzkie mózgi. Zadaje też pytanie, czy to, co znajduje się w naszych umysłach, może stać się ciałem?

Chciałbym poruszyć krótko temat karmy. Mówiłeś o tym fenomenie w związku z teorią Charona, gdzie czytamy, że karmą są nasze doświadczenia, programy, które zostały zapisane w elektronach naszego ciała. Teraz, pod wpływem potężnych energii spływających na Ziemię, elektrony przechodzą w tzw. stan wzbudzony, co prowadzi do wyrzucania zapisów, często bardzo traumatycznych. Wygląda na to, że Kosmos przystąpił do ostatecznego uwolnienia nas od wszystkiego, co mogłoby przeszkodzić w przeciśnięciu się przez ucho igielne, do którego zbliżamy się wielkimi krokami.

– Tak, kar­ma to czy­sto fizycz­ne zja­wi­sko. Wie­lu nauczy­cie­li ducho­wych mówi dużo w tym kon­tek­ście o ener­gii, może nawet za dużo, depre­cjo­nu­jąc to poję­cie. Nie zawsze też zda­ją sobie spra­wę, o co tak napraw­dę cho­dzi w obser­wo­wa­nym pod­wyż­sze­niu czę­sto­tli­wo­ści. Tak, to jest ener­gia, któ­rą moż­na mie­rzyć. Emo­cji zmie­rzyć się nie da, ale może­my zmie­rzyć efekt wtór­ny, nazwij­my go ener­ge­tycz­nym cie­niem każ­dej emo­cji. Neu­ro­ny mają pole o spe­cy­ficz­nej sile i czę­sto­tli­wo­ści. Przy­po­mnij­my sobie bada­nia prof. Miche­la Per­sin­ge­ra, któ­ry mie­rzył siłę pola elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go u ludzi prze­by­wa­ją­cych w okre­ślo­nych sta­nach emo­cjo­nal­nych. Per­sin­ger w jed­nym z wywia­dów stwier­dził, że przy wystą­pie­niu pew­nych warun­ków ener­ge­tycz­nych, mózgi wszyst­kich ludzi żyją­cych obec­nie na pla­ne­cie mogą zostać zsyn­chro­ni­zo­wa­ne w cią­gu 4–5 minut. Wyda­je mi się, że sło­wa Per­sin­ge­ra były pro­ro­cze i że warun­ki owe stwo­rzy nam nie­ba­wem Kosmos. Rewo­lu­cyj­ne bada­nia dok­to­ra Per­sin­ge­ra dają się nie­ste­ty wyko­rzy­sty­wać rów­nież do mani­pu­la­cji ludź­mi. Poprzez oddzia­ły­wa­nie na jed­nost­ki lub gru­py ludzi spe­cy­ficz­ny­mi pola­mi może­my wzbu­dzać w nich dowol­ne sta­ny emo­cjo­nal­ne. I to się dzie­je wła­śnie dzi­siaj. Z teo­rią Cha­ro­na jestem za pan brat od 42 lat. Potem dołą­czył model (teo­ria wszyst­kie­go) Bur­khar­da Heima. Zgłę­bia­łem te nauki lata­mi, ponie­waż czu­łem, że jest to genial­ne wytłu­ma­cze­nie pro­ce­sów zacho­dzą­cych w naszym życiu.

Dzi­siaj jestem jed­nym z ostat­nich Mohi­ka­nów – będą­cym straż­ni­kiem tej wie­dzy, ale też uzu­peł­nia­ją­cym ją o aktu­al­ny kon­tekst. Mia­łeś rację, twier­dząc, że pro­mie­nio­wa­nie wzbu­dza elek­tro­ny. Bar­dzo waż­ne jest pro­mie­nio­wa­nie pocho­dzą­ce z cen­trum galak­ty­ki. Przy­ję­ła się nazwa maser. Moż­na powie­dzieć, że jest to wiąz­ka lase­ro­wa w zakre­sie mikro­fal. Dużą część tego pro­mie­nio­wa­nia przy­cią­ga Słoń­ce – mają­ce naj­więk­szą gra­wi­ta­cję w naszym Ukła­dzie Sło­necz­nym. Pro­mie­nio­wa­nie to zosta­je w Słoń­cu zma­ga­zy­no­wa­ne, potem jest trans­for­mo­wa­ne i prze­ka­zy­wa­ne dalej. Ono też wzbu­dza elek­tro­ny, któ­re wyrzu­ca­ją zawar­te w nich zapi­sy. Te naj­cięż­sze – obar­czo­ne naj­więk­szą masą emo­cjo­nal­ną – idą na pierw­szy ogień. Widzę ana­lo­gię z dzia­ła­niem moje­go wyna­laz­ku – urzą­dze­nia 150 MHz, pozwa­la­ją­ce­go dotrzeć do ukry­tych w zakąt­kach naszej pod­świa­do­mo­ści trau­ma­tycz­nych wyda­rzeń. Wte­dy wypa­da­ją te przy­sło­wio­we tru­py z sza­fy. Do tych pokła­dów pod­świa­do­mo­ści moż­na było dotrzeć z pomo­cą apa­ra­tu i wcze­śniej, ale dzia­ło się to pod­czas spe­cjal­nych sesji, na któ­re pacjen­ci zja­wia­li się wła­śnie z taką inten­cją. A teraz coraz czę­ściej dzie­je się to auto­ma­tycz­nie. Nie zapo­mi­naj­my, że 150 MHz to czę­sto­tli­wość har­mo­nicz­na węgla, któ­ry jest pod­sta­wo­wym budul­cem życia całej bios­fe­ry. Słoń­ce rów­nież nada­je w czę­sto­tli­wo­ści 150 MHz i natę­że­nie ener­gii o tych czę­sto­tli­wo­ściach wzra­sta z dnia na dzień.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Umysł na wolności. Spotkanie z Krzysztofem Jackowskim

O książce, ludziach (dobrych i złych), a przede wszystkim o systemie… Prawdziwy dr Anthony Fauci

Od dawna fascynuje mnie temat światów równoległych. Wielu przedstawicieli fizyki kwantowej reprezentuje pogląd, że w każdym momencie, w każdej sekundzie naszego życia, podejmując wybór, aktywujemy pewien wariant nowej rzeczywistości. A to przypomina o naszej mocy Twórcy i odpowiedzialności za wybory. Czytałem, że któryś z fizyków obliczył nawet liczbę światów równoległych. Ma ich być 10 do potęgi 500. Dla naszych umysłów cyfra niewyobrażalna. Słyszałem też o pewnej niesamowitej teorii i czasami próbuję ją sprawdzać, naginając mój umysł do jej zaakceptowania. A więc, gdy jadę samochodem, umysłowi wydaje się, że przemieszczam się z jakąś konkretną prędkością w wybranym kierunku. Ale naprawdę, zgodnie z fizyką kwantową jest tak, że nigdzie się nie przemieszczam, tylko poprzez wybór, w ułamku każdej sekundy przeskakuję do świata równoległego, w którym jestem już trochę dalej. Jakie masz na ten temat zdanie, Dieterze?

– Zda­nie? Ja wiem, że tak wła­śnie jest. Od dzie­się­cio­le­ci zaj­mu­ję się tą tema­ty­ką. Wiem, że tak jest i wiem, jak to funk­cjo­nu­je. Teo­ria mul­ti­świa­tów prze­kra­cza gra­ni­ce per­cep­cji naszych umy­słów. Ale to po pro­stu rze­czy­wi­stość. Naj­pro­ściej będzie rzecz wyja­śnić w spo­sób nastę­pu­ją­cy: mówi­li­śmy dużo o cza­sie. Wspo­mi­na­li­śmy tak­że naj­mniej­szą jed­nost­kę cza­su – czas Planc­ka. Wie­my, że wszyst­ko to, co odbie­ra­my jako mate­rię, znaj­du­je się w cią­głym ruchu. Wie­my, że czę­ści skła­do­we mate­rii – elek­tro­ny – wiru­ją. To jest tzw. elek­tro­no­wy spin. Ruch obro­to­wy tego spi­nu, jak każ­dy ruch, potrze­bu­je cza­su, na tej pod­sta­wie został obli­czo­ny czas Planc­ka, naj­mniej­sza jed­nost­ka cza­su. W każ­dej z tych naj­mniej­szych jed­no­stek cza­su cały szech­świat powsta­je na nowo. Miliar­dy razy na sekun­dę. W każ­dym takim momen­cie mamy moż­li­wość zmia­ny ota­cza­ją­ce­go nas świa­ta, bo to, co jako świat zewnętrz­ny odbie­ra­my, jest jedy­nie pro­jek­cją nasze­go wyobra­że­nia o świe­cie i o sobie. To, że ten świat na pierw­szy rzut oka się nie zmie­nia, jest spo­wo­do­wa­ne fak­tem, że pozo­sta­je­my przy swo­ich prze­ko­na­niach i wyobra­że­niach z prze­szło­ści. Przej­mu­je­my je nie­świa­do­mie i auto­ma­tycz­nie. W ten spo­sób przy­szłość sta­je się eks­tra­po­la­cją, a więc prze­dłu­że­niem, kon­ty­nu­acją prze­szło­ści. Świat zewnętrz­ny sta­no­wi zawsze wypad­ko­wą naszych wyobra­żeń i pro­jek­cji. I tutaj nie ma wyjąt­ków, nie­za­leż­nie od tego, czy w to wie­rzy­my, czy nie. W cza­sie prze­bu­dze­nia wspie­ra­ne­go przez pro­mie­nio­wa­nie z Kosmo­su i zmia­ny w sfe­rze pola magne­tycz­ne­go, któ­re powo­du­ją burzę neu­ro­che­micz­ną w mózgu pro­wa­dzą­cą do posze­rze­nia naszej świa­do­mo­ści, coraz wię­cej ludzi zaczy­na zauwa­żać, że to my sami nie­świa­do­mie uży­wa­my ułam­ka każ­dej sekun­dy do utrwa­la­nia tego, co nazy­wa­my naszym świa­tem. W ten spo­sób prze­szłość deter­mi­nu­je przy­szłość. Bar­dzo waż­ne jest w tym kon­tek­ście, aby pamię­tać, że nikt nigdy nie może zma­te­ria­li­zo­wać cze­goś, cze­go nie potra­fi sobie wyobra­zić. Dla­te­go też powta­rzam od dzie­się­cio­le­ci, że naj­waż­niej­szą pod słoń­cem spra­wą jest roz­po­zna­nie naszej boskiej twór­czej siły, i że wszyst­ko, co w spo­sób świa­do­my lub nie­świa­do­my utrzy­mu­je­my w umy­śle, sta­nie się cia­łem. Cią­gle akcen­tu­ję rolę rado­ści w tych wizu­ali­za­cjach, bo w tym sta­nie znaj­du­je­my się auto­ma­tycz­nie w polu ser­ca, odzy­sku­jąc peł­nię naszej mocy. Pamię­taj­my, że rezo­nu­je­my z Nową Zie­mią zawsze wte­dy, gdy utrzy­mu­je­my stan radości.

Wpraw­dzie model mul­ti­świa­tów ucho­dził na począt­ku w świe­cie nauki za spek­ta­ku­lar­ny, ale jed­no­cze­śnie przez wie­lu został ozna­czo­ny ety­kiet­ką teo­rii spe­ku­la­cyj­nej, w nie­któ­rych krę­gach – nawet spi­sko­wej. Ale w mię­dzy­cza­sie urósł do ran­gi kon­ser­wa­tyw­ne­go mode­lu. Świat nauki zakła­da, że nie może być ina­czej i że – oprócz nasze­go Wszech­świa­ta – rów­no­le­gle egzy­stu­ją nie­skoń­czo­ne, dla naszych umy­słów przy­naj­mniej, licz­by świa­tów rów­no­le­głych. W ten sys­tem wpi­su­ją się linie cza­su z zapi­sa­nym na każ­dej z nich łań­cu­chem wyda­rzeń. Przej­ście do Nowej Zie­mi, czy do Zie­mi 2, jak ja ją nazy­wam, nie pole­ga na prze­sko­cze­niu na bar­dziej nam pasu­ją­cą linię cza­su świa­ta rów­no­le­głe­go, bo każ­da z nich jest prze­cież ele­men­tem sta­rej cza­so­prze­strze­ni 3D plus czas. Cho­dzi o coś wię­cej – o kom­plet­ne opusz­cze­nie sys­te­mu. Zie­mia 2 to dla mnie cał­ko­wi­cie nowa prze­strzeń poza naszą cza­so­prze­strze­nią. To nie­zmie­nio­na, ale zupeł­nie nowa, nie­spo­ty­ka­na w histo­rii ludz­ko­ści jakość. Teraz nastą­pi podział: Sta­ra Zie­mia i Nowa Zie­mia. Ta nowa linia cza­su wła­śnie się two­rzy i ist­nie­ją siły pró­bu­ją­ce w tym pro­ce­sie prze­szko­dzić. Dla­cze­go wła­śnie teraz poja­wia się ten temat? Ponie­waż jest on według mnie jed­no­znacz­nie zwią­za­ny z prze­bu­dze­niem ludz­ko­ści. W momen­cie przej­ścia na Nową Zie­mię jeste­śmy jed­no­cze­śnie przebudzeni.