Kontemplacja rzeczy niezmiennych i wiecznych, jakimi są konstelacje niebieskie, prowadzi do poznania prawdy poprzez spójny system astrologiczny, pozwalający pokonywać kolejne bramy wtajemniczenia w arkana wszechświata.
Astrologia z jednej strony ma głęboką podbudowę w greckiej nauce, zwłaszcza matematyce i astronomii, bo to właśnie Grecy nadali ostateczny kształt Zodiakowi, z jego podziałem na dwanaście równych segmentów, który jedynie odwzorowuje gwiazdozbiory, a tak naprawdę stanowi odrębny twór w przestrzeni niebieskiej.
Zwraca uwagę fakt, że tak ważny punkt jak ascendent, czyli punkt wschodzący na ekliptyce, który stanowi początek horoskopu i jest integralną częścią astrologicznych interpretacji, został zdefiniowany przez greckiego matematyka Hypsiklesa z Aleksandrii (II w. p.n.e.), zajmującego się nie tylko astronomią, lecz także geometrią. Od tego czasu astrologowie zdobyli potężne narzędzie do konstruowania horoskopów uwzględniając położenie planet zarówno w ich pozycjach zodiakalnych, jak i w poszczególnych sektorach nieba (domach) wynikających z ruchu dobowego Ziemi.
Ogromną rolę odegrał także naukowy traktat astrologiczny, jakim był Czworoksiąg, czyli słynny Tetrabiblos napisany w połowie II wieku przez Klaudiusza Ptolemeusza, uczonego aleksandryjskiego, jako kontynuacja obowiązującego przez kolejne stulecia dzieła astronomicznego Almagest wyjaśniającego zasady geocentrycznego modelu Kosmosu. Warto dodać, że w renesansowej Europie Czworoksiąg był głównym podręcznikiem akademickim do astrologii. Trudno było bowiem wyobrazić sobie naukę astrologii bez znajomości tego dzieła.
To wszystko sprawia, że astrologia, rozumiana jako symbolicznie zinterpretowana astronomia, albo praktyczne rozwinięcie astronomii – no bo obserwacje nieba i udoskonalanie metod obliczeniowych służyło przede wszystkim właśnie dociekaniom astrologicznym, formułowaniu prognoz itp. – stanowiła integralną część światopoglądu naukowego, nawet jeśli czasami była krytykowana zarówno przez uczonych, jak i duchowieństwo.
Droga do gwiazd
Obok podstaw naukowych, matematycznych, racjonalnych, astrologia wspierana była również przez nurty szeroko rozumiane ezoteryczne czy nawet mistyczne. Zwraca uwagę fakt, że rdzeń nauki układania horoskopów tkwi w filozofii hermetycznej. Rdzeniem tym jest koncepcja mówiąca o odzwierciedleniu mikro- i makrokosmosu, czyli korespondencji nieba i ziemi. Słynne prawo „Jak na górze, tak na dole”, które jest spoiwem astrologii i naczelną zasadą uwiarygodniającą jej sens, pochodzi od nauk tajemnych Hermesa Trismegistosa, czyli Hermesa Po Trzykroć Wielkiego.