Duch lasu

Słowiańska kultura jest nam tyleż droga i bliska, co nieznana i tajemnicza. Do dziś tęgie głowy dochodzą wzajemnie swoich racji, by przekonać nas o różnych możliwych wersjach korzeni słowiańszczyzny. Na jednym końcu są ci, którzy upierają się, że coś takiego jak słowiańszczyzna nigdy nie istniało, a na drugim obrońcy tezy, jakobyśmy niegdyś byli najpotężniejszą cywilizacją Europy, tylko jacyś źli ludzie skrzętnie starli wszelkie tego dowody. Jednym ze sztandarów wielkiej przeszłości słowiańszczyzny jest jej mitologia

Powsta­ły opa­słe opra­co­wa­nia na ten temat, a wie­le z nich dopię­ło na ostat­ni guzik wspa­nia­ły pan­te­on bogów, gdzie funk­cje i obo­wiąz­ki każ­de­go są wyraź­nie zazna­czo­ne i wszyst­ko dzia­ła jak w zegar­ku. Auto­rzy, pre­zen­tu­jąc swo­je dzie­ło, woła­ją: – Dość czer­pa­nia z obcych wzo­rów. My mamy swo­ich bogów, swo­ją mito­lo­gię i ją powin­ni­śmy pielęgnować!

W ich mozol­nych kon­klu­zjach jest wie­le praw­dy. Wszak wgłę­bi­li się we wsze­la­kie moż­li­we źró­dła histo­rycz­ne na ten temat, z odręcz­ny­mi notat­ka­mi na mar­gi­ne­sach włącz­nie. Dzi­wi mnie jed­nak, że chcąc oddzie­lić nasze dzie­dzic­two od wpły­wów śród­ziem­no­mor­skich, tak moc­no upie­ra­ją się, że nasz pan­te­on bogów musiał być do grec­kie­go (bo o nim naj­czę­ściej mowa) podobny.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Tajemnice snów (cz. 1)

Oso­bi­ście nie wer­to­wa­łem tak skru­pu­lat­nie wszyst­kich źró­deł pier­wot­nych ani wtór­nych. W zamian za to spę­dzam dużo cza­su w lesie. Sia­dam, słu­cham, spa­ce­ru­ję. Czu­ję, jak on oddy­cha i jak bez­gło­śnie tęt­ni w nim życie. Po chwi­li wyci­sze­nia zaczy­nam odczu­wać sil­ną obec­ność, a raczej wie­le obec­no­ści. Coś mnie gości, coś obser­wu­je nie­uf­nie z dale­ka, coś igno­ru­je, jak­bym był niczym wię­cej jak ścię­tym pnia­kiem obro­śnię­tym mchem i poro­sta­mi, coś wresz­cie usil­nie pró­bu­je spić ze mnie kro­plę krwi. Cza­sem te isto­ty mają postać zwie­rząt, cza­sem roślin, a cza­sem nie są w sta­nie nijak się zma­te­ria­li­zo­wać bez udzia­łu mojej wyobraź­ni. Ale są. Z pew­no­ścią sta­no­wią spo­łecz­ność i doma­ga­ją się, żebym zasa­dy jej funk­cjo­no­wa­nia usza­no­wał. Gdy­bym tego nie robił, pozo­sta­wił­bym widocz­ne śla­dy. Wszę­dzie tam, gdzie czło­wiek nad­uży­wa gościn­no­ści lasu, ten usy­cha, obumie­ra, mar­nie­je. Tym cichym, skrom­nym gło­sem pro­te­stu­je prze­ciw naszej inwazji.