Nim odrosną nam skrzydła

Platon, ustami Sokratesa utrzymuje, iż poza życiem ziemskim jesteśmy aniołami. Chociaż nie używa tego słowa, to opisuje, jak między krótkimi żywotami na Ziemi, każdy z nas lata swobodnie na wspaniałych skrzydłach w jakimś siódmym niebie

Dia­lo­gi Pla­to­na są jedną z naj­bar­dziej pasjo­nu­ją­cych lek­tur moje­go życia. Pomi­ja­jąc emo­cje towa­rzy­szą­ce mi pod­czas kibi­co­wa­nia Sokra­te­so­wi, gdy ten gril­lu­je pyta­nia­mi roz­ma­itych aro­gan­tów, zna­la­złem tam wie­le fan­ta­stycz­nych opo­wie­ści o Atlan­ty­dzie, o pla­ne­tach, gdzie każ­dy kamień mie­ni się wszyst­ki­mi kolo­ra­mi, o gro­tach, w któ­rych tań­czą nie­roz­po­zna­wal­ne cie­nie, o czte­ro­no­gich her­ma­fro­dy­tach oraz moją ulu­bio­ną – o upie­rze­niu, któ­re każ­dy z nas zrzu­ca nim zstą­pi z Zaświa­tów, by wieść ludz­kie życie na Ziemi.

Gdy nad­cho­dzi czas zej­ścia na Ziemię, tak jak dzie­ciom wypa­da­ją mlecz­ne zęby, pió­ra opa­da­ją, a skrzy­dła zani­ka­ją. Dopie­ro w takiej wer­sji pod­sta­wo­wej może­my prze­kro­czyć wro­ta Zaświa­tów, któ­ry­mi jest kobie­ce łono i zaznać łez pado­łu.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Tajemnice snów (cz. 1)

Po raz pierw­szy czy­ta­jąc Dia­lo­gi myśla­łem: Ten Pla­ton to miał buj­ną wyobraź­nię! Dziś wiem, że jest zupeł­nie ina­czej. Wia­ra w pokre­wień­stwo pta­ków z umar­ły­mi była kie­dyś powszech­na, a i do dziś gdzie­nie­gdzie się tli. Zaj­rzyj­my na nasze sło­wiań­skie podwórko.

Zachod­nia Sło­wiańsz­czy­zna to zie­mia raczej pła­ska, gęsto zale­sio­na, o raj­skim kli­ma­cie latem i lutych zimach. Łatwo zaob­ser­wo­wać, jak jesie­nią pta­ki odla­tu­ją do wyra­ju i jak z nie­go wra­ca­ją wio­sną, przy­no­sząc ze sobą nowe życie. Spo­śród nich wyła­mu­ją się kru­ko­wa­te – budzą­ce kie­dyś lęk demo­ny, nie lęka­ją­ce się śmier­ci. Co inne­go bocia­ny i jaskół­ki, któ­rych wypa­try­wa­no z utę­sk­nie­niem, tak jak nasłu­chi­wa­no pierw­szych zawo­łań kukuł­ki. Te uka­zu­ją­ce się nagle zza koron drzew wio­sen­ne sygna­ły nio­sły ze sobą życio­daj­ne zaklę­cia. Nale­ża­ło je dokład­nie odczy­ty­wać, by wywró­żyć sobie dolę na nad­cho­dzą­cy rok. Pta­ki zamiesz­ku­ją­ce zimą wyraj – sło­wiań­skie Zaświa­ty – utrzy­my­wa­ły sta­ły kon­takt z umar­ły­mi. Zna­ły ich tajem­ni­ce oraz proś­by i rady dla swych żyją­cych krew­nych. Wie­dzia­ły, co zacho­wać dla sie­bie, a co ludziom prze­ka­zać. A od stop­nia wta­jem­ni­cze­nia naszych ante­na­tów zale­ża­ło, ile tej tajem­nej wie­dzy uda­wa­ło się pta­kom wykraść. Jed­ną z naj­trud­niej­szych umie­jęt­no­ści magicz­nych było roz­po­zna­wa­nie pośród skrzy­dla­tych przy­by­szów – duchów zmar­łych. Tak. Zda­rza­ło się, że wśród skrzy­dla­tej mena­że­rii prze­mknął się do nasze­go świa­ta umar­ły w peł­nej kra­sie, cał­ko­wi­cie upie­rzo­ny. Sło­wem upiór. Taka isto­ta mogła być dla żywych bar­dzo nie­bez­piecz­na, ale rów­nież pomoc­na, jeśli dedy­ko­wa­no jej odpo­wied­nie rytu­ały. Pisa­łem w poprzed­nim felie­to­nie o strzy­go­niach – sowich umar­łych – któ­rzy poma­ga­li swym żywym mał­żon­kom na gospo­dar­stwie. Ale strzy­go­nie i upio­ry to nie jedy­na nazwa naszych bra­ci z Zaświa­tów. Ist­nie­ją rów­nież inne, mniej znane.