Cywilizacja fałszywych wyobrażeń (cz. I)

Niniejszy artykuł jest owocem refleksji, jakie zaczęły mnie wręcz bombardować w trakcie pisania jednej z ważniejszych moich książek, przewidzianych na krytyczną fazę zmian – pod dziwnym na pierwszy rzut oka tytułem Uratowanie ludzkości wbrew niej samej. To, że ludzkość ma zostać uratowana wbrew ludziom, pojawiało się w kluczowej zapowiedzi nadchodzących wydarzeń, ale i ja sam w miarę głębszego analizowania zachodzących procesów coraz częściej zderzałem się z problemem niechęci do zauważania jakichkolwiek rozwiązań. To samo dotyczy prawdy o tym, że jakieś ograniczenia w ludziach są

Nie chcą oni tego zoba­czyć i pro­blem w tym, że im sze­rzej patrzy­łem na zacho­dzą­ce zmia­ny, tym wię­cej potwier­dzeń tego do mnie docie­ra­ło. W rezul­ta­cie tych szo­ków poznaw­czych (bo dla mnie jest to praw­dą cięż­ką i przy­krą), zaczą­łem uzmy­sła­wiać sobie przede wszyst­kim, że źró­dła postaw i zacho­wań ludzi tyl­ko w bar­dzo nie­wiel­kim stop­niu wyni­ka­ją z docie­ra­ją­cych do nich infor­ma­cji, tzn. z argu­men­tów czy fak­tów. Pamię­tam, że jak byłem chłop­cem, to mil­czą­co zakła­da­łem, że ludzie wszyst­ko robią na pod­sta­wie takiej czy innej wie­dzy. Nie­wąt­pli­wie nie był­bym wte­dy w sta­nie wyobra­zić sobie żad­ne­go inne­go sys­te­mu. Para­doks pole­ga na tym, że im bar­dziej irra­cjo­nal­ne jest pod­ło­że myśle­nia ludzi, tym bar­dziej trzy­ma­ją się oni takie­go wła­śnie uprosz­czo­ne­go poglą­du, bo tym trud­niej wej­rzeć im w siebie.

Teraz, po przej­ściach wyni­ka­ją­cych – z ana­li­zo­wa­nia powo­dów inge­ren­cji w roz­wój ludz­ko­ści, mogę już nazwać to 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

cywilizacją opartą na nieświadomości

– z ludź­mi zanu­rzo­ny­mi w pro­jek­cjach psy­cho­lo­gicz­nych, któ­rych nie są oni w sta­nie zoba­czyć obiek­tyw­nie i świa­do­mie, ani też tego nie chcą. Tu docho­dzi­my bowiem do oko­licz­no­ści klu­czo­wej z punk­tu widze­nia wypro­wa­dza­nia ludz­ko­ści z puła­pek men­tal­nych, a mia­no­wi­cie do fak­tu, iż irra­cjo­nal­ność fun­da­men­tów tej cywi­li­za­cji ma też waż­ny skład­nik, nie­wi­dzia­ny pra­wie przez niko­go, jakim są blo­ka­dy psy­cho­lo­gicz­ne. Unie­moż­li­wia­ją one zauwa­że­nie nawet sto­sun­ko­wo pro­stych rze­czy, jeśli tyl­ko zagra­ża­ją tkwie­niu w Matrik­sie, czy­li w morzu nie­świa­do­mo­ści, w jakim ludzie są zanurzeni.

Nie widzi­my ich, gdy żyje­my tocząc się po raz wyty­czo­nych kole­inach, ale każ­da pró­ba pod­wa­że­nia utar­tych wzor­ców wywo­łu­je u nie­świa­do­me­go czło­wie­ka lęk, bo wej­rze­nie w swo­je moty­wa­cje jest dla nie­go czymś wywo­łu­ją­cym reak­cję obron­ną. Instynk­tow­nie boi się bowiem każ­dej zmia­ny. Jak napi­sa­no w pew­nej zapo­wie­dzi cyto­wa­nej prze­ze mnie przed laty w tomie I Instruk­cji prze­bu­dze­nia: