Kosmiczne obiekty niemożliwe

Astronomowie regularnie dokonują fascynujących odkryć. Są wśród nich takie, które burzą nasz dotychczasowy, poukładany obraz Wszechświata. Szczególnie ciekawe są pod tym względem ciała niebieskie, które – zgodnie z obecnym stanem wiedzy – nie powinny istnieć. To m.in. gwiazda starsza niż sam Wszechświat, leżąca względnie niedaleko Ziemi

Do gru­py obiek­tów nie­moż­li­wych zali­cza się m.in. cia­ła nie­bie­skie o tra­jek­to­riach nie­zgod­nych z teo­re­tycz­ny­mi, mate­ma­tycz­ny­mi wyli­cze­nia­mi, co wska­zu­je np. na bli­żej nie­okre­ślo­ne zabu­rze­nia gra­wi­ta­cyj­ne w ich oto­cze­niu. Ma to miej­sce cho­ciaż­by w przy­pad­ku Syriu­sza – tzw. ukła­du podwój­ne­go, w któ­rym Syriusz A to gwiaz­da ponad dwa razy masyw­niej­sza od Słoń­ca, zaś Syriusz B to bia­ły karzeł – wyga­sła gwiaz­da, któ­rej gęstość mate­rii jest tak wyso­ka, że zawar­tość dese­ro­wej łyżecz­ki waży­ła­by ponad tonę. Obser­wo­wa­ne przez naukow­ców per­tur­ba­cje w ukła­dzie Syriu­sza, wystę­pu­ją­ce w cyklu 6‑letnim, pozo­sta­ją w sprzecz­no­ści z mode­la­mi i wska­zu­ją na ist­nie­nie w ukła­dzie trze­cie­go ele­men­tu – Syriu­sza C, o któ­rym wie­dzę miał prze­cho­wy­wać w swo­ich opo­wie­ściach zachod­nio­afry­kań­ski lud Dogo­nów. To, skąd ją wziął i czy Euro­pej­czy­cy dobrze zro­zu­mie­li ich opo­wie­ści, sta­no­wi­ło jed­ną z naj­więk­szych zaga­dek antro­po­lo­gicz­nych i pale­oastro­nau­tycz­nych. Ale to temat na zupeł­nie inne opracowanie.

Galaktyki spiralne i problem krzywej rotacji

Do gro­na obiek­tów nie­moż­li­wych w Kosmo­sie zali­czyć moż­na rów­nież galak­ty­ki spi­ral­ne. W jed­nej z nich – Dro­dze Mlecz­nej, miesz­ka­my. Obser­wu­je się w nich pro­blem krzy­wej rota­cji. Cho­dzi o to, że ruch wiro­wy w ich przy­pad­kach powi­nien pod­le­gać kla­sycz­nym pra­wom mecha­ni­ki, kon­kret­niej – pra­wom Keple­ra. Mówiąc w skró­cie: w Ukła­dzie Sło­necz­nym dana pla­ne­ta poru­sza się wokół Słoń­ca po torze elip­tycz­nym, ono samo zaś znaj­du­je się w jed­nym z ognisk takiej elip­sy. Zatem, przy­kła­do­wo, odle­głość Zie­mi do Słoń­ca zmie­nia się w tym ruchu okre­so­wo, przy czym pla­ne­ta przy­śpie­sza, będąc bli­żej gwiaz­dy, a zwal­nia, gdy się od niej odda­la. Takie też pra­wa powin­ny rzą­dzić rota­cją galak­tyk spi­ral­nych. Jeże­li wyobra­zi­my sobie wiru­ją­cą Dro­gę Mlecz­ną, to gwiaz­dy odda­lo­ne bar­dziej od jej cen­trum powin­ny obie­gać je wol­niej, nato­miast te bliż­sze – szyb­ciej (czy­li ze wzro­stem odle­gło­ści od środ­ka, pręd­kość gwiazd powin­na maleć). Wykres takiej funk­cji nazy­wa się krzy­wą rota­cji galaktyki.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Rozbłyśnięcie światła w duszy

Nieziemska pogoda