Kiedy zakończyć procesy i wreszcie zacząć żyć?

Mnogość warsztatów rozwoju duchowego to jednocześnie błogosławieństwo, jak i pułapka. Z jednej strony każdy z łatwością znajdzie metodę powrotu do siebie. Z drugiej jednak, zachłyśnięci przebudzeniem, możemy potraktować procesy jak zabawę i powód do wywyższania się, tracąc głębię i cel, dla którego to robimy

Niebezpieczne hobby

Week­end na kur­sie reiki, potem odosob­nie­nie na vipas­sa­nie. Chwi­la w pra­cy, by zaro­bić na kolej­ny, zaawan­so­wa­ny już kurs gim­na­sty­ki sło­wiań­skiej albo week­end z jogą, w drew­nia­nym domu na łonie Natu­ry. Po tylu wra­że­niach, kie­dy zna­leź­li­śmy pośród podob­nych do nas ludzi bliź­nia­cze pło­mie­nie lub sio­stry z innych inkar­na­cji, trze­ba odpo­cząć i może zro­bić pro­ces indy­wi­du­al­ny w jur­cie z sza­ma­nem? Albo naj­le­piej w sza­ła­sie potów.

Koń­cząc jeden warsz­tat, zaczy­na­my myśleć o kolej­nym, kolek­cjo­nu­jąc wra­że­nia jak meda­le, zapo­mi­na­jąc o głę­bi, jaką te pro­ce­sy mogą nam przy­nieść. Wachlarz usług ducho­wych jest nie­sa­mo­wi­cie obfi­ty. Pyta­nie tyl­ko, kie­dy zakoń­czyć zbie­ra­nie doświad­czeń i grze­ba­nie w sobie? Czy w ogó­le moż­na dojść do takie­go momen­tu, gdy wszyst­ko w sobie uzdro­wi­my i będzie­my mogli zacząć wresz­cie żyć?

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOLNOŚĆ – Wielka Medytacja NŚ 2024

Zapytałam Stwórcę: – Dlaczego zapominamy?