Prawa jednostki a globalizacja

Niedawno uczestniczyłam w ciekawym panelu dyskusyjnym pod hasłem PRAWA JEDNOSTKI A GLOBALIZACJA. Jakże aktualna a niełatwa to kwestia. Większość z nas nie uświadamia sobie na ogół pułapek, w jakie nierzadko brniemy. Do manipulowania nami wykorzystywane są bowiem… nasze wrodzone potrzeby. Trudniejsze problemy zwykłam wizualizować. Globalizację widzę jako potężną pajęczynę, w której na nieświadome niczego muchy czyha wielki żarłoczny pająk . One wpadają w pięknie błyszczące w słońcu nitki, czasem przystrojone kroplami rosy jak perłami, by zapłacić za ten pozorny blichtr życiem. Podobnie my mamieni jesteśmy globalizacją, jej pozytywnymi aspektami, wad i manipulacji nie widząc. I jak te muchy wpadamy w pajęczynę na pożarcie pająka. Z natury człowiek jest istotą społeczną, potrzebuje relacji z innymi – komunikacji, bliskości, współpracy z nimi. To powinno pobudzać ruchy oddolne, tworzenie różnego rodzaju rozumiejących się wspólnot – blok, osiedle, wieś, dzielnica, powiat itd., gdzie przedstawiciele wybrani w takiej czy innej reprezentacji rozliczani są przez wyborców. Na ogół tak się nie dzieje. Wybrani wymykają się spod wszelkiej kontroli, zapominając o powinnościach, często też o tym, kogo i jak powinni reprezentować. W ten sposób polityka, w połączeniu z lobby wielkiego biznesu, staje się światem samym dla siebie. Wywieszane transparenty niewiele mają wspólnego z rzeczywistymi działaniami. A zwykłym ludziom wmawia się, że to dla ich dobra. Zahipnotyzowane sloganami i obietnicami społeczeństwo w znacznej mierze bierze wszystko za dobrą monetę , dając sobą manipulować. Osiągnęliśmy taki poziom społeczny, że bez regresu nie możemy na dłuższą metę egzystować pomyślnie, jedynie w małych enklawach. Konieczne są zatem szerokie relacje, współpraca! Jak ją jednak skonstruować? Feudalizm, socjalizm, kapitalizm – nie sprawdziły się, przeżyły. Potrzebny jest nowy system, ale jaki? Ludzie, społeczeństwo w swojej masie oddolnych ruchów, nie bardzo mają na to konstruktywny pomysł. Ale koncepcję taką ma garstka rządzących światem – rządzących nie ze względu na mądrość, humanitaryzm, dobroć i sprawiedliwość; lecz z chęci nieustannego pomnażania dóbr oraz władzy. Proponuje się nam odgórnie narzuconą globalizację, od dziesiątków lat ustawioną pod kątem garstki decydentów. Reszta ma być wyrobnikami nadzorowanymi cyfrowo. Ot, takie WSPÓŁCZESNE NIEWOLNICTWO. Potwierdza to szalona koncepcja 15-minutowych enklaw, obszarów wymyślonych pod presją FETYSZU ŚLADU WĘGLOWEGO. Wszystko, czego potrzeba do biologicznego przeżycia i pracy, miałoby być w zasięgu ręki. Opuszczanie stref, z przemieszczaniem się do innych tego rodzaju obszarów, byłoby limitowane i monitorowane. Skąd my to znamy? Przypomnijmy choćby nazistowskie obozy pracy czy komunistyczne łagry. Tu nie ma miejsca dla WOLNEGO CZŁOWIEKA. Oczywiście doprowadziliśmy do przegięcia, szwendając się ponad miarę i tworząc potężny ślad węglowy. Działał bowiem fetysz popisywactwa , gdzie się było. Lecimy więc np. na 2 dni do Paryża czy Rzymu, tracąc na samą drogę (uwzględniając dojazd na lotnisko) ok. 16 godz. Jeśli założymy, że w nocy należy trochę się przespać, to na poznawanie miasta zostaje niewiele czasu, nie mówiąc o kontemplowaniu jego indywidualności, poznawaniu zabytków, specyfiki. Można jedynie przejechać się turystycznym autokarem, aby pochwycić ogólne wrażenie, wpaść do znanego muzeum, spędzić małą chwilę w kafejce czy restauracyjce. Ale potem pochwalimy się przed znajomymi fotkami, potwierdzającymi, że tam byliśmy. Nikogo nie interesuje, czy coś wartościowego przeżyliśmy. Teraz panuje moda na zewnętrzny blichtr, często pusty w środku , a nie właśnie ubogacające nas przeżywanie we wnętrzu . W ten sposób żyjemy na pokaz. Dlaczego? Odpowiedź demaskuje zazwyczaj wewnętrzną, duchowo-intelektualną pustkę, brak poczucia głębszego sensu istnienia (a więc zablokowanie sfery ezoteryki) przy braku prawdziwych wartości, potrzebę nieustannego, zewnętrznego dowartościowywania i popisywania się. Wszyscy potrzebujemy akceptacji ze strony drugiego człowieka, ale takiej, która płynie z serca do serca, a nie spływa po wypindrzonej powłoce celebryty, czy osób go naśladujących. EZOTERYCZNI FUTURYŚCI i channelingowcy, duchowo rozwinięci myśliciele zwracają uwagę na konieczność uświadomienia sobie pewnych kwestii, przestrojenie myślenia oraz funkcjonowania. Przećwiczyliśmy już wyścig szczurów , indywidualną rywalizację, gdzie lepszym jest się na zasadzie pognębienia innych, z wynikającym z tego lękiem, strachem, chaosem. W ramach pajęczyny globalizmu uwikłanymi w nią osobnikami zarządza wąska grupa decydentów – eksperymentatorów, w ramach odgórnie narzuconego systemu, coraz bardziej opresyjnego. Wspomniani uduchowieni futuryści sugerują, by skończyć z tak pojętym destrukcyjnym INDYWIDUALIZMEM. Pora, by uświadomić sobie, co mamy najlepszego, swój potencjał – i to wkładać do wspólnej puli , tworząc oddolne wspólnoty – przy zachowaniu szacunku dla każdej jednostki, jej praw oraz miejsca do indywidualnego, kreatywnego, swobodnego rozwoju. Nagrodą i powodem do dumy jest tu wspólnie wypracowany efekt. Niestety różnego rodzaju schematyzmy myślowe tak mocno zakorzeniły się w głowach, że niektórzy każdy przejaw wspólnotowości uznają za symptom socjalizmu, nie rozumiejąc różnicy między systemami. Tu chodzi, wyraźnie podkreślmy, o wspólnotowość z poszanowaniem jednostki i jej wkładu . System , który nie szanuje praw jednostki, nie wspiera realizacji jej dobrostanu we współbrzmieniu z szeroko rozumianym środowiskiem (to zarówno Społeczeństwo, jak i Natura) – będzie systemem złym, dyktatorskim. Konieczni są jednak liderzy. Rodzi się potrzeba myślenia grupowego – z zachowaniem szacunku dla jednostki – kierowanego wspólnym interesem. A to duży problem. Oduczono nas bowiem takiego myślenia, bo to wyklucza rywalizację, dowartościowywanie się kosztem innych. Grupą uspołecznioną, myślącą, wzajemnie sobie życzliwą, trudniej manipulować i zarządzać wbrew jej interesom oraz celom. Ale i w takim oddolnie kierowanym ruchu społecznym może dojść do przegięcia , gdy lider zapragnie stać się dyktatorem, a my nie sprowadzimy go do właściwego formatu/na właściwe mu miejsce. Z natury jestem optymistką, której czasem – pod presją wydarzeń – opadają skrzydła. Nie chcę wpaść jak mucha w pajęczynę globalizmu i tam zginąć w paszczy pająka. Wierzę, iż będąc w pełni uważnymi Tu i Teraz , ciesząc się relacją z drugim człowiekiem, możemy wykreować nowe, lepsze JUTRO, bo w miarę bezpieczne WCZORAJ nie wróci. W ostatniej Wielkiej Medytacji NŚ doświadczyliśmy, że jesteśmy w stanie wykreować alternatywną, potężną sieć energetyczną, spajającą ludzkość, a nie zniewalającą ją jak pajęczyna. W jednej z wizji, jakie ostatnio miałam, mój Przewodnik – tybetański mnich, tłumaczy: Stoisz na krawędzi nad przepaścią, ale to nie znaczy, że masz w nią spaść. Ta krawędź może stać się punktem odbicia, a ty wzlecisz orłem . W innym, dużo wcześniejszym przekazie, powiedziano mi: Potrzebny jest punkt odbicia, a Wy go macie. Zatem w całym otaczającym nas chaosie, a nierzadko i beznadziei, przekazywane nam sugestie bywają optymistyczne. Tylko wymagają od nas aktywności, kreatywności. Niektórzy wzdychają, by Góra uczyniła wszystko za nich. A tak się nie stanie. Może podsunąć nam pomocnych ludzi, różnego rodzaju synchroniczności, pomysły itp. Jednak to my – zgodnie z naszą wolną wolą – musimy wcielić to w życie. Aniołom i wszelkiego rodzaju Pomocnikom, Przewodnikom, Opiekunom nie wolno samodzielnie interweniować, nawet jeśli widzą nasze niemądre postępowanie. To my musimy poprosić ich o wsparcie, pomoc, prowadzenie. A wówczas znowu powstaje fantastyczna synergia, uruchamiamy cały nasz potencjał. Stajemy się KREATORAMI w Tu i Teraz . PS. Niedawno ktoś z Czytelników zarzucił nam nadmiar religijności w NŚ . Dowodzi to niezrozumienia pojęć. W miesięczniku poświęcamy sporo miejsca duchowości, a więc ezoteryc e, czyli szeroko pojętemu poszukiwaniu SENSU ŻYCIA . Ewidentnie wiąże się to z Wiarą w transcendencję oraz boski pierwiastek przejawiający się we wszystkim, co nas otacza, a przede wszystkim w Człowieka. Religijność to przywiązanie nie tyle do tego Duchowego Sensu, co do form i rytuałów zinstytucjonalizowanej wiary. A to istotna różnica. Wiara i duchowość to pojęcia szerokie, dotyczące także agnostyków i ateistów. Ci pierwsi wątpią czy wierzą w pierwiastek stwórczy, drudzy zakładają – na wiarę – iż Boga – Stwórcy nie ma. Wszystkie stanowiska zasadzają się tu na WIERZE. Nasze ograniczone poznanie nie jest bowiem w stanie udowodnić stanowiska ani za , ani przeciw . I tak pozostajemy w stanie zawieszenia, poszukiwania prawdy, niekończącego się poznawania. I tego procesu doświadczamy jako ścieżki nieustannego rozwoju, który wydaje się być sensem naszego istnienia.

Prawa jednostki a globalizacja

Każdy ma swoją ścieżkę - NŚ 07/23

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Anna Ostrzycka-Rymuszko

W numerze

Nieznany Świat 12/2024 (408)

Nieznany Świat 11/2024 (407)

Audiobook - Instrukcje Przebudzenia t. II (cz.12)

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka

Prawa jednostki a globalizacja

Każdy ma swoją ścieżkę - NŚ 07/23

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Dalsza treść jest płatna

Czytaj bez ograniczeń

Anna Ostrzycka-Rymuszko

W numerze

Nieznany Świat 12/2024 (408)

Nieznany Świat 11/2024 (407)

Audiobook - Instrukcje Przebudzenia t. II (cz.12)

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka