Pod chmurami Magritte’a

Tytułowe Wiwarium – pojemnik do obserwacji małych zwierząt, symulujący ich naturalne środowisko – to czytelny drogowskaz, w jaką stronę pójdą twórcy tego obrazu. Atmosfera żywcem wyjęta z Tima Burtona czy Davida Lyncha stanowi tło dla testu Rorschacha – celowo niejasnego koszmaru, do którego wnosimy własny bagaż i z którego musimy wyciągnąć osobiste wnioski

W sekwen­cji otwie­ra­ją­cej film do gniaz­da wdzie­ra się kukuł­ka, z nie­sfor­nym pod­rzut­kiem, doma­ga­jąc się, by zdez­o­rien­to­wa­na zastęp­cza mat­ka go nakar­mi­ła. Paso­żyt nie daje chwi­li wytchnie­nia – wiecz­nie głod­ny, roz­wie­ra dziób i dopo­mi­na się o pokarm. – Taka jest natu­ra – komen­tu­je ten fakt Gem­ma (Imo­gen Poots), zwra­ca­jąc się do jed­nej ze swo­ich mło­dych pod­opiecz­nych, któ­ry­mi opie­ku­je się w przedszkolu.

Ona i jej chło­pak Tom (Jes­se Eisen­berg) są wła­śnie w trak­cie poszu­ki­wań nie­dro­gie­go domu, w któ­rym mogli­by zało­żyć przy­szłą rodzi­nę. Agen­cja nie­ru­cho­mo­ści, na któ­rą tra­fia­ją, rekla­mu­je admi­ni­stro­wa­ne przez sie­bie osie­dle hasłem: Wystar­cza­ją­co bli­sko i wystar­cza­ją­co dale­ko.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Chrystus z Czarnobyla

Wszystko, wszędzie, naraz

Dzię­ki czy­stym uli­com, jed­no­li­tej archi­tek­tu­rze i świe­żo przy­cię­tym traw­ni­kom, kra­jo­braz, w któ­ry się zanu­rza­ją, przy­wo­dzi na myśl nie­na­tu­ral­ną sie­lan­kę, żyw­cem wyję­tą z maga­zy­nu dla kobiet z lat 50. Rzę­dy iden­tycz­nych czwo­ro­bo­ków przy­po­mi­na­ją dom­ki dla lalek – paste­lo­we symu­la­krum pod­miej­skie­go pie­kła, z nie­bo­skło­nem upstrzo­nym iden­tycz­ny­mi chmur­ka­mi w sur­re­ali­stycz­nym sty­lu Rene Magrit­te­’a.