W numerze

W NUMERZE

• Po co komu „Niez­nany Świat”?
  W tak szczegól­nym numerze związanym z 25-​leciem pisma nie mogło zabraknąć akcen­tów jubileuszowych, choć postanow­iliśmy dozować je nieprze­sad­nie, by nie przytłoczyły wyda­nia, jakie trzy­mają Państwo w ręku. Jed­nym z takich akcen­tów jest sonda na temat naszego miesięcznika, w której na jego temat wypowiadają się współpra­cown­icy i dłu­go­letni Czytel­nicy tytułu – od najs­tarszych wiekiem (94 letni arcy­biskup Bolesław Pylak) po ponad trzykrot­nie młod­szego Pio­tra Cielebi­a­sia (lat 29). M.in. odpowiada­jąc na pytanie, czym jest dla niego Niez­nany Świat, znany reżyser teatralny Andrzej M. Mar­czewski mówi: Wol­noś­cią służącą roz­wo­jowi Duszy i Trój­jed­nią Sensu, Myśli i Prawdy, a Danuta Kuczyńska z Warszawy pisze, iż dziękuje za to, że twórcy cza­sopisma szanują czytel­nika i jego prag­nie­nie bycia sobą – coraz lep­szym, dojrzal­szym człowiekiem. Do wspom­ni­anych wątków naw­iązuje również, zaskaku­jący nawet dla nas, artykuł Krystyny Kruczyńskiej Trze­cie oko kota Schrödingera o prekog­ni­cyjnych treś­ci­ach, syg­nal­izu­ją­cych – zdaniem autorki – nieustan­nie swoją obec­ność na łamach miesięcznika
• Swe­den­borg niez­nany
  Gdy pas­tor Arvid Fer­e­lius zapy­tał leżącego na łożu śmierci jed­nego z najwięk­szych w his­torii świata wiz­jon­erów, czy wszys­tko, co pisał o swoich podróżach w zaświaty i na inne plan­ety, rzeczy­wiś­cie miało miejsce, padła odpowiedź: Kiedy prze­jdziecie do wieczności, sami się przekonacie. Będziemy wtedy mieli dużo do omówienia. Piotr Cielebiaś przy­pom­ina syl­wetkę i dzi­ałal­ność słyn­nego Buddy Północy, ujaw­ni­a­jąc sporo nowych, niez­nanych fak­tów z jego życia. Okazuje się, że biografia leg­en­darnego mistyka i naukowca nadal skrywa wątki, o jakich rzadko się mówi

W NUMERZE:

• Super­or­ga­nizmy: kos­miczny kod?
  Współczesne metropolie coraz bardziej przy­pom­i­nają wyk­sz­tał­cone drogą ewolucji samoistne byty, w których ludzie pełnią rolę tkanki, a zamieszku­jące wielkie miasta zbiorowości upod­ab­ni­ają się do owadów społecznych. Jak przy tymtwierdzi dwóch naukow­ców z Uni­w­er­sytetu Har­varda, którzy anal­izują zachowanie galak­tyk na przestrzeni mil­ionów lat, pro­cesy zachodzące we Wszechświecie i obser­wowane w trak­cie roz­woju potężnych ludz­kich skupisk wykazują takie same praw­idłowości, zna­j­du­jąc swoje odzwier­ciedle­nie w tych samych matem­aty­cznych wzo­rach (!). Bardzo ciekawe ustal­e­nia i ory­gi­nalne wnioski
• Niepraw­dopodobne spotkanie, które było fak­tem
  To nie jest tabloid­owy hum­bug. Z odta­jnionych doku­men­tów FBI doty­czą­cych okresu II wojny świa­towej jed­noz­nacznie wynika, że w okre­sie niemieck­iej inwazji na Pol­skę doszło do super­ta­jnego spotka­nia Hitlera i Stalina we Lwowie. Przed przy­jaz­dem tajem­niczego pociągu z Moskwy w październiku 1939 r. opróżniono całą tamte­jszą stację z ludzi oraz innych składów. Czego doty­czyła odnaleziona kore­spon­dencja między sowieckim gen­er­alis­simusem a ambasadorem Niemiec w ZSRR, hra­bią Friedrichem Wernerem von der Schu­len­burgiem i kto kogo ograł w dyplo­maty­cznym pok­erze, w którym stawką był m.in. los naszego kraju? Mało znane, sen­sacyjne informacje!

W NUMERZE:

• Mikro­por­cje złej energii?
  Wygląda na to, że pewne men­talne zapisyw tkance rzeczy­wis­tości, nawet te sprzed wieków, potrafimy nie tylko odkodować, lecz w pewnych sytu­ac­jach również z nich korzys­tać, mody­fiku­jąc zawarte tam infor­ma­cje. Dzieje się tak dzięki emocjom, za pomocą których tworzymy nieby­wale trwały wzór, czytelny nawet po upły­wie bardzo długiego czasu. Niesamowicie ciekawy i inspiru­jący tekst Roberta Buchty przemierza­jącego strefy prze­biegu linii geo­man­ty­cznych z losowym gen­er­a­torem przy­padku w ręku, w tym przy­padku w poszuki­wa­niu miejsc prze­siąknię­tych niegdyś ludzkim cier­pi­e­niem i dramatem
• Ilu nas jest?
  Czy umysł, będący jed­noś­cią, może podzielić się na kilka odręb­nych osobowości, które funkcjonują obok siebie, nie zda­jąc sobie sprawy z faktu, iż egzys­tują w tej samej głowie? Okazuje się, że tak. Mało tego, znane są przy­padki osób posi­ada­ją­cych w sobie kilka­naś­cie, a nawet kilka­dziesiąt alter­naty­wnych bytów! Nic więc dzi­wnego, że zaburze­nie osobowości wielo­rakiej (MPD), bo o nim mowa, budzi cieka­wość nie tylko lekarzy, lecz także etnologów, antropologów i para­psy­chologów. Dzieje się tak dlat­ego, ponieważ w schorze­niu tym zna­j­dują odbi­cie różne zjawiska: sza­man­izm, opę­tanie, chan­nel­ing, a także reinkar­nacja. W trzy­częś­ciowym cyklu Woj­ciecha Chudz­ińskiego przeczy­tamy m.in. o seryjnych morder­cach, którzy nie wiedzieli o tym, że zabi­jają, 24 osobowoś­ci­ach Billy’ego Mil­li­gana — pier­wszego uwol­nionego od winy przestępcy z MPD, jak też o tym, że poszczególne sub­osobowości różnią się wskaźnikami fizjo­log­icznymi i akty­wnoś­cią bioelek­tryczną mózgu w zapisie EEG, co sugeruje, że w jed­nej głowie fak­ty­cznie funkcjonują różne osoby! Wygląda na to, że opisany przez Roberta L. Steven­sona przy­padek dr. Jekylla i pana Hyde’a to twarda rzeczy­wis­tość. Można by nato­mi­ast zadać pytanie, czy nie jest tak, że w MPD mamy do czynienia z jakimś psy­chicznym oku­pan­tem, z men­tal­nymi hak­erami, którzy wła­mują się wprost do naszych umysłów?

W NUMERZE:

• Kon­takt
  We włoskim miasteczku Gros­seto niedaleko Medi­olanu dzi­ała założone przez Mar­cello Bac­ciego Cen­trum Badań Psy­chotron­icznych, w którym od 50 lat odby­wają się seanse łączności z rozmów­cami z zaświatów. Rolę aparatury przekazu­jącej głosy z innych wymi­arów pełni stare, zabytkowe radio, przy czym przekazy następują również po wyję­ciu z niego lamp. Świad­kami i uczest­nikami wspom­ni­anych rozmów w tym okre­sie było parę tysięcy osób, wśród których znaleźli się również fizycy i inni naukowcy. Cen­trum tran­sko­mu­nika­cyjne Bac­ciego odwiedz­iła w przeszłości nieżyjąca już kore­spon­den­tka NŚ Joa­sia Bukowska, która napisała stamtąd obsz­erny repor­taż. Obec­nie wracamy do Gros­seto, ujaw­ni­a­jąc nowe, zdu­miewa­jące fakty, o których węgier­ski pro­fe­sor Erwin Las­zlo, autor książki Quan­tum Shift in the Global Brain mówi, że cieszy się, iż mógł porozu­mieć się z kimś po drugiej stronie. W tamte­jszych sen­sach tran­sko­mu­nika­cyjnych uczest­niczył również ojciec dr Fran­cois Brune — lau­reat Nagrody Hon­orowej NŚ za 2008 r., autor licznych książek na ten temat, m.in. najbardziej znanej spośród nich Umarli mówią. Raport NŚ
• Mali bra­cia o wiel­kich ser­cach
  Motto tego numeru naw­iązuje m.in. do anon­sowanego tu wzrusza­jącego i porusza­jącego tek­stu dr Mał­gorzaty Stępień. O zwierzę­tach i ich odczuwa­niu przy­jaźni, emoc­jach i proce­sach myślowych, kon­tak­tach z nami w życiu codzi­en­nym – i po porzuce­niu fizy­cznej powłoki. Także o ratowa­niu przez nie ludzi, niepraw­dopodob­nych wręcz podróżach w poszuki­wa­niu utra­conych właś­ci­cieli — i wiele więcej. Część pier­wsza w tym wyda­niu, dokończe­nie za miesiąc

W NUMERZE:

• Tajem­nice Ślęży: śledztwo para­nor­malne
  Nazy­wana Świętą Górą i uważana za najwięk­sze, obok Wawelu, miejsce mocy w Polsce, mimo kole­jnego etapu badań naukowych nadal skrywa prawdę o swo­jej przeszłości. Cią­gle niczego nie wiadomo o ludach zamieszku­ją­cych niegdyś jej oko­lice i pochodze­niu odna­jdy­wanych w tym rejonie zagad­kowych arte­fak­tów. Co nato­mi­ast mówi na temat dziejów Ślęży arche­olo­gia para­nor­malna, o której pisal­iśmy przed paru laty w kilkuod­cinkowym cyklu? Prezen­tu­jemy rezul­taty ekspery­mentu przeprowad­zonego z udzi­ałem znanej i zaprzy­jaźnionej z redakcją NŚ ekstrasen­ski Tamary Jermakowej-​Szymańskiej, która w swoich wiz­jach ujrzała zaskaku­jące obrazy oraz wydarzenia. Niek­tóre z nich wydają się już obec­nie zna­j­dować potwierdze­nie, inne być może zostaną wyjaśnione w nieodległej przyszłości. Wielka Woda i pobudza­jące wyobraźnię rzeźby, niez­nany metal i Kobi­eta z Rybą — znalezisko znikąd. Część pier­wsza w tym numerze, dokończe­nie za miesiąc
• Przek­lęty raj na atolu Palmyra
  To nieza­mieszkałe, porośnięte bardzo gęstą roślin­noś­cią miejsce leży w połowie drogi pomiędzy Hawa­jami a amerykańskim Samoa. Nieziem­sko piękny, ufor­mowany przez koralowce wokół kaldery po wulka­nie pierś­cień, nazy­wany przez niek­tórych wyspą, cieszy się wyjątkowo złą sławą związaną z man­i­festowaniem się tam mrocznych zjawisk i fenomenów, które stały się przy­czyną śmierci wielu ludzi. I nie chodzi tylko o kumu­lację w pobliżu Palmyry katas­trof mors­kich oraz lot­niczych (w okre­sie wojny na atolu zain­stalowano bazę wojskową), lecz także serię zdarzeń, których nie zdołano wyjaśnić do dziś. Ci, którzy tam okre­sowo prze­by­wali, mówią o poczu­ciu nieuch­wyt­nego zagroże­nia, a o samej wyspie jak o czu­jącej, myślącej i złośli­wej. Pewien człowiek morza, który spędził na Palmyrze kilka tygodni, napisał: Tam jest coś złego. Miałem cały czas odczu­cie, że nie należę do tego świata (…). Nie mogłem oprzeć się wraże­niu, że ta wyspa mnie wręcz nie chce, a w miarę upływu dni przeko­nanie to naras­tało i zmusiło do jej opuszczenia. A inny powiedział: (Ona) wygląda na najbardziej nieprzy­jazne ze wszys­t­kich miejsc, jakie poz­nałem. Byłem na wielu ato­lach, ale Palmyra jest inna. Zagad­kowe zaginię­cia i incy­denty, włącznie z najgłośniejszym z nich w postaci pod­wójnego morder­stwa, które miało później swój niezwykły ciąg dal­szy — a w tle urzeka­jąca przy­roda, jaką można podzi­wiać na towarzyszą­cych tej pub­likacji zdjęciach